RUSINOWSKI Władysław Grzegorz

RUSINOWSKI Władysław Grzegorz urodzony 30 sierpnia 1923 roku w Radomyślu Wielkim, syn Wojciecha i Marii z domu Sławińska. W latach młodzieńczych mieszkał w Radomyślu przy rodzicach, wywodzących się z rodziny rzemieślniczej, tutaj ukończył 7- klasową Publiczną Szkołę Powszechną w roku 1938.

W czasie okupacji w 1943 roku został złapany przez Gestapo i przeznaczony do wyjazdu na przymusowe roboty do Niemiec. Podczas transportu udało mu się zbiec, powrócił do domu, ale musiał się ukrywać do czasu wyzwolenia miasta przez Armię Radziecką. Jest potwierdzona jego działalność w Ruchu Oporu od 20 kwietnia 1941 do 22 lipca 1944 roku, przez Zarząd Wojewódzki ZBoWiD w Tarnowie.

Od września 1949 roku został zatrudniony przez Gminną Spółdzielnię „Samopomoc Chłopska” w Radomyślu Wielkim, jako pracownik umysłowy i magazynier materiałów – referent ds. skupu surowców wtórnych i odpadów użytkowych, a po odbyciu kursów i szkoleń dodatkowo referent ds. skupu skór surowych, włosia i wełny. Na tym stanowisku pracował do przejścia na emeryturę w marcu 1991 roku.

W roku 1950 wstąpił do Stronnictwa Demokratycznego, w którym działał do końca swojego życia. Pełnił funkcję Terenowego Opiekuna Społecznego od 1 grudnia 1966 r., zatwierdzony przez Prezydium Powiatowej Rady Narodowej Wydz. Zdrowia i Opieki Społecznej w Mielcu. Był czynnym członkiem Ochotniczej Straży Pożarnej gdzie aktywnie działał, śpiewał i występował z lokalnym chórem „Echo”. Od 1969 r. był członkiem Prezydium Miejskiej Rady Narodowej, często zabierał głos i działał w sprawie polepszenia działalności placówek kulturalno-oświatowych na terenie miasta. Od kwietnia 1970 roku był czynnym członkiem ZBoWiD w Radomyślu Wielkim. Uczestniczył w Komitecie Budowy Budynku Administracyjnego w Radomyślu w marcu 1974 r. Był członkiem Towarzystwa Przyjaciół KUL od roku 1987.

Znany był, jako wielki społecznik i miłośnik swego rodzinnego Radomyśla, wesoły i dowcipny lubiany przez otoczenie, był jednym z pierwszych założycieli Towarzystwa Przyjaciół Ziemi Radomyskiej, gdzie pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Rewizyjnej.

Za swoją pracę był nagrodzony licznymi dyplomami i odznaczeniami m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1974), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1983), Medalem 40 – Lecia Polski Ludowej (1984)

Zmarł 2 lipca 1992 roku, pochowany został na cmentarzu parafialnym w Radomyślu Wielkim. Jego pogrzeb był wielką manifestacją, wzięły udział poczty sztandarowe OSP z całej gminy, w kościele chór Echo śpiewał pieśni żałobne żegnając w ten sposób swego kolegę, a mieszkańcy Radomyśla tłumnie odprowadzili go na cmentarz, gdzie pożegnał go jeszcze prezes miejscowego Koła Związku Kombatantów R.P. i Byłych Więźniów Politycznych kol. Marian Posłuszny.