NOWAK Czesław Ferdynand Wawrzyniec

NOWAK Czesław Ferdynand Wawrzyniec, urodzony 14 lutego 1908 r. w Radomyślu Wielkim, syn Józefa i Tekli z domu Gardulska. Po ukończeniu szkoły powszechnej uczęszczał do Gimnazjum w latach 1918-1921, następnie wstępuje do Korpusu Kadetów Nr 1 we Lwowie w latach 1922-1927, który kończy przysięgą, nominacją na stopień kaprala podchorążego saperów i maturą w maju 1927 roku. Dalsze swoje losy związał z wojskiem, trzy miesięczna praktyka w 38 pułku piechoty, pełnione funkcje, dowódca drużyny i z-ca dowódcy plutonu. Dalej Oficerska Szkoła Inżynierii w Warszawie, w okresie (XI 1927-X 1928), zalicza pierwszy rok, kierunek ogólno-saperski. Drugi i trzeci rok zalicza na Wydz. Łączności kończąc stopniem podporucznika w 1930 roku.

Dalej studia na Politechnice Lwowskiej Wydz. Inżynierii Lądowej i Wodnej z urlopami dziekańskimi dla podratowania zdrowia do 1939 roku. Od października 1930 do listopada 1931 jest instruktorem w 4 Baonie Telegraficznym w Kompanii Szkolnej, pełniąc funkcję z-cy dowódcy kompanii a od grudnia 1931 jest instruktorem Kompanii Telegraficznej 3 Dywizjonu Piechoty Legionów, pełniąc funkcję dowódcy plutonu. W 1933 roku decyzją komisji lekarskiej zostaje przeniesiony w stan spoczynku, na skutek złego stanu zdrowia, a w 1934 dostaje wojskową rentę inwalidzką na dwa lata, przedłużoną później o kolejne trzy lata. W listopadzie 1938 roku bierze udział w akcji powstańczo-dywersyjnej „Czesław” we Lwowie, jako dowódca 5 i z-ca dowódcy Oddz. I-go. Pobity przez Policję leczy się w sanatorium w Zakopanym do 16 sierpnia 1939 roku.

Z chwilą wybuchu II wojny zostaje zmobilizowany do czynnej służby w dniu 8 września, 11-go dostaje przydział do Szefostwa Łączności Dyrekcji Kolei Państwowej we Lwowie na stanowisko z-cy szefa łączności. Po poddaniu Lwowa 22 września dostaje się do niewoli sowieckiej, 25 ucieka z własnej inicjatywy i od 22 listopada pracuje w tajnych organizacjach wojskowych na terenie Lwowa. W dniu 6 grudnia 1939 roku, przekracza granicę polsko-węgierską, dzień później internowany przez Żandarmerię Węgierską i do lutego 1940 przebywa w obozie Domos, skąd 12 lutego ucieka z obozu i melduje się w Konsulacie Polskim w Budapeszcie. 23 Lutego przekracza granicę z Jugosławią, 9 marca przypływa do Francji, port w Marsylii statkiem „Patria”, tutaj trafia do obozu w Camp de Carpiaque, a następnie do Ośrodka Wyszkolenia Wojsk Łączności w Lucam.

Kolejny etap to Wielka Brytania, gdzie trafia 25 czerwca do Liverpoolu, następnie kolejne obozy oficerskie w Glasgow i inne do marca 1942. Od listopada do końca grudnia 1942 przebywa w szpitalu ze względu na powrót choroby płuc, wynikiem decyzji lekarzy na dwa lata zostaje przeniesiony w stan spoczynku.

Od 1 stycznia 1944 zostaje powołany do służby czynnej do Centrum Wyszkolenia Zarządu Wojskowego. Kończy kurs wyszkolenia w Centrum od 2 lutego do 9 maja 1944, kolejny kurs telekomunikacyjny w Londynie od 7 października do 16 grudnia i odbywa staż przy Brytyjskiej Dyrekcji Telekomunikacyjnej w Londynie od 19 lutego do 10 marca 1945.

1 Stycznia 1945 zostaje mianowany na stopień porucznika i służy w 4 Baonie Łączności

4 Dywizji Piechoty pełniąc funkcję dowódcy plutonu łączności.

Z dniem 15 września 1948 roku zostaje zdemobilizowany z wojska i pozostaje w Londynie.

Uzyskał prawo noszenia Odznaki I Dywizji Grenadierów Szkocja (1946), odznaczony Medalem Wojska przez Dowództwo Sztabu Głównego w Londynie (1946) i Medalem za Wojnę 1939 – 1945 (1948).

Z zachowanych dokumentów wynika, że w imieniu swoim i śp. matki Tekli z Gardulskich, złożył w 1975 roku w Polskim Ośrodku Społeczno-Kulturalnym, hojny dar „Polsce i Wolnym Polakom na Pożytek”.

Zmarł 13 maja 1988 roku w Londynie i tam został pochowany.