KOŚCIÓŁEK FILIALNY (pomocniczy) p.w. Przemienienia Pańskiego i NMP w Radomyślu Wielkim

KOŚCIÓŁEK FILIALNY (pomocniczy) Przemienienia Pańskiego i NMP w Radomyślu Wielkim (pierwotnie zwany na Wólce Plebańskiej, tam były pola kościelne i znajdowała się plebania). Stanął w miejscu drewnianego kościółka, wybudowanego w roku 1783, który służył do 1800 roku księżom i mieszkańcom przed oddaniem kościoła w Radomyślu.

Obecny kościółek, został zbudowany w latach 1870-1873, staraniem bogatego ziemianina Piotra Kostórkiewicza, obywateli miasta: Ignacego Kality, Teodora Wacławskiego, Dybowskiego, Klosa, Józefa Trybulca, Julii Wolińskiej, Franciszka Szlajbera i mieszkańców tych terenów, jako wotum dziękczynne za ustanie groźnej epidemii cholery, która dziesiątkowała miejscową ludność.

Podczas I wojny światowej ucierpiał jak inne budynki, jego odnowieniem zajął się ks. Franciszek Łukasiński. 30 Sierpnia 1919 roku wystąpił do Urzędu Biskupiego o zezwolenie na odprawiania mszy w kościółku na Wólce Plebańskiej.

Zniszczony w czasie działań wojennych w 1944 roku, następnie odbudowany staraniem ks. Jana Curyłły w 1955 i kolejno remontowany w latach 1989-1993 staraniem ks. Kazimierza Zająca.

Zachowana jest jego pierwotna architektura, bezstylowy z elementami neogotyku z małym wyodrębnionym prezbiterium zamkniętym trójbocznie. Budowany z cegły i kamienia, malowniczo usytuowany na wzgórzu w otoczeniu starych sosen w pobliżu nieistniejącego już folwarku plebańskiego, oddzielonego od kościoła potokiem Babka, na którym kiedyś stał młyn, z którego wody zasilały staw rybny. Obniżenie terenu za potokiem i nieistniejące już stawy, powstały prawdopodobnie po ziemi wybranej na usypanie wzgórza. Obecnie używany jest okazjonalnie, msza św. odprawiana jest raz w roku w święto Wniebowzięcia NMP na odpust w sierpniu. Posługę duszpasterską zapewniają kapłani z Radomyśla Wielkiego. Mieszkańcy jednak sami się gromadzą w maju i październiku odprawiając majówkę i różaniec do Matki Bożej

Budowla jednonawowa, sklepienie beczkowe, od północnej strony zakrystia. Z zewnątrz wzmocniony przyponami po trzy z dwóch boków, między którymi umieszczono ostrołukowe okna. Nakryty dachem dwuspadowym z neogotycką wieżyczką na sygnaturkę. Fasada frontowa zwieńczona uskokowym szczytem z lancetowym ostrołukowym oknem pośrodku.

Wewnątrz w prezbiterium znajduje się neogotycki ołtarz wykonany przez mistrza stolarskiego Jana Barana z obrazem Najświętszej Marii Panny Królowej Nieba i Ziemi (ofiarowany przez Teklę Golba w czasie okupacji). Obraz jest odsuwany w dół, za nim prawdopodobnie znajduje się stary obraz Przemienienia Pańskiego malowany na desce przez Piotra Sławińskiego.

Po bokach figurki św. Antoniego z dzieciątkiem Jezus (fundacji Mariana Dubiela) i św. Teresy (fundacji Teresy Dubiel z d. Osora), na frontowej ścianie nawy znajdują się obrazy Matki Bożej Częstochowskiej i Miłosierdzia Bożego. Stacje przedstawiają małe krzyże z numerem stacji.

Stary obraz głowa Jezusa w cierniowej koronie umieszczony jest w zakrystii. W środku nawy z sufitu zwisają dwa żyrandole, jeden z nich kryształowy ufundowany został przez Krystynę Spolitakiewicz z d. Smagacz. W tylnej części nawy znajdują się schody wejściowe na chór ze starą zabytkową fisharmonią.

Po zniszczeniach wojennych kościółek został odbudowany staraniem proboszcza ks. Jana Curyłły i poświęcony 26 maja 1957 roku.

Podczas remontu przy bocznym wejściu natrafiono na piwnicę, w której znajdowały się trumny, mało prawdopodobne, ale jak powiadają mieszkańcy, z piwnicy było tajne przejście do potoku, jednak podczas remontu zostało zasypane. Ponowny kapitalny remont w latach 1989-93 przeprowadza ks. Kazimierz Zając.

W ramach tego remontu na skutek zarysowań i pęknięć ścian, odwodniono i wzmocniono fundamenty, położono izolację wewnątrz i zewnątrz, wykonano nowe tynki wewnętrzne i zewnętrzne. Podczas remontu odsłonięto zamurowane okrągłe okno nad drzwiami wejściowymi, postawiono nową zakrystię w miejsce starej, a dach pokryto blachą miedzianą i założono rynny. W środku położono posadzkę oraz wymieniono instalację elektryczną. Odnowiono wnętrze kościoła, pomalowano ściany i uzupełniono złocenia ołtarza. Ostatnią czynnością było wykonanie ołtarza „twarzą do wiernych”, pulpitu i drzwi wejściowych, prace te wykonał Zakład stolarski E. Dolota z Dąbia.

Po tych remontach kościół został ponownie uroczyście poświęcony przez bpa Józefa Życińskiego ordynariusza Diecezji Tarnowskiej dnia 31 maja 1993 roku.

Choć w środku ładnie wygląda, jednak nad oknami i na ścianach pojawiają się pęknięcia, co świadczy, że w niedługim czasie będzie konieczny kolejny remont, tym bardziej, że obiekt jest wpisany w rejestr zabytków Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Tarnowie pod nr A-519 z dnia 19 czerwca 1991 roku.