ŁUBIEŃSKI Konstanty

ŁUBIEŃSKI Konstanty, ps. „Zbigniew”, „Ignacy”, „Marcin” i „Sosna”, urodzony 21 marca 1910 r. w Zasowie, pow. Dębica, syn Tadeusza i Marii. Miał jeszcze czterech braci: Witolda, Tadeusza, Henryka i Alfreda oraz siostrę Marię. Była to znana i zacna rodzina hrabiowska od lat zamieszkała w Zasowie. Oni to pierwsi na tym terenie wprowadzili uprawę drzewek owocowych i szkółkę z różami. Konstanty służbę wojskową odbył w Szkole Podchorążych Rezerwy w Grudziądzu w latach 1928-29, następnie studia na Uniwersytecie Jagiellońskim na wydz. prawa, ukończone w 1934 z tytułem magistra.

Następnie wyjechał do Warszawy, gdzie pracował w bankowości a następnie w Ministerstwie Skarbu. W stopniu porucznika brał udział w kampanii wrześniowej, dowodził plutonem strzelców konnych szwadronu marszowego w 2 psk, wchodzącego w skład brygady wołyńskiej. Po utraceniu kontaktu z dowództwem i braku możliwości na szanse dalszej walki, jednostki zostają rozwiązane, a on dostaje się do niewoli. Po krótkim pobycie, interwencji ojca i wpływowych osób zostaje zwolniony i powrócił do rodzinnego Zasowa. Tutaj włączył się do walki podziemnej.

Został inspektorem wojskowej służby ochrony powstania (WSOP), początkowo w Komedzie AK w Dębicy, później dostaje rozkaz objęcia dowództwa Komendy Obwodu AK w Mielcu w maju 1944 roku, jednocześnie otrzymując awans na kapitana.

Tutaj przygotowuje partyzantów do akcji „Burza” tworząc oddziały, pierwszy o kryptonimie „Hejnał” z dowódcą Piotrem Pazdro „Rolnik”, drugi o kryptonimie „Pobudka” dowodzony przez „Świerszcza” kpt. Kwarcianego i trzeci „Zawierucha” dowodzony przez Lucjana Wożniaka ps. „Grot-Szczerba”, działający na terenie naszej gminy w trójkącie Mielec-Przecław-Radomyśl. Oddział „Zawierucha” początkowo w sile 60 ludzi brał udział w zasadzce w Czarnym Lesie na drodze Radomyśl-Tarnów, zaatakował magazyn broni na Woli Mieleckiej, a później posterunek żandarmerii niemieckiej zdobywając broń, amunicję i sprzęt wojskowy.

Z chwilą nadejścia armii czerwonej Łubieński nie podporządkowuje się rządowi PKWN, i rozkazom gen. rosyjskiego uważa, że prawdziwy rząd polski jest w Londynie.

Z tego powodu dochodzi tylko do współpracy taktycznej, gdzie połączone siły wyzwoliły Mielec, fabrykę płatowców uniemożliwiając jej wysadzenie, poligon w Bliźnie z wyrzutniami pocisków V1 i V2. Tutaj front się ustabilizował na prawie na pół roku, przyszedł rozkaz zejść do podziemia. 18 Listopada 1944 r. Łubieński zostaje aresztowany, drugi raz aresztowany w 1945 r., po interwencji ojca i przyjaciół został zwolniony i wyjechał do Warszawy, gdzie poświęcił się pracy społecznej i politycznej.

W latach 1945–1952 pełnił funkcję naczelnika wydziału planowania finansowego kolejno w Ministerstwie Skarbu i Ministerstwie Finansów, od 1952 zasiadał w Sejmie PRL przez siedem kadencji, w trakcie ostatniej kadencji w 1976-1977 został wybrany przew. Koła Poselskiego „Znak”, a także został członkiem Rady Państwa.

Odznaczony Orderem Sztandaru Pracy II kl., Krzyżem Komandorskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, krzyżem srebrnym Orderu Virtuti Militari, Krzyżem Walecznych i Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami.

Zmarł 25 września 1977 roku i został pochowany w Warszawie.