CHYTROŚ Antonina Katarzyna
CHYTROŚ Antonina Katarzyna córka Ferdynanda Nowaka i Wiktorii z domu Burgiel. Urodzona 13 listopada 1879 roku w Radomyślu (jeszcze nie był Wielkim), zawarła związek małżeński 26 listopada 1895 z Janem Wodyńskim, urodzonym 24 czerwca 1862 w Dębowcu – mgrem farmacji, synem Grzegorza Wodyńskiego i Anny Rytnerskiej, zamieszkałych w Dynowie.
Po śmierci męża, ponownie wyszła za mąż za Stanisława Chytrosia, z zawodu sędziego. Mieli czwórkę dzieci. Z chwilą wybuchu II wojny światowej, we wrześniu 1939 roku wyjechała, jako uchodźca z córką Zofią i wnukami Zdzisławą i Januszem do Rumunii. Tam władze Rumunii wyznaczyły im do pobytu miasto Cvajowa, gdzie przebywali do kwietnia 1940 roku. Stamtąd wraz z innymi rodzinami wojskowych odesłano ich do Jugosławii, do miasta Cvikvenica, gdzie przebywali do października 1943 roku. Pobyt ten zorganizowało im Szwajcarskie Towarzystwo Dobroczynne.
Wtedy to, po wkroczeniu wojsk włoskich do Dalmacji, zostali aresztowani przez niemieckie SS i wywiezieni do więzienia w Klagenfurcie (Austria), tam rodzina została rozdzielona. Córka Zofia i wnuczka Zdzisława zostały przewiezione transportem do obozu koncentracyjnego w Rawensbruck, a wnuk Janusz do Dachau. Zięć Antoniny Franciszek również przebywał w obozie jeńców wojennych w Niemczech.
Antonina wróciła do Polski ok. 5 stycznia 1944 roku, do Krakowa, gdzie zamieszkała na Podgórzu, była w bardzo trudnej sytuacji materialnej. W latach 1944-45 z powodu biedy przez okres około roku przebywała u swego brata Piotra Nowaka, sołtysa wsi Cyranka k/Mielca, gdzie oczekiwała na powrót najbliższych z obozów koncentracyjnych. Brat Piotr bardzo pomagał swoim krewnym posyłając paczki do obozów. Potem koleje losu potoczyły się różnie, jak większości Radomyślaków rozsianych po całym świecie.
Chora zniedołężniała i całkowicie zdana na pomoc innych zwłaszcza córki Zofii i zięcia Franciszka, zamieszkała z nimi w Czaplinku woj. zachodniopomorskie.
Tam zmarła 14 września 1970 roku i została pochowana na cmentarzu parafialnym w Czaplinku.