KALITA Edward

KALITA Edward urodzony 16 marca 1913 roku w Radomyślu Wielkim, syn Piotra Ferdynanda i Marii z domu Mulowska. Miał liczne rodzeństwo, z czego 7-ro osiągnęło wiek dojrzały. W Radomyślu jego bratem był Ludwik Kalita (opisany niżej) i siostra Julia Massalska, długoletnia nauczycielka w Szkole Podstawowej. Po rozpoczęciu nauki w szkole powszechnej w Radomyślu uczęszczał do gimnazjum im. Kazimierza Brodzińskiego w Tarnowie, tam już zaczął wykazywać cechy społecznika, jako uczeń klasy 7-mej w 1931 roku należał do Sodalicji Marjańskiej, pod wezwaniem Królowej Polski i Stanisława Kostki, później podczas studiów należał do Sodalicji akademików w Krakowie. Studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim Wydział Prawa, tam też poznał swoją żonę Danutę, ślub wzięli, gdy rozpoczęła się wojna, Gdy wkroczyli Rosjanie przenoszą się do Leżajska, początkowo pracował w Nadleśnictwie Leżajsk, później w grudniu 1945 roku podjął pracę w Ministerstwie Leśnictwa w Łodzi, a później w Warszawie, gdzie otrzymał mieszkanie służbowe.

Gdy wybuchła wojna miał ukończony I rok studiów, od roku 1955 zaczął kontynuować studia zaocznie na Wydz. Prawa Uniwersytetu Warszawskiego, które ukończył w1967 roku, uzyskując tytuł magistra prawa i zostając radcą prawnym w Ministerstwie Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego w Warszawie. Cieszył się bardzo dobrą opinią zawodową, był szanowany i przydatny w Ministerstwie.

Chętnie pomagał ludziom znajdujących się w potrzebie, był człowiekiem stanowczym i konsekwentnym. Doceniając jego doświadczenie i żyłkę społecznikowską, otrzymał funkcję kuratora sądowego dla nieletnich i opiekuna społecznego, czemu poświęcał dużo czasu. Zabiegał, aby dzieci spędzały wolny czas na koloniach, a sam uczestniczył w zjazdach swojej szkoły w Tarnowie.

Interesował się polityką, piłką nożną i szachami, był sędzią piłkarskim II klasy, jego pasją była zakupiona działka z drewnianym domkiem pod Warszawą, którą uprawiał i pielęgnował.

Za swoją pracę był doceniały, chociaż nie należał do partii, posiadał szereg podziękowań, dyplomów i odznaczeń, z których najwyższy był Krzyż kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.

Zmarł 21 czerwca 1983 roku, pochowany został na cmentarzu komunalnym północnym w Warszawie.