JAROSZ Władysław

JAROSZ Władysław urodzony 24 listopada 1899 r. w Radomyślu Wielkim, syn Antoniego i Antoniny z domu Wolińska. Szkołę powszechną ukończył w Radomyślu, dalszą edukację kontynuował w gimnazjum w Tarnowie. W ostatnim roku nauki w gimnazjum (1917 r.) zostaje powołany do wojska austriackiego. Był tzw. „jednoroczniakiem” – po roku służby został oficerem i wysłany na front, tam dostał się do niewoli włoskiej. Po zakończeniu działań wojennych przedostaje się do Francji gdzie zaciągnął się do armii Hallera, z którą w roku 1919 wraca do Polski lądując w porcie w Gdańsku. Wrócił do szkoły, zdał maturę i rozpoczął studia na Wydz. Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, kończąc tytułem magistra, a następnie broni doktorat z prawa.

Pierwszą pracę na krótko obejmuje w Sądzie Grodzkim w Radomyślu Wielkim, następnie w Sądzie Powiatowym w Gorlicach i Sądzie Grodzkim w Tuchowie jako sędzia i naczelnik sądu. Po likwidacji Sądu w Tuchowie przenosi się do Tarnowa, gdzie zastaje go wybuch II wojny światowej. Wraz z grupą sędziów i prezesem Sądu wyjeżdżają podwodami na wschód do Tarnopola. Tam nie zgłasza się do władz sowieckich jak nakazywały ich zarządzenia, tym sposobem uniknął śmierci, jaka spotkała jego kolegów sędziów.

Po wojnie wraca do pracy w Sądzie w Tarnowie, w latach 50-tych ubiegłego stulecia na skutek pogorszenia się stanu zdrowia zostaje notariuszem. Był żonaty z Bronisławą Malczyk.

Powszechnie był człowiekiem bardzo szanowanym, znanym z bezinteresownej pomocy ubogim mieszkańcom miasta i okolicznych wsi tuchowskich. Utrzymywał bliskie kontakty z duchowieństwem i zakonnikami, wygłaszał prelekcje z zakresu prawa m.in. na Tuchowskim Uniwersytecie Ludowym.

Zmarł 8 grudnia 1958 roku w Tuchowie, lecz został pochowany na cmentarzu parafialnym w jego rodzinnym miasteczku, Radomyślu Wielkim.