FRANKOWICZ Antoni

FRANKOWICZ Antoni, urodzony 17 maja 1936 r. w Żarówce gm. Radomyśl Wielki, syn Franciszka i Władysławy z domu Kryczka. Rodzice Antoniego prowadzili niewielkie gospodarstwo rolne w Żarówce (Kmiecia strona), mieli czworo dzieci, trzech synów: Mieczysława, Antoniego i Tadeusza oraz córkę Józefę.

Szkołę Podstawową ukończył po II Wojnie Światowej w Żarówce, tak jak całe jego wojenne pokolenie został zmuszony skromnymi warunkami rodzinnymi do szybkiego zakończenia edukacji.

Po ukończeniu szkoły podstawowej rozpoczął pracę zawodową, która pozwoliła mu na samodzielne utrzymania się, pomoc rodzicom i rodzeństwu. Już, jako dojrzały człowiek rozpoczął uzupełnianie swojego wykształcenia oraz samokształcenie się.

Eksternistycznie kontynuował naukę w szkole dziesięcioklasowej w Tarnowie. Szkołę średnią kończył korespondencyjnie w Rzeszowie, a maturę zdał w 1966 r. W latach 1967-1973 r. studiował zaoczne prawo na Uniwersytecie im. M. Curie – Skłodowskiej w Lublinie, uzyskując tytuł magistra prawa w roku 1973.

Pracę zawodową rozpoczął w Gromadzkiej Radzie w Żarówce ok. 1955 r. Po odbyciu zasadniczej służby wojskowej w Warszawie rozpoczął pracę w Powiatowej Radzie Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego (ZSL) w Mielcu, gdzie pracował od lipca 1957 do lipca 1972 r., następnie do końca grudnia 1972 pracował w Radzie Narodowej w Mielcu.

Antoni Frankowicz został mianowany i był pierwszym naczelnikiem miasta i gminy Radomyśl Wielki w okresie od 01 stycznia 1973 do końca grudnia 1978. Jako naczelnik gminy szczególnie dbał o budowę dróg lokalnych i rozwój wsi należących do gminy. Wspierał budowę obiektów sakralnych i parafialnych w gminie. Od stycznia 1979 r. pracował jak księgowy w Spółdzielni Usług Rolniczych (SUR) w Radomyślu Wielkim. Na wcześniejszą emeryturę przeszedł w roku 1992.

Grał okazjonalnie na skrzypcach, interesował się medycyną i ziołolecznictwem. Jako działacz ZSL oraz naczelnik gminy organizował i uczestniczył w wielu wydarzeniach kulturalnych i społecznych. Był człowiekiem, który nigdy nie zapomniał o swoich korzeniach rodzinnych i wiejskim pochodzeniu. Praca na roli (sianokosy, żniwa, wykopki) były dla niego powrotem do szybko utraconego dzieciństwa.

Antoni miał żonę Marię z domu Bieszczad, mieszkali razem w Mielcu.

Zmarł 11 lutego 2002 w Mielcu, pochowany na cmentarzu parafialnym w Zdziarcu.