SZKOŁA PODSTAWOWA w Pniu

SZKOŁA PODSTAWOWA w Pniu, gm. Radomyśl Wielki. Jako najmniejsza miejscowość gminy w tamtych czasach, nie miała wielkich szans na powstanie szkoły. W sąsiednich miejscowościach szkoły zaczęły powstawać w latach 1905 – 1908, w Pniu jedna osoba umiała czytać był nim p. Płatek. Był samoukiem, ale dzielił się tą znajomością z innymi, zainteresowanych uczył czytać z książeczki do nabożeństwa. Ludzie zdawali sobie sprawę z konieczności nauki i rozpoczęto starania o miejsce na szkołę i nauczyciela.

Pierwsze lekcje rozpoczęto około roku 1912 w wynajętej izbie u gospodarza J. Laska, nauczycielką była pani Ogrodnikówna z Krakowa. Ale z czasem dzieci przybywało, postanowiono wydzielić z pola gromadzkiego 6 morgów, jako pole szkolne w środku wsi przy drodze zw. gościńcem krakowskim, rozpoczynając od postawienia na tym miejscu krzyża.

W roku 1914 wybuchła I wojna światowa i zarzucono starania o budowę szkoły, powrócono dopiero po jej zakończeniu w 1918 r. Powołano z inicjatywy wójta komitet budowy, który od żyda nazwiskiem Duwet w Radomyślu, zakupił budynek karczmy. Podpisano stosowną umowę, ale nim nastąpiło przeniesienie budynku, na skutek inflacji wartość pieniądza tak spadła, że sprzedający mógł za nią kupić pudełko zapałek. Dotrzymano warunków umowy, budynek przeniesiono oznaczając każdą belkę i ustawiono obok krzyża, pracami kierował p. Baum przy pomocy mieszkańców.

Szkoła jak na owe czasy okazała się budynkiem największym i najwyższym we wsi, wyglądała jak dworek szlachecki, zawierała dużą klasę szkolną i mieszkanie dla nauczyciela. Pani Ogrodnikówna uczyła jeszcze rok, zastąpił ją Józef Posłuszny (ojciec Mariana), który nagle zmarł, na jego miejsce przyszedł nauczyciel Ćwiok z żoną i dziećmi, który prowadził gospodarstwo rolne. Uczył uprawy ogórków i pomidorów, prowadził szkółkę drzew owocowych, za jego przykładem ludzie we wsi zaczęli sadzić drzewka owocowe.

W latach 1934 – 1938 uczyła p. Lipińska – Czekanowska, były już wtedy cztery klasy, łącznie 7 roczników, które uczyła jedna nauczycielka. We wsi panowała bieda, dzieci musiały pomagać rodzicom lub służyć u bogatszych, dzieci bogatszych chodziły do szkoły w Radomyślu. Przed wojną tylko dwóch chłopców ukończyło szkołę średnią, Józef Bury i Stanisław Lonczak.

W roku 1938 wyjechała p. Czekanowska, na jej miejsce przyszedł p. Marian Wrona. Rok później wybucha II wojna światowa, Niemcy z jakiś powodów zabrali nauczyciela, zastąpiła go pani Bronisława Maziarska z Mielca, uczyła tyko jeden rok. W latach 1941 – 1943 uczył Józef Zaskalski z Podborza (późniejszy k-k szkoły w Radomyślu). Niemcy w szkole zlikwidowali bibliotekę, nie wolno było uczyć literatury polskiej, historii i geografii, uczono tylko z elementarza i czasopisma „Ster” z czytankami wychwalających Niemców. Następnym nauczycielem był Marian Konieczny, w lipcu i sierpniu 1944 roku, wieś znalazła się w pasie przyfrontowym, ludzie musieli opuścić swoje domy, po wyzwoleniu zastali zgliszcza, 80 % domów zostało zniszczonych, ale cudem pozostała szkoła. We wrześniu 1945 roku wznowiona naukę w szkole, powróciła p. Bronisława Maziarska, przystąpiono do remontu i zaopatrzenia szkoły w sprzęt. Starsze dzieci chodziły do Radomyśla lub Dulczy Małej. W roku 1947 było już pięć klas i dwóch nauczycieli, dwa lata później powstała klasa siódma i było pięciu nauczycieli. W latach sześćdziesiątych kierownikiem szkoły był Adam Szot. W roku 1970 rozpoczęto budowę nowej szkoły, ukończono dwa lata później, uroczyste otwarcie nastąpiło w lipcu 1972 roku. Szkoła funkcjonowała normalnie do roku 2000, później niż demograficzny sprawił, do szkoły uczęszczali dzieci klas 0 i I – III, starsze dzieci dowożono do szkoły w Partyni. Ostatnim dyrektorem szkoły była mgr Anna Krasoń. Od 1 września 2004 roku placówka szkolna została zamknięta, a wszystkie dzieci dowożone były i są do Publicznej Szkoły Podstawowej im. prymasa Stefana Wyszyńskiego w Partyni.

W jej miejsce powstał Ośrodek Rewalidacyjno-Wychowawczy jako niepubliczna placówka należącą do Stowarzyszenia „Nasza Gmina” w Dulczy Małej.