GRUSZCZYŃSKI Stanisław

GRUSZCZYŃSKI Stanisław Eugeniusz, urodzony 5 lutego 1934 r. w Radomyślu Wielkim, syn Mieczysława i Stefanii z domu Wendykier. Rodzina Gruszczyńskich herbu Poraj, pochodziła ze szlachty wielkopolskiej, a pradziadek Stanisław, po którym przejął imię, za udział w Powstaniu Styczniowym musiał uciekać do Prus, a później do Galicji. Gruszczyńscy w Radomyślu byli rodziną bardzo szanowaną, ojciec Stanisława prowadził zakład masarski, gdzie można było nabyć wspaniałe wyroby wędliniarskie, a matka wzorową gospodynią, która zajmowała pierwsze miejsca w organizowanych corocznych konkursach na gospodynię domową. Szkołę Powszechną ukończył w Radomyślu w 1947 roku, następnie Liceum Ogólnokształcące w Mielcu z maturą w 1951 roku. Ponieważ ojciec prowadził „prywatną inicjatywę”, Stanisław był traktowany, jako „wróg ludu”, usunięty z ZMP (do tej organizacji musieli należeć wszyscy), otrzymał zakaz studiowania. Korzystając z okazji zapisał się na 14-miesięczny Kurs Teletechniczny w Warszawie, który kończąc w 1952 otrzymał dyplom technika telekomunikacji. Zgodnie z „nakazem pracy” podjął swoją pierwszą pracę w Głównym Urzędzie Telekomunikacji Międzymiastowej (GUTM) w Warszawie, jako teletechnik w Wydziale Urządzeń Telegraficznych. Gdy w 1955 roku po zniszczeniu prywatnej inicjatywy ojciec został „małorolnym” Stanisław mógł rozpocząć studia dla pracujących w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej w Warszawie na Wydziale Łączności. W jesieni 1956 r. w czasie wielkich nadziei, brał udział w patriotycznych wiecach w auli Politechniki Warszawskiej.

Studia ukończył w 1960 r. z wynikiem bardzo dobrym, otrzymując tytuł inżyniera łączności.

W 1961 r. otrzymał propozycję pracy w Ministerstwie Łączności, Departamencie Służby Telekomunikacyjnej, Wydziale Telegrafii, na stanowisku starszego radcy, z której skorzystał i został zastępcą Naczelnika tego Wydziału.

W 1976 r. został mianowany przez Ministra Łączności Naczelnikiem Wydziału Telegrafii, który później został zmieniony na Wydział Telegrafii i Teleinformatyki. Wydziałowi temu podlegało około 900 techników i inżynierów obsługujących urządzenia telegraficzne i około 3000 telegrafistek piszących na dalekopisach we wszystkich urzędach telekomunikacyjnych i pocztowo – telekomunikacyjnych w całym kraju.

W 1983 r. został awansowany na głównego specjalistę kierując nadal Wydziałem Telegrafii i Teleinformatyki. Na stanowisku tym pracował aż do roku 1986, do momentu rozwiązania tego Wydziału.

Po utworzeniu w 1987 r. Ministerstwa Transportu, Żeglugi i Łączności, został w tym Ministerstwie Naczelnikiem Wydziału Informatyki i zajmował się informatyzacją poczty i telekomunikacji a następnie głównym Specjalistą w Departamencie Techniki

Po ponownym utworzeniu w 1991 r. Ministerstwa Łączności, przeszedł do pracy w Dyrekcji Generalnej „Poczta Polska Telegraf i Telefon” i został pełnomocnikiem Dyrektora Generalnego PPTiT do budowy pierwszej w Polsce krajowej sieci teleinformatycznej. Była to nowoczesna sieć cyfrowa działająca na takiej samej zasadzie jak obecny Internet i inne współczesne sieci telekomunikacyjne.

Następnie, po oddzieleniu poczty od telekomunikacji i utworzeniu Telekomunikacji Polskiej S.A. został jej pracownikiem, na stanowisku Naczelnika Wydziału w Biurze Systemów Telekomunikacyjnych Dyrekcji TP S.A, kontynuował zakup urządzeń i budowę sieci POLPAK, aż do jej oddania do użytku.

W czasie swojej pracy w Ministerstwie Łączności, oprócz bieżącego zarządzania telegrafią i teleinformatyką w kraju, opracował szereg projektów własnych i rządowych wdrożonych w kraju. Inicjował, nadzorował wykonywanie i wdrożenie wyników prac badawczo – rozwojowych z dziedziny telegrafii i teleinformatyki.

Brał udział w międzynarodowych konferencjach zarządów łączności krajów należących do RWPG, jako reprezentant Polski, w pracach Międzynarodowej Unii Telekomunikacyjnej w Genewie, dotyczących telegrafii i teleinformatyki. Podnosił swoje kwalifikacje na różnych stażach i praktykach w zagranicznych w firmach USA, Włoszech i Japonii. Można powiedzieć, że przez cały czas ponad 50 letniej pracy w dziedzinie telekomunikacji, otrzymywał do wykonywania najtrudniejsze zadania dotyczące wprowadzania nowych usług i technologii, które zawsze kończył pozytywnym wynikiem i które przynosiły miliardowe korzyści, a on otrzymywał nagrody i wyróżnienia.

Gdy ukończył 70 rok życia, na swoją prośbę w 2004 r., odszedł na emeryturę. Teraz zajmuje się studiowaniem i praktykowaniem optymalnego odżywiania, szczególnie interesuje się kwasami tłuszczowymi omega 3. Jak wspomina, do 1972 roku, w którym jego ojciec został zmuszony do sprzedania domu Gminnej Spółdzielni “Samopomoc Chłopska”, był częstym gościem w Radomyślu, tutaj spotykał się z swoimi kolegami z czasów dzieciństwa i odpoczywał po intensywnej pracy w Warszawie. Radomyśl Wielki pozostał dla niego na całe życie najpiękniejszym i najważniejszym miejscem na świecie. Jeszcze teraz, po ponad 60 latach ciągle wraca do Radomyśla w swoich wspomnieniach i snach.

Za swoje wybitne osiągnięcia w pracy otrzymał wiele dyplomów, podziękowań i nagród, a także odznaczenia resortowe i państwowe m.in. Złotą Odznakę “Zasłużony Pracownik Łączności” od Ministra Łączności (1971), Srebrny (1974) i Złoty Krzyż Zasługi (1982) oraz Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1989).