KOKOSZKA Aleksander

KOKOSZKA Aleksander, ps. „Stalowy”, urodził się 16 maja 1899 r. w Zdziarcu gm. Radomyśl Wielki, syn Jana i Agaty z domu Popera. W miejscu urodzenia ukończył szkołę powszechną i pomagał rodzicom. Od 1921 roku odbywał dwuletnią służbę wojskową w 17 Pułku Piechoty w Rzeszowie. Po powrocie do domu prowadził 3 hektarowe gospodarstwo rolne w Zdziarcu włączając się nurt walki o lepsze życie chłopów na wsi. Za działalność jesienią 1937 roku został aresztowany, skazany i osadzony w więzieniu w Tarnowie.

W wrześniu 1939 roku otrzymał kartę mobilizacyjną do wojska, jednak z powodu szybkiego najazdu oddziałów okupanta, jego jednostka w Dębicy nie została całkowicie wyposażona w broń i rozbita. W 1941 roku rozpoczął działalność w tzw. „Trójce Rocha”, której staje się członkiem. Początkowo jej działalność ograniczała się do organizowania tajnych spotkań i werbowaniu nowych członków głównie wśród członków Stronnictwa Ludowego, którzy za sobą mieli służbę wojskową. Po powstaniu Batalionów Chłopskich w 1942 roku wstąpił do nich, składa przysięgę przed dowódcą oddziału Józefem Kułagą z Dąbrówki Wisłockiej, przyjął pseudonim „Stalowy” i stał się żołnierzem. Brał udział w szkoleniu teoretycznym i strzeleckim, a także w licznych akcjach bojowych na terenie powiatu mieleckiego. W akcji rozbicia mleczarni w Rudzie oraz wspólnie z organizacjami AK i GL w rozbiciu magazynów broni w Woli Mieleckiej. Odwiedził swojego starszego brata Józefa Kokoszkę prowadzącego Aptekę w Jordanowie, która służyła, jako przechowywania broni zdobytej w okolicach Jordanowa, skąd przywozi broń dla oddziałów BCH działających na terenie Radomyśla i Zdziarca.

W jego zabudowaniach w 1943 roku przechowywał się Komendant Obwodu BCH na powiat mielecki Jan Błachowicz ps. „Kropidło” oraz funkcjonowała przez jakiś czas drukarnia gazety „Nasza Droga” z jej redaktorem, występującym pod ps. „Socha”. Aleksander rozprowadzał tą prasę okolicznym kurierom w czasie funkcjonowania drukarni. Jego oddział BCH współpracował z oddziałami AK i GL gdyż ich członkowie byli współtowarzyszami organizacji „Wici”, stąd wynikała dobra współpraca polityczna a następnie bojowa. Za swoją działalność w czasie okupacji w 1944 roku zostaje umieszczony na liście „niebezpiecznych”, jednak dzięki wywiadowi i uprzedzeniu udaje mu się uniknąć aresztowania przez Gestapo.

Po wyzwoleniu czynnie włączył się do pracy, zorganizował koło Stronnictwa Ludowego, które następnie zostaje włączone w Zjednoczone Stronnictwo Ludowe. Dużo pracował społecznie, był przewodniczącym komisji w wyborach do Sejmu, uczestniczył w komisjach wyborów do Rad Narodowych, bardzo angażował się na rzecz Apelu Sztokholmskiego o zakazie użycia broni atomowej i pokoju na świecie.

Był czynnym członkiem ZBoWiD-u, od 1968 roku otrzymywał rentę. Został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1978).

Zmarł 10 maja 1979 roku i został pochowany na cmentarzu parafialnym w Zdziarcu.