KALITA Ludwik

KALITA Ludwik Józef urodzony 23 sierpnia 1906 roku w Radomyślu Wielkim, syn Piotra Ferdynanda i Marii z domu Mulowska. Jako młody chłopak praktykował w zawodzie masarskim u mistrza Edwarda Babiarskiego w latach 1922 do 1925 i przed komisją zdawał egzamin z wynikiem dobrym, otrzymując tzw. Świadectwo Wyzwolenia wydane przez Stowarzyszenie Przemysłowe Zjednoczonych Rękodzielników, a to: Rzeźników, Piekarzy i Masarzy w Radomyślu Wielkim.

Gdy w roku 1930 wybierał się do Warszawy na półroczny bezpłatny kurs, otrzymał z gminy „Świadectwo moralności”, w którym napisano, że zachowywał się spokojnie, moralnie, uczciwie i nigdy nie dawał powodu do zażaleń w tutejszym Urzędzie Gminnym.

Z chwilą wybuchu II wojny światowej został zmobilizowany i umundurowany w Jednostce Wojskowej w Dębicy, brał udział w wojnie obronnej na trasie Kraków – Lwów, gdzie dostał się do niewoli niemieckiej. Uciekł z transportu i powrócił do domu, tutaj zaangażował się w Ruch Oporu a następnie AK.

W domu prowadził warsztat stolarski, potrafił zrobić okno i koło od wozu, był człowiekiem, który potrafi wszystko zrobić, zatrudniany był do wszystkich prac budowlanych, stolarskich, ogrodniczych, przy kościele jak i gminie. Był znany z budowania letnich altanek i pomieszczeń magazynowych. Chętnie wspierał i pomagał rodzinie. Szanowany przez wszystkich, zawsze pogodny, wesoły z ogromnym poczuciem humoru. Brał odział w pracach społecznych miasta doradzając jak najlepiej i najwygodniej daną rzecz zrobić.

Zmarł 10 marca 1982 roku, pochowany został na cmentarzu parafialnym w Radomyślu Wielkim.