BALICKI Jan Wincenty ks.

BALICKI Jan Wincenty ks., sługa boży, urodzony 19 kwietnia 1798 roku w Tarnowie, pochodził z rodziny szlacheckiej, syn Kajetana i Marianny Bartoszewskiej.

Teologię zaczął studiować w sanktuarium na Stradomiu w Krakowie, po czym został skierowany na dalsze studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Warszawskiego w roku 1818. Tam mieszkał u księży misjonarzy przy kościele św. Krzyża, po roku zwrócił się do bpa P. Woronicza o zgodę na powrót do Krakowa. W roku 1819 studiował na Wydziale Teologicznym UJ i tutaj rok później przyjął święcenia kapłańskie, jako kapłan diecezji krakowskiej.

Był administratorem w Gronkowie (dekanat Białka Tatrzańska), w roku 1824 poprosił o przeniesienie do diecezji tarnowskiej. Od roku 1824 pełnił obowiązki wikarego w Gawłuszowicach, w 1925 został wikarym w Radomyślu (Wielkim), a od grudnia 1826 posługiwał w tarnowskiej katedrze. W roku 1828 objął probostwo w Lisiej Górze, gdzie popadł w konflikt władzą duchową i 25 marca 1835 opuścił Lisią Górę udając się na Warmię. Tam przeszedł na luteranizm i był kaznodzieją tego wyznania w miejscowości Ryn k. Giżycka. Pod koniec życia przystąpił do sekty Jana Czerskiego, (który odłączył się od katolicyzmu i założył własną gminę wyznaniową), później został kaznodzieją w Gdańsku.

Był człowiekiem wykształconym, dużo pisał. W roku 1831 wydał przekład rozprawy F. Herlicha „O zdroju szczawnickim”, następnie „Miasto Tarnów pod względem historycznym, statystycznym, topograficznym i naukowym”, w latach 1835-36 we Lwowie wydał 2 tomy „Kazań na wszystkie niedziele i święta”, pisał do „Przyjaciela Ludu Łęckiego”, opublikował też kilka pozycji w jęz. niemieckim.

Zmarł w Gdańsku w roku 1844.