KOPYCIŃSKI Adam ks.

KOPYCIŃSKI Adam ks. (pierwotnie Kopyto), ps. Dr Gnoti, Dr Gnoi, syn Jana i Rozalii z domu Walewska, urodził się 24 grudnia 1849 r. w Żmigrodzie Nowym pod Jasłem. Po ukończeniu gimnazjum wstąpił do Seminarium Duchownego w Tarnowie w 1870 r. Wyświęcony na kapłana w 1874 r. Pracował przez kilka lat jako wikariusz w Przeciszowie (w pow. oświęcimskim), a później studiował teologię w Wiedniu w Frintaneum zakończoną doktoratem z teologii w 1879 r. Od tego roku aż do 1890 r. wykładał teologię pastoralną i Pismo Św. Starego Testamentu w Seminarium Duchownym w Tarnowie. W 1881 r. założył w Tarnowie stowarzyszenie rzemieślników chrześcijańskich „Gwiazda Tarnowska”, pierwsze w Galicji, któremu prezesował przez 10 lat. Szybko zyskał olbrzymi szacunek i został wybrany do Rady Miejskiej i Rady Powiatowej w Tarnowie. W latach 1882 -89 pracował czynnie nad organizacją oświaty, opieki społecznej oraz propagował działalność charytatywną.

Od 1880 r. zaczął wydawać swe prace z zakresu homiletyki (dział teologii zajmujący się kaznodziejstwem) i akcji społecznej. Jego dzieło „O sakramencie pokuty” jest poważnym osiągnięciem polskiej myśli teologiczno – moralnej. Zawarł w nim myśli św. Alfonsa, którego teologia w tym czasie coraz powszechniej dochodziła do głosu na terenie Polski. W 1882 r. zorganizował w Tarnowie Towarzystwo Oświaty Ludowej (TOL), którego celem było zakładanie bibliotek i czytelni dla ludu. Pełnił w nim funkcję zastępcy prezesa. W 1883 r. był posłem do sejmu krajowego, a w latach 1885 – 97 był kilkakrotnie posłem w parlamencie wiedeńskim. Zasłynął tym, ze w sejmie podejmował obronę polskiego rzemiosła, kupiectwa, włościan i nauczycieli. Publikował swoje prace o charakterze społeczno-politycznym w prasie i broszurkach „O zagadnieniach włościańskich”  (1889), „O stosunku kapitału do pracy. Zapatrywania stronnictwa liberalnego, socjalistycznego i katolickiego na kwestię socjalną” , (1890), „Działalność katolików w kraju na polu socjalnej organizacji  (1898), Prócz tego opublikował wiele artykułów w „Przeglądzie Powszechnym”, „Gazecie Kościelnej”, „Pogoni” i w innych pismach.

W dniu 20 stycznia 1890 roku został skierowany przez bpa Ignacego Łobosia na proboszcza parafii w Radomyślu Wielkim, jako proboszcz był mianowany dziekanem dekanatu radomyskiego i pełnił tą funkcję do końca pobytu w Radomyślu.

Dnia 28 grudnia 1892 roku pożegnał się z radomyską parafią odchodząc do Gawłuszowic pow. Mielec. Kapłani Dekanatu Radomyskiego, z żalem i wdzięcznością przygotowali uroczyste pożegnanie ks. Adama w Zgórsku, a Rada Miasta Radomyśla w imieniu całej społeczności „ …w ocenie zasług dla miasta położonych” nadała mu Honorowe Obywatelstwo Miasta w dniu 30 grudnia 1894 roku.

W uznaniu zasług przyznano mu także honorowe obywatelstwa Ciężkowic, Tarnowa, Żmigrodu, a biskup ordynariusz diecezji tarnowskiej Jerzy Łobos mianował go honorowym kanonikiem kapituły tarnowskiej.

Zmarł w Gawłuszowicach dnia 27 września 1914 r. i tam został pochowany.