BIAŁEK Ludwik ks.

BIAŁEK Ludwik ks., urodzony w rodzinie rolnika 1 marca 1901 roku w Cierpiszu (parafia Czarna Sędziszowska), syn Józefa i Bronisławy z domu Majka. Szkołę powszechną ukończył w rodzinnej miejscowości, gimnazjum z maturą w Tarnowie w 1921 roku, tutaj też kontynuował dalszą naukę studiując teologię w Seminarium Duchownym, zakończoną święceniami kapłańskimi 29 czerwca 1925 z rąk bpa Leona Wałęgi.

Jako wikary objął pierwszą placówkę 1 sierpnia 1925 roku w Szczepanowie, od 1 sierpnia 1929 w Nowym Sączu, od 6 grudnia 1931 był administratorem w Tylmanowej, od 12 kwietnia 1932 w Ochotnicy Górnej gdzie zastępował proboszcza ks. Antoniego Kolarza, następnie wikariat w Zasowie od 1 września 1932. Od 1 sierpnia 1933 był administratorem w Dobrkowie, gdzie zdobył dużą popularność i zaufanie parafian, gdy 24 września 1933 został przeniesiony do Bolesławia, odmówił polecenia i pozostał w Dobrkowie, jednak pod groźbą kar kościelnych przeniósł się na wskazaną placówkę. Wówczas w Dobrkowie doszło do utworzenia Kościoła narodowego. W Bolesławiu szczególne zasługi położył podczas powodzi w lipcu 1934 roku, zorganizował pomoc i był najaktywniejszym członkiem Komitetu powodziowego. Po śmierci tamtejszego proboszcza ks. Wojciecha Młyńca, od 2 marca 1939 został administratorem parafii. Krótko, bo już 1 sierpnia 1939 został wikarym w Kolbuszowej, a 5 września 1940 roku w Trzęsówce.

Następnie trafił do naszego dekanatu, od 31 marca 1941 został wikarym w Zgórsku gm. Radomyśl Wielki, parafii p.w. św. Mikołaja Biskupa, gdzie proboszczem był ks. Kazimierz Dziurzycki, po 3 latach posługi został 29 marca 1944 został skierowany do Jodłowej. W wrześniu 1945 poprosił o zezwolenie na pracę w diecezji olsztyńskiej i od 19 września 1945 został kapelanem wojskowym 55 pułku piechoty w Olsztynie. Oficjalną zgodę wikariusza kapitulnego ks. S. Bulandy otrzymał 24 stycznia 1946, pozostał w tamtejszej diecezji, pracował w wielu placówkach m.in. był proboszczem w parafii p.w. Podwyższenia Krzyża Świętego w Olecku (1948-1953), proboszczem i dziekanem w Ełku. W lutym 1957 został pozbawiony tej placówki i otrzymał propozycję zamieszkania w Diecezjalnym Domu Emerytów w Ornacie. Pozostał w Ełku, gdzie zmarł 2 lutego 1977 roku.

Decyzją Prezydenta z 22 lipca 1952 roku został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi.