KOPECKI Andrzej Piotr

KOPECKI Andrzej Piotr, ps. „Marian”, „Czarny”, ur. 28 października 1898 r. w Radomyślu Wielkim, syn Franciszka i Marii z d. Watycha. Ukończył szkołę 7 klasową ludową w rodzinnej miejscowości. W latach 1912-1915 odbywał praktyki handlowe w firmie „Olszewski” w Krakowie. W 1916 wcielony do armii austriackiej. Po przeszkoleniu brał udział w walkach na froncie rosyjskim i włoskim. Jesienią 1918 powraca do Radomyśla. W grudniu 1918 r. wstępuje, jako ochotnik do wojska Polskiego. Początkowo służył w 3 p. ułanów, potem w 9 p. uł. Uczestniczy w walkach z Ukraińcami m. in. pod Mościskami, Samborem, Drohobyczem i Stanisławowem. Po wojnie w maju 1921 r. w stopniu wachmistrza zostaje zdemobilizowany i przeniesiony do rezerwy.
W 1922 r. wstępuje do służby w Policji Państwowej na Wołyniu. Po ukończeniu szkoły policyjnej pracuje, jako posterunkowy w Komisariacie Policji we Włodzimierzu Wołyńskim, potem w Kowlu, gdzie w stopniu st. przewodnika był kierownikiem śledczej Brygady Politycznej i zajmował się zwalczaniem siatek komunistycznych. W maju 1924 r. zwolnił się z policji i zatrudnił, jako kancelista w starostwie Powiatowym we Włodzimierzu Wołyńskim. W latach 1926-1934 zatrudniony w Starostwie Powiatowym w Krzemieńcu. Od 1934 do 1939 pracował na stanowisku kierownika kancelarii w Starostwie Powiatowym w Równem.
Podczas okupacji niemieckiej mieszkał z rodziną w Radomyślu Wielkim. Pracował od jesieni 1939 w Landkreisamt w Mielcu. W czerwcu 1940 r. zostaje zaprzysiężony, jako członek ZWZ w Radomyślu Wielkim, przyjmuje ps. „Marian” i podejmuje działalność konspiracyjną w ZWZ na terenie Obwodu ZWZ Mielec. Współpracował w tym czasie z siatką wywiadu ZWZ. Od stycznia 1941 r. zajmował się kolportażem gazetki konspiracyjnej „Odwet”. Po „wsypie” wiosną 1941 na terenie obwodu zagrożony aresztowaniem przez gestapo ukrywał się do lipca 1942 r. Od lipca 1942 r. do września 1943 pełnił funkcję dowódcy WSOP na Placówce AK Radomyśl Wielki. Następnie od października 1943 r. do czerwca 1944 r. oficer wywiadu placówki, potem do 1 października 1944 z-ca oficera wywiadu placówki, a od października 1944 r. do stycznia 1945 r. pełnił funkcję kwatermistrza Placówki AK Radomyśl Wielki. Po wejściu Armii Czerwonej na teren pow. mieleckiego przeniósł się z rodziną do Mielca i zamieszkał przy ul. Aptecznej 5 w Mielcu. Od września 1945 r. podejmuje pracę w Starostwie Powiatowym w Mielcu, a od 7 listopada 1945 r., mianowany kierownikiem kancelarii ogólnej. Od grudnia 1945 r. czynny w konspiracyjnej siatce wywiadowczej BW WiN, gdzie działa w komórce wywiadu politycznego oraz obsługuje „skrzynkę pocztową” Inspektoratu BW WiN „Las”. Utrzymywał kontakty z kierownikiem Inspektoratu BW WiN „Las” Tytusem Semenowem „Gordonem”. Organizacyjnie podlegał L. Wanatowiczowi „Borucie” – kierownikowi wywiadu BW WiN na pow. mielecki. Opracowywał comiesięczne sprawozdania wywiadowcze. Wykonywał także funkcję łącznika do Obwodu Nisko i do Rzeszowa. Aresztowany przez funkcjonariuszy PUBP Mielec 14 października 1946 r. w miejscu swego zamieszkania i uwięziony. Postanowienie o zastosowaniu wobec niego tymczasowego aresztowania wydała WPR Rzeszów. Więziony w areszcie PUBP w Mielcu, potem wywieziony na dalsze śledztwo do więzienia WUBP w Rzeszowie. W celu wymuszenia zeznań w czasie przesłuchań był maltretowany fizycznie i psychicznie.
Wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Rzeszowie z dnia 11 kwietnia 1947, sygn. akt Sr. 308/47 został skazany na karę 12 lat więzienia, utratę praw na lat 5 i przepadek mienia. Skazany z art. 8 dekretu z 16 listopada 1945. Sądzony w grupie działaczy BW WiN z terenu Mielca z K. Weryńskim. W. Jadernym i L. Wanatowiczem. Postanowieniem Naczelnego Sądu Wojskowego w Warszawie z dnia 13 maja 1947 r. wyrok wydany przez WSR Rzeszów został utrzymany w mocy. Po procesie więziony w Zakładzie Karnym w Rzeszowie skąd został przetransportowany do Centralnego Więzienia Karnego we Wronkach i tu osadzony 30 lipca 1947 r. Początek wykonania kary 14 październik 1946 r., zakończenie 14 październik 1958 r.. We wronieckim więzieniu był szykanowany przez personel więzienny. W dniu 13 grudnia 1953 r. wywieziony do ZK w Potylicach, gdzie pracował przy produkcji, potem, jako magazynier. W więzieniach chorował na serce i reumatyzm. Postanowieniem NSW w Warszawie z października 1955 r. złagodzono mu karę do lat 9. Zwolniony z ZK Potulice 14 października 1955 r. Po wyjściu z więzienia powrócił do Mielca, skąd przenosi się do Warszawy gdzie zamieszkał na Pradze – Południe. Początkowo miał trudności z uzyskaniem pracy. Po pewnym czasie podejmuje pracę, jako robotnik w warszawskich Zakładach Piwowarskich, gdzie po kilku latach awansował na brygadzistę, potem kierownika browaru a w końcu kierownik działu socjalnego.
Zmarł w Warszawie 10 marca 1982 r.. Pochowany na cmentarzu na Wólce Węglowej.
Żonaty z Walerią, wdową z trojgiem dzieci.
W październiku 1990 r. w wyniku rewizji nadzwyczajnej wniesionej do Sądu Najwyższego przez Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego i Prokuratora Generalnego RP, postanowieniem tegoż sądu z dnia 25 października 1990 r. wyrok wydany przez były WSR Rzeszów z 11 kwietnia 1947 r. został unieważniony, jako wydany za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego. Andrzej Kopecki został uniewinniony od zarzucanych mu przestępstw i całkowicie zrehabilitowany.