MIĘTUS Maciej ks.

MIĘTUS Maciej ks., urodzony 4 lutego 1846 r. w Czarnym Dunajcu, w rodzinie rolniczej, syn Wincentego a i Kunegundy z domu Łaś. Gimnazjum ukończył w Krakowie, teologię studiował w Tarnowie i po zakończeniu przyjął święcenia kapłańskie z rak bpa Józefa Alojzego Pukalskiego w dniu 30 lipca 1871 roku.

Od 16 sierpnia 1871 roku, jako wikary rozpoczął prace w Niedźwiedziu, od 16 grudnia 1872 w Sieprawiu, od 29 maja 1873 w Cmolasie, skąd 19 stycznia 1877 został skierowany do Radomyśla (Wielkiego) do proboszcza ks. Stanisława Augustyniaka, gdzie krótko, bo po trzech miesiącach tj. 6 marca 1877 przeniesiony do Borowej. Od 26 września 1877 do Wadowic Górnych, od 13 sierpnia 1879 do Zasowa. 3 Maja 1880 został administratorem, a 26 lipca 1880 roku został proboszczem w Lubzinie. Tam wybudował nowy kościół, a od 1895 pełnił obowiązki notariusza dekanatu ropczyckiego.

W 1917 zrezygnował z probostwa i rezydował w Lubzinie. Odznaczony EC (Expositorium Canonicale dnia 1 grudnia 1891) i RM (przywilej Rokiety i Mantoletu tj. awans na prałata lub kanonika).

Zmarł w Lubzinie 22 listopada 1929 r. i spoczywa na miejscowym cmentarzu parafialnym.