KOZIOŁ Piotr

KOZIOŁ Piotr urodzony 5 czerwca 1921 roku w Izbiskach, syn Jana. W rodzinnej wiosce spędził dzieciństwo i chodził do szkoły. Podczas okupacji pomagał żołnierzom Armii Krajowej, przenosił broń w plecaku z Izbisk do Wadowic Dolnych do tamtejszej szkoły.

Po wkroczeniu wojsk radzieckich został wcielony do Wojska Polskiego, było to 5 grudnia 1944 roku, jego jednostką była 8 kompania, 3 batalion, 27 pułk piechoty II Armii Wojska Polskiego. Po krótkim przeszkoleniu w Rzeszowie wyruszył na front 16 stycznia 1945 roku, zostali skierowani transportem kolejowym poprzez Katowice w kierunku Kołobrzegu. Wyładowano ich w okolicach Piły, skąd forsownym marszem udali się w okolice Wrocławia, gdzie w ciężkich bojach forsowali Nysę Łużycką, tam wielu żołnierzy zginęło, on i kilku kolegów z rodzinnej miejscowości szczęśliwie przeżyli. Następnie dalej szli na Zachód zdobywając kolejne wioski i miasteczka leżące obecnie po stronie polskiej jak i niemieckiej. Przy forsowaniu Sprewy zginął jego dowódca pułku mjr Jaśkiewicz, na jego miejsce został mianowany ppłk Konracki. Na terenach Niemiec walki stawały się coraz bardziej zacięte, Niemcy stawiali coraz większy opór. 1 Maja 1945 roku w walkach pod Dreznem Niemcy zaatakowali zmasowanym atakiem czołgów, wielu żołnierzy i oficerów wówczas zginęło lub zostało rannych, mimo to, atak został odparty, nasza kompania zniszczyła 7 czołgów i wzięto do niewoli wielu żołnierzy niemieckich. W czasie tej walki został ciężko ranny w nogę i doznał uszkodzenia oczu w wyniku bliskiej eksplozji bomby. Z pola walki został zabrany do szpitala polowego, później przetransportowano go do szpitala w Poznaniu. Tam przeprowadzono operację w wyniku, której skrócono mu nogę o 3 cm, później leczono jego oczy, które miał uszkodzone. Ze szpitala został wypisany 29 listopada 1945 roku, jako niezdolny do służby wojskowej. Powrócił w rodzinne strony i zamieszkał w Zgórsku. Tutaj zajął się odnowieniem zbiorowej mogiły żołnierzy polskich 4 kompanii, 2 baonu, 49 pp. z Kołomyi, którzy zginęli we wrześniu 1939 roku. Kwatera założona przez ks. Kazimierza Dziurzyckiego została odnowiona jego staraniem przy pomocy finansowej Emila Walasa ówczesnego prezesa GS w Radomyślu Wielkim.

Za bojowe i bohaterskie czyny został awansowany do stopnia kaprala, a później plutonowego, został też odznaczony wieloma medalami i odznaczeniami m.in. srebrnym medalem „Zasłużony na Polu Chwały” (1945), medalem „Zwycięstwa i Wolności” (1946), medalem „Za Odrę, Nysę, Bałtyk” (1947), Odznaką Grunwaldzką (1947), medalem „Za Udział w Walkach o Berlin” (1970), Złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1979).

Zmarł 13 lutego 2017 roku, pochowany został na cmentarzu parafialnym w Zgórsku.