WOLIŃSKI Bolesław Szymon

WOLIŃSKI Bolesław Szymon, urodzony 18 lipca 1907 r. w Radomyślu Wielkim, syn Błażeja i Heleny z domu Wolińska (zbieżność nazwisk), ojciec trudnił się kupiectwem, matka wychowywała liczną rodzinę.

Zdał maturę w V Państwowym Gimnazjum Neoklasycznym w Krakowie im. Jana Kochanowskiego, a następnie Szkołę Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej w 1931 r., uzyskując stopień podporucznika Wojska Polskiego. Zostaje przydzielony do 8 Pułku Piechoty w Lublinie, gdzie w 1934 r. awansował do stopnia porucznika, jako dowódca plutonu, a następnie dowódca w 2 Komp. Grenadierów Batalionie Korpusu Ochrony Pogranicza „Rokitno”, służył do 1939 r.

W końcu sierpnia 1939 r. otrzymał przydział do tzw. batalionu asystencyjnego (wartowniczego). W końcu września 1939 r. na rozkaz dowódcy batalionu przekroczył granicę węgierską i został internowany na terenie Węgier od 25 września do 3 lutego 1940 r. W lutym 1940 r., po przejściu przez Jugosławię, przedostał się do Francji, do Armii Polskiej gen. Sikorskiego. Tam został przydzielony do I Dywizji Grenadierów na stanowisko zastępcy kompanii I pułku.

W lipcu 1940 r., po zaciętych walkach z Niemcami, trafił, wraz z oficerami francuskimi, do niewoli niemieckiej do Oflagu XVIIA na terenie Austrii. Przebywał tam do początku maja 1945 r., od 11 maja pełnił służbę w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie. Po wyzwoleniu został zdemobilizowany i włączony, wraz z oficerami francuskimi, do oddziałów brytyjskich stacjonujących na południu Francji.

W roku 1946, po zadeklarowaniu powrotu do Polski, został skierowany do obozu La Courtine w Bretanii, skąd przewieziony do Anglii, a następnie – w lipcu 1947 r. powrócił do Polski.

W latach powojennych proponowano mu wysokie stanowisko w Wojsku Polskim pod warunkiem wstąpienia do PZPR, na co nie wyraził zgody. Pozostał w cywilu i w okresie od 1948 r. do 1958 r. pracował w Domu Słowa Polskiego w Warszawie, jako kierownik magazynów.

Ze względu na zły stan zdrowia w latach 1958-1961 miał przerwę w pracy, po czym ponownie zatrudnił się w Transporcie Łączności w Warszawie, jako pracownik umysłowy.

W roku 1968 przeszedł na rentę inwalidzką, a w 1972 r. na emeryturę.

Zawarł związek małżeński dnia 9 lipca 1938 r. z Natalią Łopatniuk w Platerowie, pow. Łosice, woj. warszawskie. Z tego związku dnia 5 marca 1940 r. urodziła się córka Anna, obecnie lekarz medycyny, pediatra.

Bolesław Woliński otrzymał wiele odznaczeń i medali za zasługi wojskowe i wojenne m.in. Państwową Odznakę Sportową (1936 r.), Odznakę Strzelecką (1937 r.), Brązowy Medal za Długoletnią Służbę (1938 r.), Medal Wojenny 1939-1945 za służbę w Polskich Siłach Zbrojnych pod Komendą Brytyjską.

Zmarł 18 lutego 1984 r. w Otwocku koło Warszawy, gdzie został pochowany na miejscowym cmentarzu.