PTAK Wojciech

PTAK Wojciech urodzony 18 kwietnia 1894 roku w Dulczy Wielkiej gm. Radomyśl Wielki, syn Wincentego i Weroniki z domu Wolak w średniozamożnej rodzinie chłopskiej.

W Dulczy Wielkiej ukończył Szkołę powszechną pomagając rodzicom w gospodarstwie rolnym. Tuż przed I Wojną Światową został zmobilizowany do wojska austriackiego stawiając się na komisję do jednostki w Dębicy i następnie skierowany na front z Rosją. Po pewnym czasie i przegranej bitwie we wrześniu 1914 roku dostaje się do niewoli rosyjskiej i z liczną grupą jeńców ok. 100 tyś. w większości Czechów i Polaków zostaje wywieziony na Syberię w okolice Krasnojarska. Tam rozpoczyna pracę w dużym gospodarstwie rolnym w tajdze, gdzie pola uprawne rozmieszczone były w promieniu kilkudziesięciu kilometrów. Na tych terenach na tzw. Syberii południowej pracowała większość wywiezionych jeńców polskich.

Okres ten, nasz bohater w miarę dobrze wspomina, nie brakowało jedzenia i byli traktowani przyzwoicie, tam spędził około 5 lat.

Po 1918 roku gen. Haller polecił tworzyć z jeńców polskich jednostki wojskowe, wynikiem, czego było powstanie 5 Dywizji Strzelców Polskich (nazywano ją również 5 Dywizja Syberyjska), którą dowodził płk Kazimierz Rumsza, a następnie płk Walerian Czuma. Celem ich było sprowadzenie jednostki do Polski. Dywizja ta walczyła z bolszewikami osłaniając odwrót wojsk adm. A. Kołczaka wzdłuż linii kolei transsyberyjskiej na wschód ponad 1000 km, celem był Władywostok. Po zdradzie korpusu czeskiego podczas jednej z przegranej bitwy dostaje się do niewoli sowieckiej, w której warunki były bardzo ciężkie, brakowało przede wszystkim jedzenia. Wojciech znając fach krawiecki oraz szewski był przydatny w armii sowieckiej, dzięki czemu przeżył, podczas gdy większość jeńców zmarła z wycieńczenia i głodu.

Po około 2 latach katorżniczej pracy na mocy Traktatu w Rydze w 1921 roku dostał możliwość powrotu do kraju i po kilkumiesięcznej tułaczce bardzo wyczerpany powrócił do Polski pod koniec 1921 roku, osiadając w rodzinnej Dulczy Wielkiej.

Po kilku latach poślubił Anielę Kos z Dulczy Małej, mieli trójkę dzieci: Stanisława, Annę (Ryba) i Władysława.

We wrześniu 1939 roku podczas wojny udzielił schronienia trzem polskim oficerom, dając im cywilne ubrania i przyjmując na przechowanie ich pistolety. W latach 90-tych odnalazł je wnuczek Eugeniusz, a także kuferek, który miał Wojciech podczas zesłania.

Wojciech Ptak zmarł 22 listopada 1973 r. i został pochowany na cmentarzu parafialnym w Radomyślu Wielkim.