SZPITAL (Dom ubogich) w Radomyślu
SZPITAL (Dom ubogich) w Radomyślu wzmianki podają, że istniał już przed rokiem 1608, stanowił przytułek dla ludzi starych, kalek i ubogich, nie pełniąc typowych funkcji leczenia. Jego mieszkańcy żyli wyłącznie z jałmużny. Po kilku latach opiekę nad nimi roztoczyło rozwijające się w Radomyślu zgromadzenie Braci Szpitalnych św. Ducha de Saxia. Wzmianka w dekrecie biskupa krakowskiego A. Trzebickiego z dnia 17 października 1659 roku, dotyczy pola szpitalnego w dwóch częściach, liczącego 6 morgów i 1019 sążni, ofiarowanych na rzecz szpitala leżących przy polach parafialnych. Całkowity majątek zakładowy wynosił 12 morgów 985 sążni gruntu i dom drewniany. Roczny dochód wynosił 186 zł. i 8 centów w walucie austriackiej.
Budowę szpitala w Radomyślu prowadził ks. dr Jakub Florian Druszkowski (proboszcz w latach 1636-1687) za sumę 40 florenów polskich. Budynek był w kształcie prostokąta, przez środek przechodziła sień dzieląc budynek na dwie części mieszczące po dwa pokoje o wymiarach 5 x 3,5 m. Mieszkało w nich po 6 osób. Szpital często nazywano „Domem ubogich”. Roczna zapomoga na jednego mieszkańca statystycznie wynosiła 34 floreny 32 centy. W roku 1852 stróżką w szpitalu była Julianna Kubkowa, w historii szpitala źródła wymieniają „Łysego dziadka”, który swoim zachowaniem wspierał i pocieszał smutnych, dbał także o ich byt materialny, bardzo żałowany przez współmieszkańców zmarł 8 maja 1820 roku. Jeden z mieszkańców, który był zdolniejszy zajmował się rozdzielaniem ofiar na rzecz szpitala. Decyzją biskupa krakowskiego Jana Małachowskiego w Kielcach 9 stycznia 1696 r. opiekę nad całym szpitalem roztaczał miejscowy ksiądz proboszcz. W dniu 7 października 1696 doszło do licytacji gruntów szpitalnych i częściowo parafialnych w ilości 12 morgów 385 sążni. Grunta owe wylicytował Franciszek Zieliński, który zapłacił znacznie większą kwotę niż wynosiła cena wywoławcza.
Od tej chwili owe grunta zaczęto dzierżawić, a każdego dzierżawcę nazywano „Ojcem szpitala”. Po Franciszku Zielińskim był Paweł Kostórkiewicz, Tekla Trybulcowa, Stanisław Gardulski. Każdy dzierżawca spłacał czynsz w 4 ratach, który był dzielony między ubogich, podziałem zajmował się zwyczajowo proboszcz. Od roku 1865 sytuacja się zmieniła, funduszem ubogich zarządzała specjalna komisja, w skład, której wchodzili: ks. proboszcz parafii, jako przewodniczący komisji, naczelnik gminy, jako kasjer oraz dwaj członkowie gminy, jako opiekunowie ubogich. Komisja ustalała na liście wysokość kwoty, jaka powinna być wypłacona, jako wsparcie poszczególnym osobom, następnie wydział powiatowy przysyłał odpowiednie kwoty na ręce proboszcza do wypłaty ubogim.
Rada Gminna Chrześcijańska na swoim posiedzeniu w dniu 24 stycznia 1903 roku wybrała „Opiekunami ubogich” Mieczysława Filipeckiego i Wawrzyńca Kalitę, decyzję zatwierdził burmistrz Wacław Gardulski. Tak było w roku 1903, później Wydział krajowy we Lwowie zmienił dotychczasową praktykę. Funduszami zarządzał komitet wybrany z grona radnych gminy. On ustalał, jakie kwoty i komu przyznano z funduszu ubogich, listę przesyłano do Wydziału Powiatowego. Zarządzono również, aby komitet prowadził specjalny „Dziennik kasowy funduszu ubogich”, w którym wpisywano każdy przychód i rozchód, komu i ile wypłacono. Miało to na celu, zapobieganie nadużyciom oraz ułatwienia kontroli. Tym sposobem Wydział Powiatowy całkowicie usunął proboszcza od zarządzania funduszem ubogich. Realizując nakazy Wydziału Powiatowego w Mielcu, na posiedzeniu Rady Gminy z dnia 13 lutego 1904 roku, wybrano nowy komitet składający się z czterech osób, dwóch katolików: dr Andrzej Lorentski i Mieczysław Filipecki, oraz dwóch żydów: Eissig Kaufmann i Mozes Rapaport. Jednak na protesty mieszkańców wniesiono skargę do Namiestnictwa o usunięcie z komitetu żydów, gdyż grunta szpitalne, jako fundacje należały do katolików i nie powinny być przez żydów zarządzane. Szpital działał do czasu spalenia podczas I wojny światowej.