ZIOBROŃ Jan Eugeniusz

ZIOBROŃ Jan Eugeniusz, urodzony 1 stycznia 1937 r. w Tarnowie, syn Wojciecha i Marii z domu Wolińska. Absolwent Liceum Pedagogicznego w Mielcu, maturę zdał w 1954 r., w latach 1954-1978 pracował w szkołach podstawowych w miejscowościach: Dulcza Wielka nauczyciel przewodnik Organizacji Harcerskiej (1954-1956), Szczytna Śląska nauczyciel (1956-1958), Słabowo pow. Mrągowo kierownik szkoły (1958-1960), Charzyno nauczyciel (1960-1962), Dzierżaniny Gm. Zakliczyn nauczyciel (1962-1963), Piaski Drużków dyrektor szkoły (1963-1972), Żarówka dyrektor szkoły (1972-1973) i Radomyśl Wielki nauczyciel (1973-1978).

W 1977 r. ukończył studia na Wydziale Geograficzno-Biologicznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie, uzyskując tytuł magistra geografii. W 1978 r., powierzono mu stanowisko sekretarza Urzędu Miejsko-Gminnego w Radomyślu Wielkim. Wówczas przyczynił się do powstania w Radomyślu Filii Zespołu Szkół Rolniczych w Brniu i w latach 1981-1984 był jej kierownikiem. Od 1 września 1984 r., przeszedł na wcześniejszą emeryturę po 30-tu latach pracy w zawodzie nauczycielskim. W 1985 skupił wokół siebie miłośników historii Radomyśla oraz gminy i założył Towarzystwo Przyjaciół Ziemi Radomyskiej, które prowadzi do chwili obecnej. Doprowadził do powstania szeregu Miejsc Pamięci Narodowej, m.in. trzech pomników: pomnik Holocaustu (zagłady Gminy Żydowskiej) w Radomyślu Wielkim (1987), Armii Krajowej (1989) i lotników PSP na Zachodzie, wywodzących się z ziemi radomyskiej (1998).

Zaprojektował, był współfundatorem i zorganizował odsłonięcie 10 tablic pamiątkowych ludziom wywodzącym się z terenu miasta i gminy.

Doprowadził do ekshumacji w Łodzi i złożenia w Radomyślu zwłok Mariana Ziętkiewicza ps. „Halny”, I komendanta ZWZ-AK w Radomyślu Wielkim. Swoją działalnością intensywnie promuje Radomyśl Wielki w kraju i zagranicą. Urządził i prowadził społecznie przez 15 lat Regionalną Izbę Pamięci, mieszczącą się w budynku szkoły rolniczej, która na skutek braku pomieszczeń została zlikwidowana i przeniesiona do prywatnego budynku założyciela, oczekując na nowy lokal.

Był pomysłodawcą nadania i zmiany nazw ulic miasta jak: por. Zbigniewa Matuli, Ludwika Lonczaka, Armii Krajowej, J. Piłsudskiego i Kopernika.

Wydawał własnym sumptem lokalny miesięcznik „Ziemia Radomyska” od 1990-2001 r., 131 numerów, cieszących się dużym powodzeniem. Pisał i wydawał książki „Radomyśl Wielki – monografia” (1981), było to pierwsze opracowanie historii miasta z okazji 400-lecia Radomyśla, następnie ukazała się cała seria poświęcona wybitnym ludziom związanych z Radomyślem, tu urodzonych lub oddających duże zasługi dla tej ziemi. „Sławni Radomyślanie” tom I (2003), tom II (2004), tom III (2006), tom IV (2012), tom V (2014), „Dzieje chóru ECHO w Radomyślu Wielkim” (2006), Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół” w Radomyślu Wielkim (2008), Dzieje Gminy Żydowskiej w Radomyślu Wielkim (2009).

Wyróżniony szeregiem odznaczeń i wyróżnień m.in. Odznaką „Zasłużony Działacz Ruchu Spółdzielczego” (1972), Złotym Krzyżem Zasługi (1976), Odznaką Honorową Złotą Polskiego Komitetu Pomocy Społecznej (1988), Srebrną Honorową Odznaką Przyjaciół Harcerstwa Polskiego (1989), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1998), tytułem ”Człowieka Roku 1998” w plebiscycie czytelników Gazety Krakowskiej, odznaką „Za Zasługi dla Związku Kombatantów i Byłych Więźniów Politycznych” (2000), certyfikatem „Niepokorny XX wieku” Fundacji Batorego, Ogólnopolską Nagrodą II stopnia im. Aleksandra Patkowskiego (2002), Medal za Długoletnie Pożycie Małżeńskie (2006), honorowy tytuł Osobowości Radomyskiej Kultury (2007), medalem „PRO MEMORIA za wybitne zasługi w utrwalaniu pamięci o ludziach i ich czynach (2011), medalem „Za zasługi dla Miasta i Gminy Radomyśl Wielki” (2011).

Zmarł 25 czerwca 2020 roku, pochowany został na cmentarzu parafialnym w Radomyślu Wielkim.