MAJ Julian dr

MAJ Julian, urodzony 7 stycznia 1907 r. w Dąbrówce Wisłockiej, gm. Radomyśl Wielki, syn Franciszka i Marii z domu Gubernat. Absolwent Państwowego Gimnazjum im. St. Konarskiego w Mielcu, z maturą w 1927 r. Studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie ukończył w 1934 r. W czasie studiów udzielał się społecznie, m.in. w Zarządzie „Bratniaka”. Służbę wojskową odbył w Centrum Wyszkolenia Sanitarnego w Warszawie i 16 Pułku Piechoty w Tarnowie. Pracę zawodową rozpoczął we wrześniu 1935 r. od stażu w Szpitalu Powszechnym w Tarnowie, a następnie pracował w Lipnicy Murowanej (powiat bocheński). Od września 1937 r. podjął pracę w Mielcu na stanowisku lekarza PKP i Ubezpieczalni Społecznej. Po wybuchu wojny 3 września 1939 r. został zmobilizowany i skierowany do Krakowa, ale rozwój wypadków zmusił go do odwrotu i skierowania do Zamościa, gdzie otrzymał przydział do Szpitala Wojennego Nr 101 w Zaleszczykach. Posiadał wówczas stopień podporucznika.

Po wejściu wojsk sowieckich na tereny polskie w dniu 17 września wraz ze szpitalem został ewakuowany do Rumunii i umieszczony w obozie dla oficerów w Baile Govora. 2 Kwietnia 1940 r. (wraz z grupą oficerów) wyruszył do Grecji, a następnie z portu w Salonikach przepłynął na statku „Attike” do Marsylii. Tam po weryfikacji i przeszkoleniu został przydzielony do 4 Dywizji Piechoty na stanowisko lekarza dywizjonu w 4 Pułku Artylerii Polowej. Dalszy rozwój wojny zmusił go do ewakuowania się (z pułkiem) do Anglii, gdzie otrzymał przydział do Polskiego Szpitala Wojennego Nr 1 w Taymouth Castle. Po intensywnych przygotowaniach i szkoleniach 16 czerwca 1942 r. skierowany został drogą morską na statku „Queen Elizabeth” wraz z 15 tysiącami żołnierzy) na Środkowy Wschód i po kilku tygodniach dotarł do Armii Polskiej gen. W. Andersa, a następnie otrzymał przydział do 5 Dywizji Kresowej na stanowisko lekarza 5 pułku artylerii polowej. Po kolejnych szkoleniach (m.in. w Libanie) skierowany został do 6 kompanii sanitarnej przy 6 Lwowskiej Brygadzie Strzelców i wraz z nią przetransportowany do Włoch. Tam na początku maja 1944 r. Polacy zostali włączeni do operacji zdobycia silnego ośrodka oporu niemieckiego w klasztorze na Monte Cassino, a por. J. Maj uczestniczył w organizacji Głównego Punktu Opatrunkowego i jego działalności ratunkowej w czasie i po zwycięskim ataku Polaków w dniach 12-18 maja.

W kolejnych miesiącach wojny brał udział w działaniach II Korpusu Polskiego, oskrzydlających wojska niemieckie w Dolinie Lombardzkiej i zakończonych wkroczeniem do Bolonii 21 kwietnia 1945 r. Dalszymi etapami była służba w Szpitalu Wojennym Nr 5 w Casamasima i 5 Szpitalu Ewakuacyjnym w Loreto. W 1946 r. uzyskał zwolnienie z II Polskiego Korpusu, a następnie (w Szkocji) został zdemobilizowany i w lutym 1947 r. powrócił do Mielca.

W sytuacji braku wolnych etatów w Mielcu przyjął propozycję objęcia kierownictwa nowo organizowanego Szpitala w Dębicy i pełniąc tę funkcję w okresie od 1947 r. do choroby w 1952 r. Mimo trudnych warunków, znacząco przyczynił się do jego wszechstronnego rozwoju. Napisał rozprawę doktorską i w 1951 r. uzyskał tytuł doktora nauk medycznych. W 1954 r. zorganizował Poradnię Chirurgiczną w Dębicy i kierował nią do 1958 r. W 1958 r. powrócił do Mielca i do 1963 r. pełnił funkcję kierownika poradni chirurgicznej w WSK, a następnie przeszedł na stanowisko lekarza w Przychodni Nr 1 przy ul. L. Waryńskiego (później ul. Sandomierska).

Aktywnie działał w Kole PTL i przez kilka lat był jego przewodniczącym. Po przebytym zawale w 1967 r. nieco ograniczył działalność lekarską, a więcej czasu poświęcił pisarstwu. Efektami tej pracy była książka o przeżyciach wojennych „Na drodze do piekieł” (Kraków, 1973), i kilka opowiadań. Był członkiem towarzystw naukowych, ZBoWiD-u, TMZM i kilku innych organizacji społecznych. Uczestniczył w powołaniu Klubu Środowisk Twórczych TMZM w Mielcu w 1981 r.

Wyróżniony m.in.: Krzyżem Walecznych, Krzyżem Pamiątkowym Monte Cassino, Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami (dwukrotnie), Krzyżem Wiktora Emanuela (włoski, za kampanię 1944-1945), Złotą Gwiazdą Italii, Medalem Monte Cassino, Medalem za Wojnę Obronną 1939 i Krzyżem Kawalerskim OOP.

Zmarł 28 sierpnia 1982 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.