JEŻ Ignacy Ludwik bp.

JEŻ Ignacy Ludwik, bp. urodzony 31 lipca 1914 r., w Radomyślu Wielkim, syn Jana i Jadwigi z domu Liszkowskiej. Ojciec Ignacego w tym czasie pełnił funkcję kanclerza sądowego w Sądzie Powiatowym w Radomyślu Wielkim. Lata dzieciństwa spędził w Radomyślu, po wojnie rodzina Jeżów przeniosła się do Ostrowa Wielkopolskiego, a następnie w 1923 roku do Katowic gdzie w latach 1924 -1932 Ignacy uczęszczał do katowickiego Gimnazjum Państwowego im. Adama Mickiewicza.

W dniu 31 maja 1932 r. uzyskał świadectwo dojrzałości, po czym wstąpił do Śląskiego Wyższego Seminarium Duchownego w Krakowie, studiując równocześnie na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Święcenia kapłańskie przyjął 20 czerwca 1937 r., z rąk ks. bp Stanisława Adamskiego, a w dniu 13 lipca 1937 r. otrzymał stopień magistra teologii z zakresu historii Kościoła.
W latach 1937 – 1942 był wikariuszem w parafii Wniebowzięcia NMP w Hajdukach Wielkich (obecnie Chorzów Batory) i równocześnie od 1937 – 1939 r. pełnił funkcję kapelana hufca męskiego ZHP w Świętochłowicach.

Za odprawienie mszy św. żałobnej w intencji swego proboszcza ks. Józefa Czempiela, który został zamordowany w Dachau. Ks. Ignacy Jeż za tą przysługę został w dniu 17 sierpnia 1942 r. aresztowany i więziony najpierw w Katowicach, a po miesiącu wywieziony do obozu koncentracyjnego w Dachau, gdzie otrzymał numer obozowy 37196. W obozie zachorował na tyfus, a kiedy wyzdrowiał w grudniu 1944 r. sam zgłosił się do pracy na blok, w którym przebywali więźniowie zarażeni tyfusem. Tu opiekował się chorymi i z wielkim poświęceniem pełnił posługę kapłańską.
W kwietniu 1945 r., ks. Ignacy Jeż doczekał się wyzwolenia obozu w Dachau przez wojska amerykańskie. Po wyzwoleniu od czerwca 1945 do maja 1946 przebywał w Goppingen koło Stuttgartu, gdzie kierował Ośrodkiem Opieki Duszpasterskiej w obozie repatriacyjnym dla 4000 Polaków, jako ich kapelan i proboszcz

Po powrocie do Polski w 1946 r. pracował, jako katecheta w parafii św. Marii Magdaleny w Radlinie, następnie został wikariuszem w parafii św. Szczepana w Katowicach – Bogucicach. Był katechetą a następnie został dyrektorem w Gimnazjum Katolickiego Św. Jacka w Katowicach i prefektem tamtejszego internatu dla młodzieży męskiej. Uczył także religii w Państwowym Męskim Gimnazjum i Liceum w Katowicach.
Po przekształceniu w 1950 roku katolickiego Liceum św. Jacka w Niższe Seminarium Duchowne zostaje rektorem placówki przez okres 10-ciu lat z przerwą 2 letnią, od 1955 r., kiedy została mu powierzona funkcja prorektora śląskiego Wyższego Seminarium Duchownego z zadaniem prowadzenia Kursu Wstępnego w Tarnowskich Górach.

W kwietniu 1960 r. Papież Jan XXIII mianował ks. Ignacego Jeża biskupem pomocniczym gnieźnieńskim w Gorzowie Wielkopolskim, do współpracy w posłudze biskupiej z ks. biskupem Wilhelmem Plutą.

Sakrę biskupią otrzymał w katedrze Wniebowzięcia NMP w Gorzowie Wielkopolskim, dnia 5 czerwca 1960 r. z rąk kardynała Stefana Wyszyńskiego – prymasa Polski. W dniu 9 czerwca 1960 r. został ustanowiony wikariuszem generalnym Diecezji Gorzowskiej, funkcję tą pełnił przez 12 lat. W Kurii Biskupiej był wiceprzewodniczącym Wydziału Duszpasterskiego, oficjalnie mianowany na sufragana gorzowskiego został dnia 16 września 1967 r.

W dniu 28 czerwca 1972 r. Biskup Ignacy Jeż, został mianowany Ordynariuszem nowo powstałej diecezji koszalińsko – kołobrzeskiej. Jego ingres do katedry Niepokalanego Poczęcia NMP w Koszalinie odbył się 22 października 1972 r. Od tego czasu przez okres 20 lat zarządzał diecezją. Z dniem 1 lutego 1992 r. zrezygnował z funkcji ordynariusza diecezji z uwagi na osiągnięty wiek i przeszedł na emeryturę, mieszkając nadal w Koszalinie.

Biskup Ignacy Jeż nigdy nie zapominał o swym rodzinnym mieście Radomyślu Wielkim. Kiedy miasto w 1981 r. obchodziło 400-setną rocznice powstania, przesłał do ówczesnej Rady Narodowej Miasta i Gminy telegram następującej treści: „Na piękny jubileusz miasta, najlepsze życzenia dalszego rozwoju, przesyła tam urodzony Biskup Ignacy Jeż- Ordynariusz Koszalińsko-Kołobrzeski”.

W ciągu ostatnich lat odwiedził Radomyśl czterokrotnie. Pierwszy raz będąc na uroczystościach 200-lecia Diecezji Tarnowskiej w 1986 r. gdzie w kościele spotkał się z jego mieszkańcami, przewodnicząc w mszy świętej i wygłaszając homilię. Podejmowany przez ks. prałata Kazimierza Zająca odwiedził dom przy ul. Targowej, miejsce swojego urodzenia.

Dwa lata później w dniu 25 stycznia 1998 r. po ingresie nowo mianowanego bp. Wiktora Skworca w Tarnowie, udał się z wizytą do rodzinnego miasta. Odwiedził kościół parafialny, chrzcielnicę, przy której był ochrzczony i był gościem spotkania opłatkowego chóru „Echo”. Miły Gość, mimo swoich 84 lat, był w bardzo dobrej formie i w świetnym humorze.

W dniu 3 stycznia 1999 roku bp Ignacy Jeż odwiedził ponownie Radomyśl Wielki, tym razem z bp. Wiktorem Skorcem, ordynariuszem diecezji tarnowskiej. Po raz pierwszy w historii miasta Mszę św. w kościele odprawiało jednocześnie dwóch księży biskupów-ordynariuszy. Kolejna i już ostatnia wizyta bpa Ignacego Jeża w Radomyślu Wielkim, odbyła się w dniach 11-12 lipca 2001 r., z okazji peregrynacji Obrazu Matki Bożej Częstochowskiej w tutejszej parafii.

W 1997 został odznaczony Medalem Polonia Mater Nostra Est, nadawanym jest przez Społeczną Fundację Pamięci Narodu Polskiego. Honorowy Obywatel miasta Koszalina (od 1994), Miasta i Gminy Radomyśl Wielki (od 2004), Słupska (od 2006), Połczyna Zdroju (od 2006), Katowic (od 2007) i Kołobrzegu (od 2008). Kawaler Orderu Uśmiechu, który otrzymał na wniosek dzieci z rąk kanclerza Międzynarodowej Kapituły Orderu Uśmiechu Cezarego Leżeńskiego. W 2005 uhonorowano go Wielkim Krzyżem Zasługi Republiki Federalnej Niemiec.

Postanowieniem z 28 czerwca 2007 Senat KUL-u przyznał mu medal „Za zasługi dla Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego”. Uroczystość wręczenia medalu zaplanowana była na grudzień 2007. Uhonorowany również został przez społeczeństwo Pomorza Środkowego tytułem „Człowieka Roku 1997”.

Za swoje zasługi dla społeczeństwa postanowieniem prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 2 czerwca 2007 odznaczony został Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski.

Zmarł 16 października 2007 r. w klinice Gemelli w Rzymie w rocznice wyboru kard. Karola Wojtyły na papieża. Według nieoficjalnych wiadomości kilka dni po jego śmierci papież Benedykt XVI miał zamiar ogłosić go kardynałem. Biskup Ignacy Jeż, został pochowany w Kołobrzegu dnia 23 października 2007 r.