SKRZYNIARZ Jan

SKRZYNIARZ Jan urodzony 18 września 1902 roku w Dulczy Wielkiej gm. Radomyśl Wielki, syn Jana i Janiny z domu Siębab. Rodzice byli rolnikami, mieszkali w Żarówce.

W 1931 roku ożenił się z Katarzyną z domu Głowacz i mieszkali w Żarówce. Z chwilą wybuchu II wojny światowej został skierowany do 5 pułku artylerii ciężkiej ze stopniem kanonier. Brał udział w wojnie obronnej i 17 września 1939 roku w miejscowości Sokal w województwie lwowskim, dostał się do niewoli niemieckiej. Stamtąd został przewieziony do Stalagu III – B (Amtitz obecnie Gębice), jako jeniec wojenny w niewoli niemieckiej z nr 1738, później z nr 80876.

Od 1 grudnia 1940 roku został przniesiony do Stalagu XI – B, który był budowany dla pracowników budowlanych budujących koszary w pobliżu Westlage, Pierwszymi więźniami byli Polacy wywiezieni tam już pod koniec 1939 roku, później, Francuzi, Belgowie, Jugosłowianie i żołnierze sowieccy.

10 kwietnia 1941 rok został wysłany do stalagu X-C Nienburg (Weser), miasto powiatowe w Niemczech leżące w Dolnej Saksonii, w odległości, ok. 55 km na południowy wschód od Bremy. W tym obozie mógł już otrzymywać paczki i przekazy pieniężne.

Wyzwoleni przez aliantów, ostatnia wzmianka o nim w dokumentach obozowych to 11 wrzesień 1944 rok.

Po powrocie zajmował się rolnictwem, był członkiem koła ZBoWiD w Radomyślu Wielkim od 5 października 1983 roku.

Zmarł w roku 1985 i pochowany został na cmentarzu parafialnym w Żarówce.

Katarzyna zmarła 26 września 2010 roku mając 104 lata, została najstarszą mieszkanką gminy Radomyśl Wielki.