DĄBROWSKI Stefan Franciszek

DĄBROWSKI Stefan Franciszek urodzony 10 grudnia 1890 roku w Radomyślu, syn Józefa i Karoliny z domu Kijowska. Lata szkolne spędził przy rodzicach w Radomyślu uczęszczając do Szkoły Powszechnej, a następnie pracując jako biuralista w Sądzie Powiatowym w Radomyślu u notariusza Jana Glasera, adwokata Sylwestra Richtera, adwokata Józefa Borowicza w Nowym Targu, adwokata Stanisława Sosnowskiego w Dynowie, Urzędzie Skarbowym w Radomyślu Wielkim.

Pracę społeczną rozpoczął w wieku 19 lat w 1909 r., będąc członkiem Towarzystwa Gimnastycznego „Sokoł” w Brzesku. W listopadzie 1911 r., został powołany do armii austriackiej, gdzie służył 8 miesięcy, w tym czasie zachorował i został zwolniony na okres 6 miesięcy jednak okresowo był powoływany na ćwiczenia dniach 1 kwietnia lub 11 listopada, tak było do roku 1914.

Po wypadkach w Sarajewie powrócił z Dynowa do Radomyśl Wielkiego, tutaj wstąpił do Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” drużyny utworzonej przy Towarzystwie, której naczelnikiem był sędzia Kuśnierz Władysław, a prezesem Towarzystwa Piotr Kosturkiewicz. Z chwilą wybuchu I wojny światowej część działaczy Sokoła zgłosiła się do Armii austriackiej, on pozostał przy drużynie gdzie razem ćwiczyli, utrzymując łączność z Okręgiem w Tarnowie.

Zebrawszy 18 członków w drużynę przez siebie dowodzoną wyruszył do Tarnowa i ok. 17 sierpnia 1914 r. zgłosił się w Dowództwie Okręgu w Tarnowie. W Tarnowie odbyły się ćwiczenia zbiorowe i jako „Legion Wschodni” pociągiem został przewieziony do Mszany Dolnej. Dąbrowski pozostał w Krakowie i zgłosił się w do tworzącej kawalerii przy Towarzystwie Gimnastycznym „Sokół” Oddział Konny przy ul. Smoleńskiej.

Po kilku dniach w Borku Falęckim tworzyła się artyleria Legionów Polskich, zgłosił się do niej 5 września i od tego czasu formalnie był w 1 pułku artylerii II Brygady Legionów Polskich.

Brał udział we wszystkich bitwach Legionów m.in. pod Kirlibabą, Rafajłową, Rokitną, Kostiuchnówką i Rarańczą.

Po przejściu brygady gen. Hallera na Ukrainę został internowany w „Huszt” w Talaborfalva na Węgrzech, gdzie przebywał do 26 marca 1918, a następnie internowany do Włoch do armii austriackiej, grupa „F” gdzie 18 kwietnia 1918 uznany został za niezdolnego do służby i w czerwcu powrócił do Kozienic. Ranny nie był ale przebywał w szpitalu w Przemyślu przez okres 5 tygodni pod koniec 1917 r. z powodu wycieńczenia organizmu.

Jego dowódcami w I pułku art. Leg. Pol. był Ottokar Brzoza „Brzezina”, dywizjonu II Brygady kpt. Jołowicki, dowódcą baterii w której pełnił służbę jako ogniomistrz był por. Karol Nowak, a w 3 baterii por. Kasper Wojnar.

Po przybyciu do Kozienic z Włoch, działał w P.O.W. i od 1 listopada 1918 r. jako ochotnik wstąpił do VI komp.24 p.p. WP rozbrajając okupantów. W pułku pełnił funkcję oficera koszarowego (dowódca placu), a następnie oficera administracyjnego Szpitala Wojskowego w Piotrkowie do chwili jego demobilizacji w dniu 18 października 1921 roku.

Wojnę ukończył w stopniu podchorążego. W roku 1920 w stopniu podporucznika 24 pułku piechoty mieszkał z żoną Władysławą w Piotrkowie, gdzie urodził im się syn 27 kwietnia 1920 roku, nadając mu imiona Henryk Stanisław, jego rodzicami chrzestnymi byli Stanisław Borkowski, oficer 3 pułku piechoty i Weronika Dąbrowska.

Henryk w roku 1932/33 uczęszczał do 7 klasy Szkoły Powszechnej w Radomyślu, później wraz z rodziną wyemigrował w 1951 r. do USA, tam zmarł w 1979 roku.

Stefan w roku 1937 22 września otrzymał Krzyż Niepodległości w tym czasie pracował jako kierownik kancelarii adwokackiej w Chełmcu Polskim.

Zmarł w roku 1938 przed wybuchem II wojny światowej.

Społeczeństwo miasta Radomyśla Wielkiego staraniem Komitetu Obchodów 100 Rocznicy Odzyskania Niepodległości, chcąc uczcić pamięć legionistów, którzy „czynem wojennym budzili Polskę do Zmartwychwstania”, 12 kwietnia 2018 roku, posadziło Dąb Pamięci i jego nazwisko umieszczono na zbiorczej tablicy nazwisk dębów na terenie obiektów Gimnazjum obecnie Szkoły Podstawowej im. Jana Pawła II w Radomyślu Wielkim.