BRĄGIEL Bronisław Antoni ppłk.

BRĄGIEL Bronisław Antoni ps. „Zarzewie” i „Złom” urodzony 13.czerwca 1896 r. w Radomyślu Wielkim, syn Jana i Antoniny z domu Trybulec.Egzamin dojrzałości zdał w szkole w Tarnowie. W 1913 jeszcze jako uczeń gimnazjum wstąpił do Polskich Drużyn Strzeleckich. W 1914 roku rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W maju 1915 otrzymał przydział do austriackiego 57 Pułku Piechoty. Wojenną szkołę oficerską ukończył przy 40 Pułku Piechoty. Po promocji do listopada 1918 walczył jako dowódca kompanii i adiutant batalionu w szeregach 110 Pułku Piechoty

W listopadzie 1918 wstąpił do 1 Pułku Piechoty Ziemi Rzeszowskiej, a następnie otrzymał przydział na stanowisko dowódcy plutonu w 17 Pułku Piechoty. Od lutego do lipca 1920 r. dowodził kompanią w 18 Pułku Piechoty w stopniu porucznika.

W trakcie działań odwrotowych został ranny. Po rekonwalescencji powrócił do pułku i otrzymał przydział na dowódcę oddziału demobilizacyjnego. W 1923 roku pełnił służbę w Oddziale III Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi. W marcu 1924 roku awansuje na kapitana w październiku został komendantem pułkowej szkoły podoficerskiej. Z dniem 20 października 1924 roku został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza. Od września 1932 do lutego 1934 służył w 30 Pułku Strzelców Kaniowskich, a do marca 1936 r. w stopniu majora był kierownikiem referatu w Biurze Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Staż liniowy na stanowisku dowódcy batalionu odbył w 14 Pułku Piechoty. W listopadzie 1937 r. został komendantem Szkoły Podchorążych Broni Pancernych w Modlinie. W tym czasie odwiedził swoją rodzinę która mieszkała w Radomyślu. Żeni się z Henryką z domu Mazurkiewicz z którą ma córkę Krystynę (1940 r.).

We wrześniu 1939 r. pełnił obowiązki zastępcy dowódcy Ośrodka Zapasowego Broni Pancernej Nr 3 w Żurawicy. Po przekroczeniu granicy internowany w Rumunii. Pod koniec lutego 1940 dotarł do Francji i pełnił służbę w Ministerstwie Spraw Wojskowych. Po klęsce Francji przedostał się do Anglii, znalazł się w Londynie. Z akt Sztabu Naczelnego Wodza wynika że zgłosił się w dniu 26 października 1942 roku, jako ochotnik do prac w kraju. Początkowo pełnił funkcję kierownika referatu Oddziału I Organizacyjnego Sztabu Naczelnego Wodza.

Zaprzysiężony 8 marca 1943 r., w Londynie. W Szkocji dowodził 3 Pułkiem Pancernym, Z dniem 1 stycznia 1943 r., otrzymuje awans na podpułkownika broni pancernej.

Od lipca 1943 był zastępcą dowódcy 67 batalionu czołgów, a po reorganizacji dowodził 3 Pułkiem Pancernym. W 1943 odbył sześciomiesięczny staż w armii brytyjskiej.

Od listopada 1944 do maja 1945 pełni funkcję szefa Wydziału Wyszkolenia przy VI Oddziale Naczelnego Wodza w Londynie. Jego praca polegała na organizowaniu kursów, doboru instruktorów, werbowaniu kandydatów i szkoleniu skoczków spadochronowych tzw. „Cichociemnych” zrzucanych w okupowanej Polsce, do celów dywersyjnych. W tym czasie wystosował pismo do Naczelnego Wodza którym był wówczas gen. Kazimierz Sosnkowski o zgodę na przerzucenie go do kraju, ale dostał odmowę, uzasadniając, że większe zasługi dla Ojczyzny ponosi tutaj, wykonując swoje obowiązki. Od września 1946 służył w Polskim Korpusie Przysposobienia i Rozmieszczenia.

Był gorącym patriotą i cenionym dowódcą. W opinii wystawionej przez ppłk. dypl. Utnika za okres 13.01.1943 do 10.12.1944 czytamy: „Skromny, charakter prawy, koleżeński, lojalność wzorowa, ideowy. Wytrzymałość fizyczna – duża. Pełen zapału, energii i zaciętości w pracy. Jako referent broni pancernej a następnie Szef Wydziału Wyszkolenia wykazał duży zmysł organizacyjny i nieprzeciętną dokładność w wykonywaniu powierzonych mu prac. Może być wykorzystany jako specjalista broni pancernej lub do pracy w Sztabach w działach organizacji i wyszkolenia. Ocena ogólna – bardzo dobry”. Był ostatnim dowódcą szkoły „Cichociemnych” w Anglii po Hartmanie, adiutancie prezydenta Mościckiego.

Posiadał szereg odznaczeń m.in. Złoty Krzyż Zasługi (1937), Srebrny Krzyż Zasługi, Medal Niepodległości i Medal Wojska.

Po wojnie pozostał w Anglii, zmarł 28 stycznia 1976 r. w Londynie, pochowany został na cmentarzu South Ealing w dniu 5 lutego 1976 r.