KUCZ Tadeusz Karol

KUCZ Tadeusz Karol, urodzony 22 lipca 1886 roku w Krakowie, syn Zygfryda (uczestnika powstania 1863 r.) i Eleonory z Uznańskich. Rodzina była pięcioosobowa, żona Ludwika, dwie córki, starsza Krystyna, młodsza Wiesława i syn Tadeusz.

W roku 1908 ukończył II Wyższą Szkołę Realną w Krakowie i po zdaniu matury, rozpoczął studia w Akademii Weterynarii we Lwowie w latach 1908 -1913. Już w czasie nauki w Krakowie należał do ZWC i do roku 1912 był czynnym członkiem PPS. Po ukończeniu studiów w 1913 roku otrzymał przydział do Radomyśla Wielkiego na stanowisko miejskiego lekarza weterynarii. Działał tutaj w miejscowym Towarzystwie Gimnastycznym „Sokół” i Związku Strzeleckim. Był jednym z 13 uczestników oddziału, którzy 27 sierpnia 1914 roku wyruszył spod figurki NMP z Rynku z radomyską drużyną Sokoła na plac zborny w Tarnowie, gdzie dołączył do oddziału mieleckiego dha Gesinga i wcielony do 3 plutonu, 14 komp. 2 Pułku Legionów. Następnie trafił do Krakowa, gdzie został przydzielony do szwadronu sztabowego przy Komendzie Legionów.

W dniu 10 października 1914 r. zachorował w Huszt na zapalenie płuc i na kilka miesięcy trafił do szpitala. 10 Czerwca 1915 r., służył w garnizonie w Statin koło Opawy, a 19 czerwca 1915 r. wcielony, jako rekonwalescent do armii austriackiej i mianowany podporucznikiem lekarz weterynarii. Na własną prośbę i z adnotacją, jako „politycznie podejrzany” 1 czerwca 1916 r. przeniesiony został do Sztabu I Brygady LP, gdzie służył do 20 marca 1917 r., jako szef służby weterynaryjnej. W okresie 21 marca do 15 kwietnia 1917 r. przydzielony do Komendy LP w Warszawie, a następnie już w stopniu rotmistrza, lekarza weterynarii, od 6 czerwca 1917 r. służył w szpitalach koni PKP w Łodzi, Cieszacinie koło Jarosławia i Szubrańcu na Bukowinie.

W dniach 15-16 lutego 1918 r., uczestniczył w próbie przebicia się II Brygady Legionów przez front pod Rarańczą, organizując wraz z kapitanem R. Góreckim przejście taborów przez linię frontu.

15 lutego dostał się do niewoli i internowany w obozach w Huszt i Marmaros-Sziget. Był jednym z oskarżonych o zdradę stanu w procesie legionistów w Marmaros-Sziget w okresie 8 czerwca do 30 września 1918 roku.

Zwolniony z niewoli 7 października 1918 po abolicji cesarza Karola. Dnia 3 listopada 1918 r. wstąpił do tworzonego w Krakowie Wojska Polskiego, 5 pp Leg., 19 listopada 1918 r. został przeniesiony do Trawnik, gdzie został dowódcą szpitala koni nr 5. W okresie 3 listopada 1918 r. do 18 marca 1920 r. był zastępcą dowódcy szpitala koni w Kraśniku, a od 18 marca do 1 sierpnia 1920 r. szefem weterynarii Zapasu Koni we Włodawie.

Od 1 sierpnia do 1 września 1920 przydzielony do grupy operacyjnej majora Grabowskiego i na kolejne dwa miesiące już w stopniu mjr lek. wet. do grupy operacyjnej artylerii majora Wolfa. W okresie od 1 listopada 1920 r. do 20 lutego 1921 r. był szefem weterynaryjnym 18 DP w GO gen. Jędrzejowskiego, a następnie do 1 września 1921 r. oficerem sztabowym w tej dywizji. W okresie 1 listopada 1921 r. do 16 kwietnia 1924 r. był pułkowym lekarzem weterynaryjnym w 24 Pułku Ułanów w Kraśniku, od 16 kwietnia 1924 r. do 31 października 1927 r. w 24 pap w Jarosławiu.

Następnie został przeniesiony do Krakowa, jako zastępca naczelnego lekarza weterynarii DOK V., 3 stycznia 1928 r. awansowany do stopnia podpułkownika lek. wet., a od 11 lipca 1935 r. do stopnia pułkownika.

Jednocześnie został szefem weterynarii DOK V. W kampanii wrześniowej 1939 roku był szefem weterynarii Armii „Kraków”, pod dowództwem gen. Szylinga. 20 września 1939 r. dostał się wraz z całym sztabem do niewoli niemieckiej pod Tomaszowem Lubelskim. Przebywał w obozach w VIIA Oflagu Konigsstain i Murnau. Po uwolnieniu przez wojska amerykańskie 29 kwietnia 1945 roku powrócił do kraju.

Zgłosił się do LWP i został wysłany do Modlina, lecz już w 1946 roku przeniesiony w stan spoczynku. Pracował dalej w kilku przedsiębiorstwach i na różnych stanowiskach, m.in., jako nauczyciel weterynarii. Był członkiem Okręgowej Izby Lekarsko-Weterynaryjnej Krakowskiej w Krakowie nr rej. 53.

Za czasów młodości interesował się piłką nożną, grał w pierwszym meczu pomiędzy Pogonią Lwów a drużyną krakowskich uczniów i studentów w dniu 6 czerwca 1906 roku. Data ta, oznacza powstanie Polskiego Związku Piłki Nożnej w Polsce. Był też Honorowym Wiceprezesem TS Wisła Kraków.

Przed wojną był hodowcą gołębi pocztowych i prezesem Krakowskiego Oddziału Hodowców. Jego gołębie pokonywały trasy w linii prostej do 800 km, a stadko liczyło blisko 100 sztuk.

Posiadał liczne odznaczenia m.in. Krzyż Niepodległości, Krzyż Walecznych, Złoty Krzyż Zasługi i francuskim Medaille Interallie.

Zmarł 15 marca 1965 r. po operacji w szpitalu OO Bonifratrów w Krakowie i tam został pochowany w rodzinnym grobowcu na Rakowicach.

Społeczeństwo miasta Radomyśla Wielkiego staraniem Komitetu Obchodów 100 Rocznicy Odzyskania Niepodległości, chcąc uczcić pamięć legionistów, którzy „czynem wojennym budzili Polskę do Zmartwychwstania”, 12 kwietnia 2018 roku, posadziło Dąb Pamięci i jego nazwisko umieszczono na zbiorczej tablicy dębów na terenie obiektów Gimnazjum Jana Pawła II w Radomyślu Wielkim.