KOSTÓRKIEWICZ Karol Antoni
KOSTÓRKIEWICZ Karol Antoni, urodzony 25 lutego 1895 roku w Rudzie, gm. Radomyśl Wielki, syn Szymona i Julii z domu Gardulska. Pochodził z bogatej i licznej rodziny ziemiańskiej i licznej, miał brata Feliksa i siedem sióstr. Kiedy był w wieku 12-15 lat, wraz z Feliksem ojciec ich wysłał do gimnazjum w Krakowie. Wiedząc, że chłopcy niebyt garną się do nauki, poszukał stancję u emerytowanego wojskowego, który wprowadził im iście wojskowy rygor. Musieli się uczyć, a rozmowy prowadzone były tylko po niemiecku. Jak się później okazało, jęz. niemiecki bardzo się przydał podczas okupacji, często uchronił ich od przymusowych robót lub wywózki.
Jako student zgłosił się do kompanii strzeleckiej w Tarnowie. Działał w miejscowym Towarzystwie Gimnastycznym „Sokół” i Związku Strzeleckim w Radomyślu Wielkim. Był jednym z 13 uczestników oddziału, którzy 27 sierpnia 1914 roku wyruszył spod figurki NMP z Rynku z radomyską drużyną Sokoła na plac zborny w Tarnowie, gdzie dołączył do oddziału mieleckiego dha Gesinga i wcielony do 3 plutonu, 14 komp. 2 Pułku Ułanów Legionów w Krakowie.
Skąd wyruszył z II Brygadą na front węgierski, gdzie był w kadrze kawalerii do 30 listopada 1914 r. Od 1 grudnia 1914 został przydzielony do 3 szwadronu kawalerii II Brygady Legionów, gdzie pozostawał na froncie węgierskim do 24 września 1915 roku, w tym czasie był ranny. Od 24 września 1915 do 20 listopada 1916 był przydzielony do plutonu kawalerii Komendy Legionów Polskich. W tym czasie brał udział w kampanii Wołyńskiej i w walkach pod Stochodem. Od 20 listopada 1916 roku do 2 kwietnia 1917 pełnił służbę w biurze werbunkowym w Warszawie, od 3 kwietnia 1917 do 01 lutego 1918 był przydzielony do Komendy Legionowego Szpitala Koni w Łodzi. Od tego dnia dostał 6 miesięczne zwolnienie z wojska na prowadzenie gospodarstwa rolnego. W trakcie urlopu został zatrzymany przez żandarmerię austriacką i wcielony do piechoty austriackiej w Rzeszowie. 20 czerwca 1920 roku wstąpił jako ochotnik do 5 pułku Strzelców Konnych w Tarnowie w którym odbył kampanię bolszewicką do dnia 20 grudnia 1920 roku. W tym dniu w stopniu wachmistrza został zwolniony z wojska, w którym przez cały czas służył w II Brygadzie Legionów. Uczestniczył m.in. w pierwszym Zjeździe Legionistów w 1922 r. w Krakowie.
Po wojnie polsko-bolszewickiej osiadł w rodzinnym majątku Ruda Górna, gdzie gospodarował razem z bratem Feliksem. Ponieważ nie miał przygotowania rolniczego sprzedał majątek w roku 1946 i zajął się handlem. Prowadził sklep spożywczo-kolonialny na Placu Inwalidów w Krakowie. Po likwidacji sklepu kupił willę „Mięguszowiecka” w Zakopanym, którą sprzedał, a kupił willę-pensjonat „Biały Ślad” w Zakopanem. Prowadził jakiś czas, po czym przejął go Fundusz Wczasów Pracowniczych. Wyjechał na Śląsk do Prudnika, gdzie pracował 5 lat do emerytury. Ożeniony z Heleną Stachoń z Olszyn, urodził się im syn Adam. Ostatnie lata życia spędził w Radomyślu u swojej siostrzenicy Janiny Rusinowskiej – Wolińskiej.
Zmarł 2 grudnia 1969 r. w Radomyślu, pochowany w rodzinnym grobowcu na cmentarzu parafialnym w Rudzie.
Staraniem Gminy Radomyśl Wielki i Komitetu Obchodów 100 rocznicy Odzyskania Niepodległości, w dniu 10 czerwca 2018 r. na terenie Szkoły Podstawowej w Rudzie, posadzono Dąb Pamięci, a na niewysokim postumencie umieszczono jego nazwisko z krótką notką biograficzną.