ZIOBROŃ Władysław dr hab.
ZIOBROŃ Władysław urodzony 14 września 1928 r. w Dulczy Wielkiej gm. Radomyśl Wielki, syn Zygmunta i Henryki z domu Golec, jako najmłodszy z licznej rodziny liczącej trzy córki, pięciu chłopców i dwojga rodziców. Do Szkoły Powszechnej uczęszczał w Dulczy Wielkiej, po wyzwoleniu od 1 września 1945 roku rozpoczął naukę w Gimnazjum i Liceum im. Kazimierza Brodzińskiego w Tarnowie, uzyskując świadectwo dojrzałości w 1950 roku.
Dalej rozpoczyna studia na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Krakowskiej, kończąc uzyskuje stopień inżyniera a rok później w1956 stopień magistra inżyniera budownictwa lądowego. W czasie studiów magisterskich, jako wybitnie uzdolniony student pobiera stypendium naukowe im. M.T. Hubera. W maju 1956 roku rozpoczyna pracę w Laboratorium Katedry Budownictwa Żelbetowego Politechniki Krakowskiej na stanowisku asystenta. W ciągu kilkuletniej pracy bierze udział w szeregu projektów współpracy Katedry z przemysłem wprowadzając nowatorskie rozwiązania. Przedmiotem jego badań były konstrukcje sprężone i technika próżniowania betonu, ponadto zajmował się statystycznymi metodami opracowywania wyników badań. W 1960 roku otrzymuje uprawnienia budowlane, cztery lata później broni rozprawę doktorską uzyskując stopień naukowy doktora nauk technicznych.
Od października 1965 pracował w Katedrze Konstrukcji Betonowych Politechniki Krakowskiej na stanowisku adiunkta w interesującej go dziedzinie. W latach 1968 – 1969 przebywał na stażu naukowym w ówczesnym Związku Radzieckim, w dniu 1 maja 1970 roku zostaje powołany na stanowisko docenta w Instytucie Materiałów i Konstrukcji Budowlanych Politechniki Krakowskiej. W roku 1971 uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego, następnie w latach 1973 – 1977 był zastępcą dyrektora Instytutu Materiałów i Konstrukcji Budowlanych, pełniąc równocześnie w latach 1974 – 1975 funkcję kierownika Zakładu Konstrukcji Sprężonych, w latach od 1982 do 1998 zostaje kierownikiem Zakładu Konstrukcji Żelbetowych.
Oprócz pracy naukowej, której całkowicie był oddany, w latach 1977 – 1981 pełnił funkcję Prodziekana Wydziału Budownictwa Lądowego. W roku 1980 zostaje profesorem nadzwyczajnym, by w okresie stanu wojennego osiągnąć najwyższy stopień naukowy – profesora zwyczajnego. W latach 1981 do 1996 pełnił funkcję Prorektora Politechniki Krakowskiej przez cztery kadencje z 3 letnią przerwą po pierwszych dwóch kadencjach.
Był człowiekiem powszechnie znanym i szanowanym przez studentów, czego dowodem jest zdobycie I nagrody na konkursie ogłoszonym przez Zrzeszenie Studentów Polskich na najlepszego wykładowcę Wyższych Uczelni Technicznych.
W roku 1971 był także laureatem nagrody im. Wacława Żenczykowskiego (medal). Jego dorobek naukowy jest ogromny, liczący w setkach publikacji na łamach czasopism naukowych w kraju i zagranicą. Mimo wielu obowiązków zawodowych i pracy dydaktycznej zawsze interesował się ziemią radomyską i swoją rodzinną wioską Dulczą Wielką, był stałym czytelnikiem „Ziemi Radomyskiej”, a za jego przyczyną bezinteresownie została zaprojektowana tablica poświęcona Tadeuszowi Łomnickiemu.
W ramach praktyk studenckich została wykonana inwentaryzacja poszczególnych pierzei radomyskiego Rynku i zabytkowych jego obiektów.
W dniu 9 lipca 2001 roku zmarł prof. zw. dr hab. inż. Władysław Ziobroń, wspaniały człowiek, nauczyciel i wychowawca wielu pokoleń studentów polskich, został pochowany na cmentarzu na Salwatorze w Krakowie.