KOŚCIÓŁ p.w. Przemienienia Pańskiego w Radomyślu W.

KOŚCIÓŁ p.w. Przemienienia Pańskiego w Radomyślu Wielkim. Osada, obecnie Radomyśl, parafia św. Michała w powiecie pilzneńskim istniała już wcześniej, są wzmianki z roku, 1475 że, właścicielką była Anna dziedziczka de Trczyana (Trzciana), żona Jana de Radzyemyslicze. Jednak za sprawą nowego właściciela i założyciela miasta Mikołaja Firleja, król Stefan Batory wystawił dokument lokacyjny miasta przyznając mu nazwę Radomyśl w dniu 31 stycznia 1581 roku.

W roku 1584 jest potwierdzenie, że istniał już pierwszy kościół drewniany p.w. Michała Archanioła obsługiwany przez proboszcza z Przecławia Marcina Milasza, oficjalne włączenie świątyni w obszar kościoła rzymsko-katolickiego nastąpiło 7 lipca 1599 roku, kiedy to, kard. Jerzy Radziwiłł erygował parafię Radomyśl w dekanacie pilzneńskim. Parafia obejmowała Radomyśl i wieś Wólkę w roku 1608 doszły wsie: Zastawie, Małec, Dulcza Mała i Biesów, a w 1721 Nowa Wieś, Załuże i Wółka Kościelna, później zw. Plebańska. Pierwszym proboszczem nowej parafii został Marcin Milasz Milaszovius mianowany 9 lipca 1599 roku. W roku 1602 sufragan krakowski Paweł Dębski ją konsekrował nadając nazwę Nawiedzenia Najświętszej Marii Panny i św. Mikołaja. W tym czasie w roku 1608 powołano do życia Bractwo św. Anny i erygowano jedną z kaplic dla potrzeb bractwa pod wezwaniem św. Anny. W tym roku wybudowano również przy kościele budynek szpitalny dla ubogich, nad którym opiekę przejęło zgromadzenie Zakonne Braci Szpitalnych św. Ducha de Saxia. Również kościół był odpowiedzialny za prowadzenie szkoły od roku 1596. Ta pierwsza świątynia uległa jednak zniszczeniu prawdopodobnie przez pożar.

Następną świątynię wybudowano w latach 1615-1620 wydano akt erygacyjny w roku 1646, a w 1659 została wyniesiona do godności prepozytury szpitalnej przez bpa A. Trzebnickiego, był to kościół farny pod wezwaniem św. Mikołaja. Do niego została przyłączona kapliczka pod wezwaniem św. Ducha na Wale, przez Jana ojca Mikołaja Firleja. Najstarszy opis kościoła pochodzi z roku 1721, kościół był drewniany, posiadał trzy ołtarze z portatylami: ołtarz główny – Ducha Świętego, drugi w kaplicy św. Stanisława, a trzeci Matki Bożej. Ta świątynia również spłonęła 28 września 1779 roku jak podaje tablica na zewnątrz kościoła.

W roku 1744 erygowano Bractwo Szkaplerza Świętego z uposażonym kapelanem.

Kolejny właściciel dóbr radomyskich Eliasz Wodzicki na życzenie swojego ojca Piotra, przystąpił do budowy kościoła murowanego w latach 1779 – 1784, którego budowę nadzorował ks. Franciszek Schaff, a poświęcenie kościoła konsekracja nastąpiła 3 października 1787 roku przez pierwszego biskupa Diecezji Tarnowskiej Floriana Amanda Janowskiego. Ten trzeci kościół otrzymał wezwanie Przemienienia Pańskiego (prawdopodobnie od obrazu umieszczonego w ołtarzu głównym). Posiadał trzy ołtarze, ołtarz główny ufundowany przez Ludwika Kostórkiewicza z żoną Antoniną, w roku 1873, jako wotum za uratowanie życia, pozostałe dwa ze składek dobrowolnych. Wyposażenie do nich tj. lichtarze i obrazy ufundowali: do pierwszego Karol Woliński i Franciszek Trybulec, do drugiego Aleksander Solarski i Jan Trybulki, oni też byli fundatorami ambony w latach 1872-1873.

Już w tamtym okresie okazało się, że kościół jest za mały i ks. Stanisław Augustyniak zdecydował się na jego powiększenie przez dobudowanie kaplicy Matki Bożej Różańcowej (obecnie lewa kaplica). W dniu 1 maja 1882 roku poprosił Konsystorza Tarnowskiego o poświęcenie kamienia węgielnego pod tą kaplicę.

Dziesięć lat później w dniu 1 października 1892 roku nastąpiło założenie Bractwa Najświętszej Panny Marii Nieustającej Pomocy za ks. Adama Kopycińskiego.

Podstawowa konstrukcja tamtego kościoła nie zachowała się do dzisiaj, jest widoczna na starych pocztówkach i zdjęciach z początku XX w.

W latach trzydziestych XIX w. Radomyśl wraz z kluczem okolicznych folwarków nabywają od hr. Ignacego Stadnickiego, hr. Józef i Olimpia Bobrowscy. Nowy właściciel wkrótce po osiedleniu się w mieście umiera, a majątkiem przez ponad 30 lat zarządza jego żona Olimpia. Ona to decyduje się w roku 1862 na dobudowę do kościoła kaplicy św. Jana Nepomucena, w której podziemiu przewidziano miejsce na rodzinną kryptę. Kaplica posiadała kopułę i kryta była gontem. Po śmierci fundatorki, która nie zostawiła funduszy na jej utrzymanie, została doprowadzona do ruiny i z czasem rozebrana.

Przed I wojną światową w czasie kopania rowów pod dreny odwadniające wikarówkę, natrafiono na kryptę Bobrowskich, w której znajdowały się 4 cynkowe trumny. Oprócz trumien dziedziców były jeszcze dwie trumny dzieci, 16-letniej córki Barbary (+19.09.1850)  Zmarłej na gruźlicę oraz 16-letniego syna Zygmunta (+26.05.1851). Trumny podobno przewieziono na cmentarz parafialny, brak bliższej informacji.

W pierwszych latach XX w., planowano budowę nowego kościoła, został powołany Komitet Budowy z ks. Antonim Pasiutem na czele. Komitet gromadził na ten cel środki i na koniec grudnia 1905 roku dysponował już kwotą 8065 koron i 25 halerzy.

W roku 1906 bardzo zły stan kościoła, stwierdził przedstawiciel starosty w Mielcu, uprzedzał o jego zamknięciu. Zobowiązano, więc ks. Antoniego Pasiuta na zebraniu w dniu 21 stycznia 1906 roku do nawiązania kontaktu z arch. Janem Tarczałowiczem ze Lwowa w sprawie sporządzenia szkiców na nowy kościół. Decyzję o budowie nowego kościoła podjął Komitet Budowy Kościoła na ogólnym zebraniu w dniu 16 stycznia 1913 roku, ustalając koszty budowy w granicach 197 585,73 korony. Ustalono również odbudowę spalonej plebanii za kwotę 4 072 korony.

Ostatecznie zrezygnowano z budowy, a zdecydowano się na gruntowną przebudowę kościoła, która trwała w latach 1925 – 1931, prowadził ją ks. Franciszek Łukasiński. Wówczas zmieniła się bryła kościoła, dobudowano drugą nawę boczną prawą czyniąc kościół trójnawowym, co spowodowało najistotniejsze zmiany konstrukcyjne, nadając symetrię budowli. Wybudowano nową kopułę nad sygnaturkę, którą obito blachę ocynkowaną, a w miejsce wyburzonej kaplicy św. Jana Nepomucena od strony południowo-wschodniej, utworzono zakrystię, analogicznie zrobiono po stronie zachodniej. Przedłużono i podwyższono prezbiterium, zmodernizowano również przedsionek kościoła.

Zniszczenia ostatniej wojny okazały się dotkliwe dla kościoła, podczas wycofywania się Niemców w dniu 24 sierpnia 1944 r. spłonął dach nad nawą główną, trzy boczne ołtarze, ambona i ławki kościelne, a pocisk artyleryjski zniszczył posadzkę i sprzęty kościelne, cudem ocalał ołtarz główny nieznacznie uszkodzony i w prawej kaplicy.

Ołtarz główny umieszczony centralnie w prezbiterium składa się z trzech wydzielonych części, dolną stanowi ołtarz zasadniczy, przy którym odbywały się msze św. z tabernakulum, część środkowa z obrazem głównym Przemienienia Pańskiego, pochodzącym z przełomu XVIII i XIX wieku, bezcenny, nieznanego malarza, zakupiony prawdopodobnie przez fundatora ołtarza Ludwika Kostórkiewicza w 1873 r. w firmie W. KOLLER ET CO MARIAHILFSTRASS we Wiedniu. Obraz przeszedł kilka renowacji i poprawek. Pierwszą podczas przebudowy kościoła w lipcu 1935 roku, Drugą po uszkodzeniu podczas działań wojennych w sierpniu 1944 roku przez Piotra Sławińskiego 1956 roku, kolejną w 1988 przez artystę konserwatora Zbigniewa Gurowskiego z Tarnowa w grudniu 1988 roku oraz ostatnią w 2023 roku przy odnawianiu całego ołtarza. Przedstawia Jezusa na górze Tabor unoszącego się w obłokach, pozostawiających na ziemi proroków Mojżesza i Eliasza. Obraz Przemienienia Pańskiego umieszczony w ozdobnej oprawie cięgle podświetlany, zasłaniany jest okazjonalnie przez obraz Rodzina Święta. Po bokach obrazu umieszczono po dwie wysokie kolumny, przy których stoją późnobarokowe rzeźby  przedstawiające po zewnętrznej stronie figury dwóch apostołów Piotra z kluczami i Pawła z mieczem, wewnątrz dwaj biskupi św. Stanisław i św. Wojciech. Cześć górna stanowi zakończenie ołtarza, w środku w trójkącie gołębica symbolizująca Ducha Św., wyżej Bóg Ojciec siedzący na tronie. Na przedłużeniu kolumn znajdują się postacie czterech grających aniołów.

Ówczesny proboszcz ks. Jan Curyłło w latach 1945-50 przeprowadzał sukcesywne remonty po zniszczeniach wojennych kościoła, m.in. przebudowano dach i pokryto blachą miedzianą, wykonano kopułę nad przedsionkiem. Malowanie kościoła wraz z sufitem przeprowadzili miejscowi malarze Franciszek i Jan Wolińscy. Wykonano nowe ołtarze w nawie głównej w roku 1951, lewy św. Tadeusza Judy z obrazem głównym Jezusa ukrzyżowanego, wykonany przez Jana Barana miejscowego stolarza i rzeźbiarza, sponsorowany został przez mgr Annę Uzarską-Huetter, właścicielkę apteki „Pod Matką Boską” w Radomyślu Wielkim, poświęcając go swojej matce Helenie Uzarskiej z Kuszeniów. Jan Baran wykonał również dwoje drzwi, wejściowe i drugie oddzielające przedsionek od nawy głównej, balaski, obudowę organów i ławki. Dokonał również remontu ołtarza głównego uzupełniając go w brakujące elementy. Drugi ołtarz prawy w nawie głównej z wizerunkiem Matki Boskiej Nieustającej Pomocy, został wykonany przez J. Mądziela z Partyni, a sponsorowany przez Agnieszkę Kilian, obywatelkę miasta Radomyśla.

Nawę boczną lewą stanowi kaplica Matki Bożej, w ołtarzu znajduje się figura Matki Bożej Niepokalanie Poczętej, nad figurą znajduje się obraz św. Stanisława Kostki. Ołtarz był wykonany w okresie powojennym przez Stanisława Chajca, fundatorami byli radomyscy kupcy: Tadeusz Jajkiewicz, Stanisław Kalita, Stanisław Kopecki i Piotr Trybulec. Przez St. Chajca została wykonana również ambona z bogato rzeźbionymi elementami i baldachimem. Nawę boczną prawą stanowi kaplica Najświętszego Serca Jezusowego, ołtarz wykonany przez Stanisława Chajca w okresie przedwojennym i był jedynym ołtarzem, który nie spłonął w 1944 roku i zachował się w całości. Fundatorką była Agnieszka Kilian. W centralnej części ołtarza stoi figura Chrystusa z sercem, powyżej obraz św. Mateusza, a niżej obraz św. Teresy od Dzieciątka Jezus.

W tym czasie 1950 r. zamówiono nowe witraże w renomowanej krakowskiej firmie M. Paczki, która wykonała i zamontowała w miejscach: lewa boczna kaplica od wejścia: Ostatnia wieczerza, Zmartwychwstanie Pana Jezusa, Boże Narodzenie, Matka Boska Częstochowska wraz z 4-ma scenami: Zwiastowanie NMP, Narodzenia, Biczowania i Cierniem Ukoronowania Pana Jezusa. Prawa boczna kaplica: Ukoronowanie Maryi na Królową Nieba i Ziemi, Niepokalane Serce Maryi, Serce Pana Jezusa fundacja dr Ferdynanda Rusinowskiego, Zesłanie Ducha Świętego, Prezbiterium po prawej stronie –Jan Chrzciciel, odnowiony kosztem Mężów parafii Radomyśl Wielki, prezbiterium po lewej stronie Matka Boska z Dzieciątkiem Jezus, odnowiony kosztem Niewiast parafii Radomyśl Wielki. W czasie zamawiania witraży, zamówiono również gipsowe stacje drogi krzyżowej, które pierwotnie rozmieszczone były wzdłuż ścian nawy głównej, obecnie ścian naw bocznych.

W roku 2018 proboszcz ks. Jerzy Bulsa zdecydował się na odnowienie witraży i uzupełnienie ubytków przez sponsoring parafian, rozpoczął od lewej kaplicy, pierwszy witraż od ołtarza Matka Boska Częstochowska został sponsorowany jak podaje informacja w dolnym rogu przez FUNDATORZY RENOWACJI EWA I ZDZISŁAW CZUCHRA A.D. 2018. Drugi witraż Boże Narodzenie ODNOWIONO W DOWÓD WDZIĘCZNOŚCI RODZICOM ZOFII I MARIANA CIOŁEK A.D. 2018. Trzeci witraż Ostatnia wieczerza ODNOWIONO STARANIEM ANIELI LITWIN A.D. 2019. Dalsza akcja odnawiania witraży została przerwana, a ks. Jerzy Bulsa odszedł z parafii w połowie 2021 roku nie kończąc dzieła.

Obrazy w ołtarzach malowali Piotr Sławiński i J. Serednicki. Piotr z synem Kazimierzem namalowali wspólnie wielki obraz Św. Rodzina nasuwany okresowo na główny obraz Przemienienia Pańskiego, poświęcony 12 lipca 1953 roku. Piotr namalował jeszcze obraz „Chrystus dobry pasterz” na ambonie a Kazimierz cztery obrazy św. Ewangelistów umieszczone na zewnętrznej stronie ambony.

W latach 1981-1984 kościół otrzymał nowe szlachetne tynki zewnętrzne oraz nową polichromię. Projekt polichromii jest autorstwa Bolesława Szpechta z Krakowa, twórcy realizacji plastycznych w blisko 200 obiektach sakralnych, w opinii i ocenie projektu uczestniczył ks. dr Władysław Szczebak, diecezjalny konserwator i przewodniczący diec. Komisji Sztuki Sakralnej, nawiązując ilustracjami do wydarzeń biblijnych. Wykonawcą polichromii był profesor Akademii Sztuk Pięknych Jerzy Lubański z zespołem. Odnowiono ołtarze oraz położono posadzkę marmurową przed i na stopniach ołtarza głównego. Później położono kostkę wokół kościoła, wykonano ogrodzenia i nagłośnienie na zewnątrz kościoła.

W dniu 9 sierpnia 1992 r. ks. bp. Józef Życiński dokonał konsekracji ołtarza oraz poświęcił wystrój i polichromię prezbiterium kościoła. Prezbiterium wyposażono w sedilia (tron, fotele dla księży i ławy dla służby liturgicznej). Przeznaczył relikwie św. Męczenników: bł. Karolinę Kózkę, św. Honoratę i św. Herkulesa, które położono pod marmurową mensą ołtarza.

Wyposażenie, stara zabytkowa chrzcielnica z XVIII w., w kształcie kielicha, wykonana z marmuru, odnowiona w roku 2004, z okazji wizyty bpa Ignacego Jeża, umieszczona w lewej nawie bocznej. Nowa chrzcielnica wykonana przez Ryszarda Rybę (brata ks. Mieczysława Ryby z Dulczy Wielkiej) z kamienia piaskowego kształcie bloku, przedstawiająca 4 postacie świętych, przykryta metalową pokrywą z krzyżem, umieszczona jest przy ołtarzu głównym obok wejścia do zakrystii prawej. W przejściu pomiędzy nawą główną a lewą znajduje się naturalnej wielkości kamienna figura Chrystusa przywiązanego do słupa, wykonana w stylu barokowym z pierwszej połowy XIX w. i figura św. Antoniego z dzieciątkiem na ręku. Pomiędzy nawą główną a prawą na ścianie wisi obraz Miłosierdzia Bożego.

W przedsionku umieszczony jest krzyż wykonany z okazji misji z datą 9-17.03.1963 r.

W pierwszych miesiącach 2014 roku zamontowano 5 ekranów podświetlanych do wyświetlania pieśni, sponsorem ich jest radomyślanin Andrzej Bajor. Pod koniec 2016 roku z inicjatywy ks. Jerzego Bulsy zamontowano wewnątrz kościoła kamerę przesyłającą obraz przez Internet z nabożeństw odbywających się przy ołtarzu głównym, jak również można zobaczyć spacer po kościele i panoramę miasta.

Organy, jedną z największych inwestycji w kościele wymagających znacznych środków finansowych i zabiegów organizacyjnych był zakup i zamontowanie organów. Prace stolarskie przy ich montażu wykonał Jan Baran. Uroczyste poświęcenie odbyło się 8 listopada 1959 roku, dokonał tego bp tarnowski ks. Karol Pękala. Są to piękne 22 głosowe organy zamontowane na chórze, których może pozazdrościć niejedna parafia.

Tablice i herb fundatora, wewnątrz kościoła znajduje się  pięć tablic, pierwsza tablica marmurowa znajduje się obok wejścia do zakrystii prawej i informuje, kto i kiedy konsekrował kościół. Tłumaczenie napisu w jęz. łacińskim: „Najjaśniejszy, najświetniejszy, najszlachetniejszy pan Florian Amond Janowski, z Bożej i Stolicy Apostolskiej łaski, nominacją najszlachetniejszego cesarza Rzymian – Józefa II, pierwszy biskup tarnowski kościół ten z fundamentów wzniesiony poświęcił w uroczystość Przemienienia Pańskiego 1787 roku, tegoż konsekracją, w niedzielę 3 października”.

Druga tablica umieszczona jest w lewej nawie nad starą zabytkową chrzcielnicą z XVIII w., przy której chrzczony był, późniejszy bp i mianowany kardynał ks. Ignacy Jeż, urodzony w Radomyślu Wielkim. W 90-tą rocznicę jego urodzin wmurowano tablice o treści „Przy tej chrzcielnicy / dnia 22 sierpnia 1914 r. / przyjął chrzest / IGNACY JEŻ / Biskup Ordynariusz / Diecezji Koszalińsko-Kołobrzeskiej / w latach 1972 – 1992, niżej herb i napis VINI IGNEM MITTERE / W 90 rocznicę urodzin / Rodacy / Radomyśl Wielki, 17.08.2004”.

Trzecia tablica umieszczona jest w przedsionku na prawej stronie i poświęcona jest trzem kapłanom pracującym w parafii. Treść tablicy: „W służbie Bogu, Kościołowi i Ojczyźnie / oddali swoje życie księża kapelani / Armii Krajowej w Radomyślu Wielkim / Ks. Jan Curyłło (1896-1969) ps. „Bolesław” / zasłużony proboszcz tutejszej parafii / kapitan AK Obwodu Mieleckiego / Ks. Stanisław Kaczmarczyk (1906-1942) / ps. „Zimny” zamordowany w Oświęcimiu / oraz Adam Sekuła (1913-1941) wikariusz / zamęczony przez nowosądeckie Gestapo. Tablicę sponsorował proboszcz parafii ks. Kazimierz Zając, odsłonięcie tej tablicy nastąpiło 8 sierpnia 1993 roku.

W dniu 13 kwietnia 2017 r., w Dzień kapłański uroczyście odsłonięto dwie tablice poświęcone księżom pełniącym długoletnią posługę kapłańską w parafii i szczególnie zasłużonym. Ks. Kazimierzowi Zającowi o treści: KS. PRAŁAT / KAZIMIERZ / ZAJĄC / 1921 – 1994 / Szambelan Papieski / Kapelan Ojca Św. Jana Pawła II / Katecheta Józefa Kowalczyka / Arcybiskupa i Noncjusza Apostolskiego w Polsce / Żołnierz N.O.W. i Armii Krajowej / Więzień Obozów Koncentracyjnych / Diecezjalny Kapelan Byłych Więźniów Politycznych / Gorliwy Pasterz Parafii Radomyskiej / w latach 1976 – 1994 / Dziekan Dekanatu Radomyskiego / Organizator Erygowania Parafii i Budowy / Kościoła w Dulczy Małej / Gorący Patriota i Duchowy Opiekun / Radomyskiego NSZZ „Solidarność”.

Drugą ks. Władysławowi Jędrzejowskiemu informującą o jego dokonaniach w poprzedniej i obecnej parafii o treści: KS. WŁADYSŁAW JĘDRZEJOWSKI / 1914 – 1976 / Proboszcz parafii / w Wadowicach Górnych / 1954-1969 / Odbudował wieżę / Wyposażył kościół / W 3 ołtarze / Organy i dzwony / Wybudował plebanię / Ogrodził teren kościoła. Dziekan dekanatu / I proboszcz parafii / W Radomyślu Wielkim / 1969 – 1976 / Zbudował plebanię, / w której znalazły się / Mieszkania dla kapłanów / I sale katechetyczne / Zbudował budynki gospodarcze.

Był pobożnym ofiarnym i gorliwym kapłanem wytrwale pracującym / Dla Bożej chwały. Zmarł 19.03.1976 zostawiając wdzięczną / I niezatartą pamięć wiernych.

Tablice wykonano staraniem Towarzystwa Przyjaciół Ziemi Radomyskiej przy dużym, osobistym zaangażowaniu jego prezesa Jana Ziobronia.

Na zewnątrz kościoła umieszczone są dwie marmurowe tablice, jedna z tablic umieszczona jest nad wejściem głównym do kościoła z napisem w jęz. łacińskim, jej treść w jęz. polskim „Bogu samemu w Trójcy Jedynemu / Wznieść polecił Eliasz z Granowa Wodzicki / Starosta generalny małopolski krakowski / 1784.”

Druga tablica wraz z herbem fundatora umieszczona jest w zewnętrznej ścianie prezbiterium (od strony południowej) z napisem w jęz. łacińskim, co w tłumaczeniu znaczy: „Piotrowi z Granowa Wodzickiemu, kasztelanowi sądeckiemu, w Generalnym Wojsku Królestwa Polski piastującego stanowisko pułkownika jazdy, który przeżywszy 84 lata, zmarł 26 lutego 1770 roku, pragnącemu być pochowanym bez uroczystości pogrzebowych, wśród swoich poddanych w świętym przybytku przez siebie wzniesionym, nie w świątyni mogącej spłonąć, roku 1779 dnia 28 września, chcąc pobożności Jego wobec Boga utrzymać, pamięć Eliasz Wodzicki – syn, nową budowlę z murów wzniósł i ten z żałości za najukochańszym ojcem położył kamień”. Nad tablicą wmurowany jest herb fundatora „Leliwa”, pięcioramienna gwiazda i półksiężyc, wykonany z piaskowca.

Dzwonnica, pierwsza dzwonnica murowana cztero-arkadowa kryta blachą znajdowała się po lewej stronie kościoła, została rozebrana przy przebudowie kościoła w latach 20-30 XX w. Następna była drewniana usytuowana po lewej stronie od wejścia, została rozebrana po II wojnie światowej. W latach pięćdziesiątych po prawej stronie placu kościelnego wybudowano nową murowaną dzwonnicę, do połowy obudowaną cegłami z drzwiami zamykanymi na klucz. Nad drzwiami umieszczono gipsową płaskorzeźbę Matki Bożej z Dzieciątkiem chronioną szklaną szybą. Poświęcenie dzwonnicy i dzwonów nastąpiło w dniu 2 marca 1958 roku.

W obecnej dzwonnicy znajdują się trzy dzwony, największy środkowy o nazwie „Królowa Polski” posiada płaskorzeźbę Matki Bożej z Dzieciątkiem i napisem „Królowo Korony Polski – módl się za nami”, z drugiej strony dzwonu umieszczona jest płaskorzeźba Serca Jezusowego i napis „O Jezu Miłosierdzia”. W zwieńczeniu dzwon posiada płaskorzeźby czterech ewangelistów. Został wykonany w wiedeńskiej firmie P. Hilzera Odlewni Dzwonów w Wiener-Neustaut w 1902 roku. Przypuszczalnie został ufundowany przez bogatych radomyskich kupców, którzy prowadzili handel z Wiedniem. Po prawej stronie (wschodniej) znajduje się dzwon średni z płaskorzeźbą Chrystusa Zmartwychwstałego i datą 1871 rok, po przeciwnej stronie płaskorzeźba św. Stanisława z pastorałem. Jest to najstarszy dzwon w radomyskiej dzwonnicy. Po lewej stronie (zachodniej), umieszczono najmniejszy i najmłodszy dzwon z roku 1920 z płaskorzeźbą Chrystusa Ukrzyżowanego. Na ogólną liczbę czterech dzwonów przykościelnych, te trzy zachowały się dzięki przytomności ks. Jana Curyłły, który ukrył je przed okupantem niemieckim. Mniej szczęścia miał zabytkowy dzwon z roku 1779, który w roku 1916 zarekwirowali Austriacy i przetopili na armaty. Za staraniem ks. Władysława Sipiory (1990-1993) dzwony są poruszane energią elektryczną.

Krzyż misyjny, pierwotnie znajdował się na północno-wschodniej stronie placu kościelnego, postawiony z fundacji Wincentego Smagacza przez Jana Kosa w roku 1969, jednak na skutek starzenia drewna, podjęto decyzję o jego wymianie. Okazją były misje przeprowadzone w kościele w roku 1981, z tej okazji postawiono nowy krzyż po stronie północno-zachodniej na fundamencie cementowym w stalowych obejmach przykręcony śrubami. Krzyż w połowie wysokości ma niewielki gzyms, od którego krzyż jest nieznacznie cieńszy. Ramiona krzyża i szczyt okuty blachą. Na ramionach napis: Pamiątka Misji Św., na drzewie data misji: 17. V. 1981. Niżej bardzo mały napis XX. Redemptor. Pod gzymsem metalowa tabliczka:  „Ratuj duszę swoją” / PAMIĄTKA / MISJI Św. / 1.07. – 8.07.2001. Z okazji kolejnych misji pod metalową tabliczką dołożono drugą z napisem: „Ratuj duszę swoją” / PAMIĄTKA / MISJI Św. / 1.10 – 8.10.2017

Kapłani pracujący w parafii, proboszczowie: Milasz Milaszovius Marcin (od 9.VII. 1599), Wojnicki Mikołaj (1620-1636), Szaradzki Aleksander Marcin (1638 -1641), dr Druszkowski Jakub Florian (1641-1687), Giszowski Paweł (1687-1704), Olmowski Stanisław (1690-?), Ćwiłkowski Aleksander (1704-1720), Borgoni Franciszek (?-1715), Ważyński Mikołaj (1720-1721), Kotkowski Franciszek 1721-1738), Krasz Marian (1739), Kalatowicz Sebastian (1738-1742), Mytkiewicz Andrzej (1743-1744), Horoszewicz Adam (Jan Kanty) (1742-1745), Kopczyński Wawrzyniec (1745-1746), dr Zwan Antoni Józef (1746-1759), Szarecki Marcin (1747), Gruszecki Michał (1748-1760), Schaff (Szaff) Franciszek (1759-1775), Łozowski Protazy (1776), Jastrzębski Jan (1776-1787), Kuczkowski Feliks (1784-1799), Zasławski Mikołaj (1795-1803), Mierzwiński Sebastian (1800-1810), Żmudziński  Antoni (1811-1862), Bucki Ignacy ( -1862), Karakulski Franciszek ( -1872), Augustyniak Stanisław (1872-1889), Jarotek Jan (1889-1890), dr Kopyciński Adam (1890-1893), Figiel Jan (1893), Pasiut Antoni (1893-1917), Kowal Jan administrator (1918), Łukasiński Franciszek (1918-1931), Kic Jan (1931), Curyłło Jan (1931-1969), Klocek Józef (1969), Jędrzejewski Władysław (1969-1976), Stanaszek Czesław (1976), Zając Kazimierz (1976-1994), Marszałek Marian (1994-2016), Bulsa Jerzy (2016-2021), Cięcieręga Rafał (2021-).

W sierpniu 2023 roku przybył do Radomyśla ks. Sylwester Krużel będący już na emeryturze, zamieszkał w własnym mieszkaniu i bardzo skutecznie pomaga naszym księżom w codziennej pracy duszpasterskiej, zyskując tym sympatię i uznanie mieszkańców.

Wikariusze: Sieradzki Marcin (1637), Babinkiewicz Kazimierz (1704-1720), Namysłowski Kazimierz (1735), Gwintos Tomasz (1729-1738), Śliwiński Bartłomiej (1739), Czernik Józef (1739), Lisowski Andrzej (1739), Wasiewicz Wojciech (1739), Tors Walenty (1739), Bońkowski Wojciech 1739), Hendrowicz Michał (1746), Kucharski Szymon (1748), Niziołkowski Andrzej (1749), Radecki Franciszek (1749), Gładysiewicz Jan (1753), Lenartowicz Michał (1755), Niezdziecki Józef (1756), Pełczeński Stefan (1757), Nobisowicz Walenty (1758), Kroczyński Marcin (1759), Łozowski Protazy (1759), Klima Jakub (1760), Biezdziecki Marcin (1764), Spychajewski Tomasz (1766), Mroczkowski Marcin (1770), Łucki Jan (1775), Schabowski Józef (1777), Pilecki Andrzej (1778), Bieniaga Józef (1781), Cynglarowicz Jan (1782), Zołła Piotr (1784), Budziński Andrzej Fulgencjusz (1785), Zasławski Mikołaj (1786-1803), Borkowski Alfons (1803), Nemetz Józef (1805), Milanowicz Stanisław (1806), Bartusiewicz Konrad (1806), Karkuszewski Marcin (1807), Chwaytowicz Tomasz (1808-1811), Ziomek Paweł (1811), Bieniaga Józef (1813), Bawalski Tomasz (1813), Twardowski Kajetan (1815), Detz Marcin (1815), Danek Józef (1816), Jastrzębski Józef (1819), Tichy Dominik (1822), Balicki Wincenty (1825), Stański Tomasz (1826), Wawrzyn Maciej (1828), Hruby Andrzej (1829), Stramski Józef (1830), Czerniecki Leon (1831), Kałuski Seweryn (1835), Glazor Hiacynty (1837), Zapała Sebastian (1845-1852), Turza Tomasz (1852), Bucki Ignacy (1858-1862), Szczudło Franciszek (1867), Szczerbakowski Jan (1867-1869), Jende Paweł (1870), Rzepka Franciszek (1871), Karakulski Franciszek (1871-1872), Malinowski Jan (1872), Niemiec Andrzej (1872), Gurmisiewicz (1873), Czapela Tomasz (1874), Miętus Maciej (1874), Ogorzałek Kazimierz (1877), Wach Antoni (1879), Dziubakowski Ignacy (1880-1881), Siewierski Michał (1882), Zielonka Józef (1882), Sroczyński Jan (1882-1886), Litwora Piotr (1886), Jarotek Jan (1886-1890, jakiś czas pełnił funkcję Administratora), Łaś Bartłomiej (1890-1891), Cebula Andrzej (1891-1892), Figiel Jan (1892-1893), Gryl Florian (1893-1894), Wieliński Michał (1894-1895), Jachty Jan (1895-1897), Takuski (Jakuski) Jakub (1897-1899), Bartoszewski Andrzej (1899-1900), Zawiliński (Zawiślański) Zygmunt (1900-1901), Prokopek Jan (1901), Korzeń Jan (1901-1904), Bączyński Władysław (1904-1907), Kalicki Stanisław (1907-1909) Grodniewski Stanisław (1909-1912), Chrzanowicz Franciszek (1912-1914), Fortuna Jan (1914-1916), Cebula Jan (1916-1917), Kowal Jan (1917-1918), Dąbrowski Michał (1918-1921), Smółka Ludwik (1921), Palka Antoni (1921), Grzyb Michał (1921-1926), Zwierz Jan (1926-1929), Curyłło Jan (1929-1930), Grądziel Józef (1930), Kic Jan (1930-1931), Świętoń Karol (1932-1933), Kaczmarczyk Stanisław (1933-1935), Mucha Kazimierz (1935-1938), Sekuła Adam (1938-1940), Kuc Edward (1940-1942), Soja Kazimierz (1942-1943), Durlak Karol (1943-1944), Dzioba Ignacy (1946-), Kądziołka Jan (1955-1957), Wielgus Tadeusz (1957-1958), Janeczek Józef (1958-1960), Kapłon Julian (1960-1964), Klocek Józef (1964-1969), Press Edward (1969-1971), Leśniowski Józef (1971-1974), Serafin Władysław (1974-1975), Stanaszek Czesław (1975-1976, 1976-1979), Wal Edward (1979-1981), Jasiurkowski Józef (1982-1986), Ruchała Stanisław (1984-1987), Pecka Andrzej (1986-1990), Żaba Janusz (1987-1991), Sipior Władysław (1990-1993), Bojdo Ryszard (1990-1994), Nowak Grzegorz (1993-1996), Głód Piotr (1996-1997), Cygan Bogusław (1997-2001), Szewczyk Paweł (1997-1999), Wielgosz Marek (1999-2004), Matłok Piotr (2001-2003), Szebla Krzysztof (2003-2006), Sacha Mariusz (2004-2007), Stec Stanisław (2006-2012), Juda Szczepan (2007-2012), Krawiec Tomasz (2012-2014), Babiński Marcin (2012 -2019), Byś Marcin (2014 – 2020), Król Antoni (2019 -), Paluch Ireneusz (2020-2021).

Z wymienionych wyżej księży pracujących w Radomyślu lub stąd pochodzących na miejscowym cmentarzu zostali pochowani:

1. Zasławski Mikołaj, wikary + 12 listopad 1803
2. Jastrzębski Jan, prebendariusz + 4 maj 1804
3. Nemety Antoni, wikary + 13 sierpień 1806
4. Mierzwiński Sebastian, proboszcz + 25 kwiecień 1810
5. Milanowicz Stanisław, wikary + 21 marzec 1811
6. Twardowski Kajetan, wikary, + 8 grudzień 1815
7. Żmudziński Antoni, proboszcz + 26 styczeń 1862
8. Wodziński Ernest, proboszcz + 6 styczeń 1872
9. Augustyniak Stanisław, proboszcz + 1 grudzień 1889
10. Staniszewski Franciszek, alumn + 25 styczeń 1891
11. Kalicki Stanisław, wikary + 18 listopad 1909
12. Pasiut Antoni, proboszcz + 20 lipiec 1917
13. Łukasiński Franciszek, proboszcz + 20 kwiecień 1931
14. Kmieciński Franciszek, proboszcz + 4 luty 1944
15. Curyłło Jan, proboszcz + 13 luty 1969
16. Jędrzejowski Władysław, proboszcz +19 marzec 1976
17. Gondek Franciszek, salezjanin + 23 październik 1994 (tablica memoratywna)
18. Marszałek Marian, proboszcz + 13 listopad 2018