DĄBROWSKI Józef

DĄBROWSKI Józef ps. „Agaton”, urodzony 24 marca 1893 roku w Radomyślu Wielkim, syn Józefa i Karoliny z domu Kijowska. Szkołę Ludową kończy w Radomyślu, następnie gimnazjum z maturą w Krakowie w roku 1920. Dalsze studia na Uniwersytecie Jagiellońskim, Wydział Prawa i Administracji zakończone egzaminem sędziowskim w roku 1926.

Pierwsze praktyki w sądownictwie pobierał w C.K. Sądzie Powiatowym w Radomyślu Wielkim jako pisarz pomocniczy w latach 1905 – 1909, następnie jako wolontariusz w kancelarii sądu 1909 – 1910, oficjant kancelaryjny 1911. Od czerwca 1914 roku pracował w Krakowie w Sądzie Krajowym wyższym, od roku 1926 sędzia w Sądzie Powiatowym w Łańcucie, w latach 1935 – 1946 naczelnik Sądu Grodzkiego w Łańcucie. Z początkiem roku 1946 wyjeżdża do Wrocławia gdzie początkowo pracuje jako sędzia w Sądzie Grodzkim, a następnie awansuje na wiceprezesa Sądu Wojewódzkiego we Wrocławiu, gdzie pracuje do przejścia na emeryturę w roku 1964. Pracując jako sędzia był człowiekiem niezmiernie uczciwym i z zasadami, za co w okresie powojennym miał „kłopoty” z władzą ludową, ponieważ nigdy nie sprzeniewierzył się zasadom sprawiedliwości i uczciwości. Był osobą bardzo szanowaną i poważaną, jego pasją były „koniki” (wyścigi konne), ale tylko dla przyjemności.

Przed wojną był założycielem i członkiem Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Radomyślu Wielkim. Podczas wojny działał w konspiracji pod ps. Agaton”, był żołnierzem AK wraz z synami Antonim i Władysławem. Przebywał w obozie pracy w Pustkowie, jego nr obozowy 1155, aresztowany w ramach pacyfikacji ludności miasta Łańcuta za zastrzelenie dwóch żołnierzy Wermachtu, zwolniony po interwencji hr. Alfreda Potockiego u Generalnego Gubernatora w Krakowie Hansa Franka.

Był żonaty z Zofią z domu Jarosz, mieli czwórkę synów: Antoniego, Władysława, Jerzego i Józefa, urodzonych w Krakowie i Łańcucie. Za działalność w AK, Antoniego i Władysława poszukiwali Niemcy jednak bez rezultatu, w odwecie biorą jako zakładniczkę matkę, która trafia do obozu Oranienburg k/ Berlina dnia 22 czerwca 1944 roku, jej nr obozowy 2222.

W kwietniu 1945 wraca do domu do Wrocławia.

Józef Dąbrowski za swoją pracę i działalność został wyróżniony wysokimi odznaczeniami: Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 10-lecia PRL, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1964) i odznaką Budowniczego Wrocławia (1965).

Zmarł 17 grudnia 1974 roku we Wrocławiu i tam został pochowany.