GRODNIEWSKI (Głód) Stanisław Paweł ks.

GRODNIEWSKI (Głód) Stanisław Paweł ks. urodzony 30 kwietnia 1885 roku w Nowym Sączu, syn Pawła Głóda konduktora kolejowego i Marii z domu Miczulskiej. Szkołę podstawową i gimnazjum ukończył w rodzimym mieście, studia teologiczne podjął w Seminarium Duchownym w Tarnowie. Po ukończeniu studiów 8 września 1907 roku, przyjął święcenia kapłańskie w Odporyszowie z rąk bpa Leona Wałęgi.

Na pierwszą posadę od dnia 1 października 1907 roku, jako wikary został skierowany do Wadowic Górnych, stąd 1 grudnia 1909 roku trafia do Radomyśla Wielkiego, gdzie proboszczem był ks. Antoni Pasiut, pełni tutaj funkcję wikarego do końca lipca 1912 roku, od 1 sierpnia 1912 zostaje przeniesiony do Mikluszowic w diecezji tarnowskiej. Z chwilą wybuchu I wojny światowej dnia 1 sierpnia 1914 roku zostaje powołany na kapelana wojskowego w Przemyślu. Po kapitulacji twierdzy Przemyśl dostaje się do niewoli rosyjskiej, pod koniec wojny w 1918 wrócił do diecezji i został mianowany wikarym eksponowanym w Nowej Jastrząbce, po dwóch latach 28 czerwca 1920 roku zostaje proboszczem w Wadowicach Górnych. Tutaj wykończył i wyposażył nowo wybudowany kościół przez ks. Franciszka Łukasińskiego, który w 1925 roku konsekrował bp Leon Wałęga. Został też mianowany wicedziekanem dekanatu radomyskiego.

Zmarł nagle w nocy z 3 na 4 grudnia 1931 roku, początkowo został pochowany na cmentarzu w Wadowicach Górnych, później rodzina ekshumowała jego zwłoki i pochowała w rodzinnym grobowcu w Nowym Sączu.

Odznaczony był EC (Expositorum Canonicale – odznaczenie przyznawane księżom diecezjalnym dające odznaczonemu kapłanowi tytuł kanonika).