RUSINOWSKI Ferdynand dr

RUSINOWSKI Ferdynand dr, urodził się 9 sierpnia 1882 r., w Radomyślu Wielkim, syn Franciszka i Marii z domu Stano. Do szkoły powszechnej uczęszczał w Radomyślu, po ukończeniu, której wstąpił do I Gimnazjum Klasycznego w Tarnowie, kończąc go egzaminem dojrzałości w 1906 roku.

Po dwumiesięcznej służbie wojskowej w 17 pułku piechoty Obrony Krajowej w Rzeszowie, rozpoczął studia lekarskie na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie w okresie 1906 -1912, kończąc dnia 28 lutego 1913 r., uzyskaniem dyplomu doktora wszech nauk lekarskich.

Dalsze studia i praktykę lekarską odbywał od stycznia do sierpnia 1914 r, w Wiedniu, w szpitalu „Wiedeń” na oddziale chirurgicznym prof. Schnitzlera i oddziale wewnętrznym prof. Sternberga. Następnie w Szpitalu Powszechnym na oddziale chorób wewnętrznych u prof. Kowaesa.

Z chwilą wybuchu I wojny światowej od 2 sierpnia 1914 r., do listopada 1918 r., pełnił służbę wojskową na froncie północnym w formacjach i zakładach sanitarnych.

Po wystąpieniu z wojska podjął dalsze studia praktyczne w Szpitalu św. Łazarza w Krakowie, jako sekundariusz (asystent) na oddziale chirurgicznym prof. M. Rutkowskiego, a następnie od września 1922 r. do października 1923 r., na oddziale położniczo-ginekologicznym prof. Januarego Zubrzyckiego.

25 września 1923 r., dekretem Ministerstwa Zdrowia Publicznego w Warszawie, zostaje mianowany dyrektorem Szpitala Powszechnego w Tarnobrzegu, którą tą funkcje pełni do końca życia.

Obejmując urząd dyrektora tarnobrzeskiego szpitala dr Rusinowski szybko zdobył powszechny szacunek i uznanie. Bez miary uczciwy, wszystkich pacjentów traktował jednakowo, żył samotnie i skromnie. Kupił wprawdzie willę od hr. Tarnowskich, ale przeznaczył ją dla chorych dzieci, sam mieszkał w skromnym pokoju w szpitalu.

Oprócz pracy jedyną jego pasją i przyjemnością były zimowe polowania, był znakomitym strzelcem, a upolowaną drobną zwierzyną wysyłał swoim znajomym na święta.

Tuż przed II wojną światową wybrał się na urlop, podróżując statkiem po Morzu Śródziemnym.

W czasie okupacji zaprzysiężony żołnierz AK, pomagał wszystkim, którzy potrzebowali medycznej pomocy, chorym mieszkańcom, rannym żołnierzom podczas kampanii wrześniowej, partyzantom z okolicznych lasów i tym, którym groziło wywiezienie do Niemiec. Ratował życie ludzi od śmierci i niebezpieczeństwa, jego umiejętności i ofiarność bardzo się przydały podczas okupacji. Jego dewizą było powiedzenie: „Dla człowieka robi się wszystko z dobrego serca”.

Stworzył w Tarnobrzegu jeden z najlepszych oddziałów chirurgii w Polsce. Po wojnie za działalność niepodległościową przez władze komunistyczne był prześladowany.

W miarę możliwości odwiedzał swoje rodzinne miasto Radomyśl Wielki, jego zamiarem było przeznaczenie swojego rodzinnego dworku leżącego pomiędzy ul. Armii Krajowej a Targową tzw. „Foksówki” (od nazwiska Fox, męża siostry) na szpital publiczny, lecz bez powodzenia ze strony swojej rodziny.

Trwałą pamiątkę, którą pozostawił po sobie w Radomyślu W. dr Ferdynand Rusinowski, jest piękny witraż Serca Pana Jezusa znajdujący się w prawej bocznej nawie kościoła Przemienienia Pańskiego w Radomyślu Wielkim.

Zmarł dnia 26 listopada 1950 roku, angażując się ponad swoje siły dla dobra pacjentów, gorąco żegnany przez społeczność Tarnobrzega. Jego zwłoki spoczęły na cmentarzu parafialnym w Radomyślu Wielkim.

Władze miasta Tarnobrzeg zachowały pamięć o nim, nazywając jedną z ulic na Osiedlu Wielopole dra Ferdynanda Rusinowskiego, uchwałą Rady Miasta nr XV/54/77 z dnia 12.01.1977 r.

W Muzeum Historycznym Miasta Tarnobrzeg, wśród licznych znanych i sławnych dla miasta osób, znajduje się portret dr Ferdynanda Rusinowskiego, malarza Mariana Ruzamskiego, który mieszkał i malował w Tarnobrzegu.