WILK Aleksander

WILK Aleksander urodzony 1 grudnia 1926 roku w Zaborczu gmina Przecław. Do Szkoły Powszechnej uczęszczał w miejscu urodzenia w latach 1933-38, ale już następną klasę piątą ukończył w Przecławiu w 1939 roku. W okresie okupacji Aleksander uczestniczył w tajnych kompletach, których organizatorem był Wilhelm Lotz, kierownik przecławskiej szkoły tam też ukończył klasę siódmą w 1942. W czerwcu 1943 roku zdał egzaminy z zakresu I, II i III klasy gimnazjum. Aresztowany w październiku zostaje wywieziony do Krakowa, jednak udaje mu się zbiec z transportu, którym wywożono Polaków do Rzeszy i wrócił w rodzinne strony.

W czerwcu 1944 roku zdaje kolejny tajny egzamin z zakresu II klasy gimnazjum w szkole w Zaborczu. Ponownie zostaje aresztowany i skierowany do kopania okopów w Rudzie. Od września 1944 roku kontynuuje naukę w mieleckim gimnazjum, jest uczniem III klasy. W czerwcu 1945 zdaje egzamin i otrzymuje świadectwo ukończenia.

Pierwszą pracę nauczycielską rozpoczął w październiku 1946 roku w małej Szkole Podstawowej w Szydłowcu, pracując tam przez rok, następnie pracował w Zabrniu, gmina Wadowice Górne. Podnosił swoje kwalifikacje składając egzamin dojrzałości w Państwowym Liceum Pedagogicznym w Przemyślu w roku 1954. Następnie studiował geografię na Wydziale Zaocznym Studium Nauczycielskiego w Rzeszowie, uzyskując dyplom ukończenia w lipcu 1962 roku. W tym czasie pracował razem z żoną Cecylią w Szkole Podstawowej w Janowcu w latach 1957 do 1961.

Od września tego roku zostaje przeniesiony do Szkoły Podstawowej w Rudzie gm. Radomyśl, na stanowisko kierownika szkoły. Szkoła mała, dwie sale lekcyjne i dwie sale w tzw. Ludowcu, budynku po starej kuźni, który w tym czasie pełnił szereg różnych funkcji. Złe warunki do nauki i ciasnota przy licznych klasach powodują, że znajduje garstkę ludzi, z którymi tworzy Komitet Budowy Szkoły. Po staraniach otrzymują gotowy projekt szkoły, ogrzewanej na piece kaflowe. Uważa, jak w XX wieku budować taką szkołę, to nieporozumienie, potrzebne jest centralne ogrzewanie, ale, jak, kiedy we wsi nie ma prądu. Powołuje nowy Komitet Elektryfikacyjny, czynem społecznym zobowiązuje się do przewiezienia słupów, wykonaniu prac przy kopaniu i ich ustawianiu. Światło otrzymuje ok. 80 gospodarstw rolnych a szkoła centralne ogrzewanie.

Budowę nowej szkoły rozpoczęto 16 marca 1965 roku, a ukończono w 1966, 1 września odbyło się uroczyste jej otwarcie, starą szkołę rozebrano budując z niej Dom Nauczyciela. W maju 1977 roku złożył egzamin w Instytucie Kształcenia Nauczycieli i Badań Oświatowych w Krakowie, uzyskując dyplom równoważny wyższym studiom zawodowym. Był członkiem Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego od roku 1947. Brał czynny udział w pracach społecznych, przez kilka kadencji był radnym Rady Narodowej Miasta i Gminy w Radomyślu Wielkim (1978-1992), a przez dwie kadencje zastępcą Przewodniczącego Rady. Przez 10 lat pełnił funkcję Przewodniczącego Rady Zakładowej ZNP w Radomyślu Wielkim. Po 40-tu latach pracy nauczycielskiej w roku 1986 przeszedł na zasłużoną emeryturę. Jednak nadal pomagał i dzielił się swoim bogatym doświadczeniem, szczególnie był aktywny przy nadawaniu szkole imienia Józefa Gorlacha. Współuczestniczył również w wydaniu publikacji o patronie szkoły w 2003 roku.

Za swoją pracę został wyróżniony szeregiem medali i odznaczeń m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1974), Złotą Odznaką ZNP (1977), Odznaką Za zasługi dla Województwa Tarnowskiego (1982), Medalem 40-lecia Polski Ludowej (1984) i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1984).

Zmarł 17 października 2003 roku i został pochowany na cmentarzu parafialnym w Rudzie.