DUBIEL Józef Jan

DUBIEL Józef Jan urodzony 9 listopada 1952 w Partyni gm. Radomyśl Wielki, syn Józefa i Wiktorii Wandy z domu Mądziel w rodzinie rzemieślniczo-rolniczej. Ojciec był znanym stolarzem, więcej stolarzem-artystą, wykonywał elementy drewniane pod prace rzeźbiarskie. Jego dziełem jest m.in. ołtarz z wizerunkiem Matki Boskiej Nieustającej Pomocy w nawie głównej kościoła w Radomyślu Wielkim, wykonywał różne prace rekonstrukcyjne elementów drewnianych w zniszczonych wojną kościołach, a także stolarkę budowlaną i meble dla okolicznych mieszkańców. Matka Wiktoria Wanda w późniejszych latach pisała wiersze, których zbiór ponad 300 wierszy wydał syn Józef jako publikację w setną rocznicę jej urodzin w roku 2013.

Po ukończeniu Szkoły Podstawowej w Partyni, było 5-letnie Technikum Mechaniczne w Mielcu, zakończone maturą w roku 1972. Pierwsza praca w WSK Mielec, jako ślusarz przy produkcji wozów telewizyjnych, rok później egzamin na studia wyższe i rozpoczęcie ich na Politechnice Krakowskiej, Wydz. Zaoczny w Mielcu, zakończone obroną pracy dyplomowej i uzyskaniem tytułu Inżyniera Mechanika o specjalności „Obrabiarki, narzędzia i technologia budowy maszyn”.

Na początku studiów pracował, jako konstruktor na wydz. „Płazowni” przy rozrysowaniu geometrii samolotów M-15, Ił-86 i „Seneka” (mały pasażerski samolot), po ukończeniu studiów w biurze konstrukcyjnym na stanowisku specjalista konstruktor przy modernizacji i konstrukcji specjalistycznych maszyn i obrabiarek. Z nowym rokiem 1980 powrócił do rodzinnej miejscowości i za porozumieniem stron podjął pracę w Spółdzielni Kółek Rolniczych (SKR), późniejszej po zmianie nazwy Spółdzielnia Usług Rolniczych (SUR) Radomyśl W, a obecnie Spółdzielnia Usługowo-Wytwórcza (SUW) Partynia. Jego zadaniem była deglomeracja produkcji przewodów silnikowych z WSK Mielec do Partyni. Był to szeroki zakres produkcji obejmujący wszystkie przewody rurowe do silników Leyland SW680 z Mielca i Leyland SW400, który produkował zakład Andoria w Andrychowie. W tym czasie w Partyni powstała nowa hala produkcyjna, gdzie objął stanowisko st. mistrza produkcji, później za-cy kierownika produkcji i usług, kierownika a na końcu prezesa zarządu. W końcu lat 80-tych przy słabnącej koniunkturze dotychczasowych kierunków działania SUR aktywnie uczestniczył w poszukiwaniu nowych kontrahentów i wdrażaniu nowych technologii.

Od roku 1990 nastąpiło w Spółdzielni wiele zmian majątkowych i personalnych. W roku 2001 został zwolniony z pracy za odmienne poglądy na kierunki działania Spółdzielni niż miał nowo wybrany w 1999 roku prezes. Wtedy przez rok czasu był bezrobotnym. W styczniu 2002 r. dochodzi w Spółdzielni niemal do bankructwa. Nowo wybrana Rada Nadzorcza poprosiła go do objęcia funkcji prezesa, celem ratowania firmy. Nie wielu wierzyło, że to może się udać, ale z powodzeniem się udało i tak przez 16 lat pracował na tym stanowisku. Były lepsze i gorsze okresy. Światowy kryzys dotknął firmę w roku 2007. Gorączkowo poszukiwano wtedy nowych rynków zbytu.

Oczekiwania jego spełniły się, kiedy podjęli współpracę z firmą z Luksemburga kooperującą dla kolei SNCF we Francji. Do tej współpracy wymagane były stosowne certyfikaty, które spełniając odpowiednie wymagania Spółdzielnia zdobyła. Nie byłoby współpracy z tymi firmami, gdyby nie stosowne inwestycje, modernizacje i zakup środków trwałych dla Spółdzielni. W ciągu 16 lat jego zarządzania firmą, wydatki na te cele wyniosły ok. 1.685.000,00 zł. Do najważniejszych można zaliczyć: zaprojektowanie i wykonanie linii malowania kataforetycznego, budowa i zakup urządzeń oczyszczalni strumieniowo-ściernej (śrutowni), zakup urządzenia plazmowego CNC do cięcia kształtowego blach, modernizacja hali warsztatowej – wykonanie ocieplenia i elewacji wewnętrznej i zewnętrznej.

W roku 2018 odszedł na zasłużoną emeryturę zawodową, ale warto wspomnieć o jego bogatej działalności społecznej. W latach młodzieńczych był zapalonym piłkarzem LZS Partynia, później LZS Podborze, w roku 1972 był założycielem i pierwszym przewodniczącym organizacji młodzieżowej Związku Młodzieży Wiejskiej w Zgórsku, później został prezesem Związku Gminnego ZMW.

W czasie ruchów solidarnościowych w WSK Mielec brał czynny udział w roznoszeniu ulotek i prasy solidarnościowej. W roku1980 wstąpił do Stronnictwa Demokratycznego, dwa lata później był przewodniczącym Zarządu Gminnego tej organizacji. W 1988 został wybrany Radnym w gminie Radomyśl, jednak kadencja została skrócona i trwała 2 lata, później poświęcił się więcej pracy zawodowej.

Żonaty z Krystyną z domu Wawrzonek, mają syna Tomasza oraz dwie uzdolnione wnuczki,   z których młodsza Julia osiąga sukcesy uprawiając z grupą Soul Dance w Dębicy taniec akrobatyczny. Obecnie z żoną zajmują się turystyką, jeżdżą na wycieczki i pielgrzymki, pasjonuje się fotografią i nagrywaniem filmów, historią wydarzeń rodzinnych i społecznych. W życiu codziennym jest człowiekiem wesołym, powszechnie szanowanym i poważanym przez środowisko gminne.

Za swoją długoletnią i owocną pracę został wyróżniony szeregiem podziękowań, dyplomów i statuetek, a w roku 2008 został uhonorowany pełnieniem funkcji gospodarza dożynek gminnych w Partyni. Rada Miasta w roku 2017 uhonorowała go medalem „Za Zasługi dla Miasta i Gminy Radomyśl Wielki”.