GRUSZCZYŃSKI Ignacy

GRUSZCZYŃSKI Ignacy urodzony 6 listopada 1879 r. w Nekła, syn Stanisława i Stanisławy z domu Skrzypińska, ożeniony z radomyślanką Marią Kijowską (1883 – 1969). Posiadali czwórkę dzieci: Janinę, Henrykę, Władysława i Eugeniusza. Gruszczyńscy byli związani z zarządzaniem dobrami hr. Łubieńskich w Zasowie, a później z dobrami w Niepołomicach. Ignacy i Maria powrócili do Radomyśla na początku XX w. Ignacy zachęcony powszechnymi wyjazdami do Stanów Zjednoczonych, pojechał tam dwukrotnie. Po powrocie zakupił dom i parędziesiąt morgów ziemi w Dulczy Małej, wydzierżawił również plebańskie pola od ks. Pasiuta (ok.150 morgów) i tak gospodarował do roku 1922, kiedy to zrezygnował z dzierżawy.

Po wybuchu I wojny światowej przed wkroczeniem wojsk rosyjskich Maria wraz z dziećmi wyjechała na Śląsk Cieszyński, a do dużego gospodarstwa Ignacego Rosjanie przydzielili jeńców austriackich do prac w polu. Po wojnie dzieci Ignacego i Marii często wyjeżdżali do dziadków Stanisława i Stanisławy do Gorzyc k/Jasła. Ale przyszły nieszczęścia, choroby i śmierć najpierw córek a później najmłodszego syna, co spowodowało spadek poziomu egzystencji rodziny, jednak Ignacy nie załamał się. Kupił autobus marki „Lancia” i uruchomił przewóz pasażerów na trasie Radomyśl-Tarnów-Radomyśl. Niestety konkurencja okazała się zbyt silna i Ignac musiał zrezygnować z tego przedsięwzięcia. Później dzieci wspominali jak autobus stał na podwórzu a oni bawili się trąbiąc gumową gruszką.

Zmarł 13 grudnia 1941 roku w Radomyślu Wielkim i pochowany wraz z żoną na miejscowym cmentarzu parafialnym.