ZIOBROŃ Wojciech

ZIOBROŃ Wojciech ps. „Józef” urodzony 15 kwietnia 1901 r. w Dulczy Wielkiej, syn Tomasza i Agnieszki z domu Kieraś. Po ukończeniu Szkoły Ludowej w Dulczy Wielkiej, w 1915 r. rozpoczął naukę w C.K. Gimnazjum w Mielcu, (później Państwowe Gimnazjum), gdzie czynnie uczestniczył w różnych formach działalności młodzieżowej m.in. skautingu sokolim. W dniu 20 lipca 1920, po ukończeniu IV klasy zgłasza się na ochotnika do punktu werbunkowego do wojska, gdzie wraz z grupą kolegów zostaje skierowany do Krakowa i dostaje przydział do 238 Pułku Małopolskich Oddziałów Armii Ochotniczej walczącego na kresach wschodnich i obronie Lwowa, jako oficer – zaopatrzeniowiec armii. 19 Października 1920 roku zostaje przeniesiony do Batalionu Zastępczego 52 p.p., a już  3 listopada 1920 zwolniony w myśl rozkazu dowództwa po zajęciu terenów przez Sowietów, powraca do domu. W grudniu 1921 r. wstąpił do Zakonu OO Karmelitów w Krakowie, uzupełniając jednocześnie wykształcenie w II Państwowym Gimnazjum św. Jacka zdając maturę oraz zaliczając kurs filozofii i pierwszy rok teologii. Następnie lata zostaje skierowany na studia teologiczne do Rzymu, mieszka w Kolegium OO Karmelitów przy Sforza Pallawincini 10, kończy je w 1925 roku dyplomem dopuszczającym go do czterech niższych święceń kapłańskich i tonsury. Wiosną 1926 r. powraca w rodzinne strony, zastając rodzinę w Dulczy w bardzo ciężkich warunkach materialnych, zrezygnował z teologii i podjął pracę w Urzędzie Pocztowym w Radomyślu Wielkim pracując razem z Marianem Łomnickim, naczelnikiem poczty, ojcem Tadeusza „małego rycerza” z trylogii Sienkiewicza. Z czasem awansuje na naczelnika tegoż urzędu, po przeniesieniu Łomnickich do Mszany Dolnej.

Tutaj 24 października 1925 roku melduje się na zebraniach kontrolnych i zostaje wciągnięty na ewidencje wojskową, odbywa różne ćwiczenia i szkolenia i tak: 15. III. 1926 – 2 kompania 5 pułku Strzelców Podhalańskich, 5. X. 1926 – przesunięty do 1 kompani, a 8. X. 1926 awans na st. strzelca, 17. I do 16. VI.1927 przeniesiony do szkoły Podchorążych Piechoty w Śremie i awans na kaprala. Od 23. VI. 1927 urlopowany. Po ukończeniu szkoły powraca do 5 pułku Strzelców Podhalańskich, 12. IX. 1928 awans na plutonowego, 13. IX. 1930 awans na sierżanta, 1934 17 Pułk Piechoty – podporucznik, 1939 awans na porucznika. W październiku 1929 r. zakłada rodzinę żeniąc się z Marią z domu Wolińską, mają czworo dzieci: Helenę, Włodzimierza, Jana i Andrzeja. Dużo działał społecznie, np. na początku lat 1930-tych na rzecz Pożyczki Narodowej skąd otrzymał Pamiątkową Odznakę Pożyczki Narodowej i piękny Dyplom z datą 27 luty 1934 roku, działał także w Związku Rezerwistów, Strzelcu i Towarzystwie Gimnastycznym „Sokół”.

W dniu 23 lipca 1936 r. zostaje służbowo przeniesiony do Urzędu Pocztowego i Telegraficznego Poczty Głównej w Tarnowie, gdzie objął funkcję naczelnika. W 1939 r. otrzymuje rozkaz ewakuacji akt poczty z Tarnowa do Lwowa. Przed Lwowem tabor zaatakowała grupa uzbrojonych Ukraińców, ocalony przez przypadek poznając swojego kolegę z gimnazjum, ten wskazuje mu bezpieczną, powrotną drogę. Wraca do Radomyśla, gdzie z Marianem Ziętkiewiczem ps. „Halny” przystąpił do organizowania placówki Związki Walki Zbrojnej (później Armii Krajowej) po aresztowaniu dowódcy placówki Ziętkiewicza, przejmuje dowództwo placówki w okresie od marca do czerwca 1940 roku. Po licznych aresztowaniach w 1940 r., poszukiwany przez gestapo zawiesza swoją działalność i ukrywa się na terenie Dulczy Wielkiej i Biesowa. W Dulczy jak wspomina jego sąsiad Franciszek Giża, jako człowiek wykształcony znał sposób wyrabiania mydła, co w warunkach okupacji było niezbędne, jak również wyrabianiu cukru z buraków cukrowych.

Wznawia działalność w czerwcu 1944 r. w szeregach AK, pełniąc funkcję Inspektora Wojskowej Straży Ochrony Powstania, Placówka Radomyśl Wielki, przyjmując pseudonim „Józef”. Po wojnie zagrożony aresztowaniem przenosi się do Wrocławia, gdzie pracuje w Dyrekcji Okręgu Poczt i Telegrafów na oddziale Pocztowym Urzędzie Przewozu Poczty. Trudne lata okupacji i ciągłe ukrywanie się przed gestapo, a po wojnie przed służbami UB, odbiły się na jego zdrowiu.

Zmarł 9 czerwca 1948 r. w Tarnowie i tam pochowany na Starym Cmentarzu.