DROŻDŻ Michał

DROŻDŻ Michał ps. „Brzost”, urodzony 1 września 1919 r. w Rudzie gmina Radomyśl Wielki, syn Jana i Magdaleny z domu Szczepańska. Po ukończeniu szkoły powszechnej w Rudzie i Radomyślu, uczęszczał w Tarnowie do Zasadniczej Szkoły Zawodowej o kierunku mechanicznym. Po jej ukończeniu pomagał ojcu w zawodzie kowalskim i gospodarstwie, ponieważ nie było stać rodziców na dalsze kształcenie syna. W tym czasie był członkiem Ochotniczej Straży Pożarnej w Rudzie, a w roku 1938 wstąpił do młodzieżowej organizacji „Wici”, którą prowadzili Jan Woliński i Józef Węgiel. W roku 1939 za namową kierownika szkoły Józefa Gorlacha, zgłosił się do R.K.U. w Dębicy na ochotnika do służby w Wojsku Polskim. Jako ochotnik miał prawo wyboru broni, wybrał broń pancerną, czołgi. Pod koniec sierpnia 1939 otrzymał przydział do jednostki na dzień 16 września, niestety 1 września wybuchła wojna, przydział okazał się nieaktualny i pozostał w domu. W marcu 1940 r. zostaje wezwany do szkoły przez Józefa Gorlacha, tam zastaje konspiratorów z Radomyśla ppor. Wojciecha Ziobronia, plut. Mariana Ziętkiewicza oraz por. Piotra Szajtę i plut. Karola Kapustkę, przed nimi zostaje zaprzysiężony i otrzymuje pseudonim „Brzost”. Od nich otrzymuje do domu odbiornik radiowy marki Philips, zapoznaje się z jego obsługą i otrzymuje instrukcje, co ma robić. Odbiornik sprytnie montuje w schowku pod kowadłem, które służyło jako antena, pomimo rewizji Niemcom nie udało się go odkryć i służył do końca wojny. Razem z bratem Bolesławem słuchają audycji i dzienników nadawanych w języku polskim, piszą ulotki pt. „Orzeł” i rozprowadzają wśród ludności okolicznych wiosek, Rudzie, Dąbrówce Wisłockiej, Radomyślu, Partyni i innych. Po akumulatory do radia jeżdżą do Rzemienia i Przecławia, ponieważ w Rudzie nie było elektryczności. Jesienią 1940 roku na skutek zdrady następują liczne aresztowania przez Gestapo z Rzeszowa, wówczas dowiaduje się, że była to czołowa grupa dowództwa ZWZ. W konspiracji współpracował z dowódcą plutonu BCh Piotrem Kołodziejem i komendantem gminnym BCh Józefem Kułagą. W kwietniu 1944 roku brał udział w zrzucie broni na terenie Schabowiec-Podborze, odpowiedzialny za dostarczenie furmanek konnych i ich ubezpieczenie podczas transportu ze sprzętem. Jako kowal wykonywał naprawy broni palnej i jej przestrzelanie w lesie, gdyż był odpowiedzialny za jej niezawodność. Brał także czynny udział w akcji zdobycia broni niemieckiej w Woli Mieleckiej, gdzie zdobyto broń i sprzęt wojskowy. Po zakończeniu wojny przystąpił do pracy w zawodzie kowala, udzielał się czynnie w pracach społecznych i politycznych wsi i gminy, Brał udział w Referendum w 1946 jako łącznik między wsią i gminą na własnym motocyklu DKW, później w wyborach do Sejmu w styczniu 1947 roku. Jako kowal miał bardzo dużo pracy, ponieważ okoliczne wioski były bardzo zniszczone z uwagi na zatrzymanie frontu w tym rejonie. W 1957 roku przenosi się z Rudy do Radomyśla gdzie nadal prowadzi zakład kowalski, tutaj wstępuje do Stronnictwa Demokratycznego w lutym 1958 r., Związku Bojowników o Wolność i Demokrację, maj 1983, pełniąc funkcję społeczną w Komisji Rewizyjnej i Komisji Weryfikacyjnej i Odznaczeniowej.

Za swoją pracę zawodową posiadał przyznaną odznakę od Izby Rzemieślniczej w Rzeszowie oraz został odznaczony Medalem Zwycięstwa i Wolności (1975) i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1986).

Zmarł 5 kwietnia 1987 roku i został pochowany na cmentarzu parafialnym w Radomyślu Wielkim.