DUDEK Stanisław

DUDEK Stanisław ps. „Sosna”, urodzony 1 marca 1908 r. w Partyni gmina Radomyśl Wielki, syn Michała i Marii z domu Puła. Do szkoły powszechnej uczęszczał w Radomyślu, którą ukończył w 1920 roku. Następnie przez trzy lata uczył się w wieczorowej Szkole Rzemieślniczej w Dąbrowie Tarnowskiej, gdzie praktykę odbywał u mistrza kowalskiego. Po zdaniu egzaminu i uzyskaniu dyplomu czeladnika wraca do domu i przy pomocy ojca otworzył kuźnię którą sam prowadził. Był członkiem organizacji „Wici” pełnił funkcję wiceprezesa od 15 kwietnia 1928 do września, 1928 r., kiedy został powołany do wojska do Brześcia n/Bugiem do 6 Batalionu Saperów. Tam zgłosił się do orkiestry wojskowej początkowo zaczął grać na puzonie, a później zmienił na baryton. Po złożeniu przysięgi w 1930 roku zostaje odkomenderowany do podoficerskiej szkoły 6 Batalionu Saperów, po jej ukończeniu został awansowany do stopnia starszego sapera. Po krótkiej praktyce przy budowie mostów, został przeszkolony jako strzelec pokładowy CKM, w 1932 roku, wraca do macierzystego pułku w stopniu podoficera zawodowego, pełniąc funkcje instruktora w kompanii szkolnej i zastępcy dowódcy plutonu. W roku 1934 awansował na stopień plutonowego, w tym roku żeni się z Wacławą, biorą ślub w kościele garnizonowym w Brześciu. W marcu 1939 roku w czasie mobilizacji został wysłany jako szef, specjalista budowy bunkrów w poznańskim do Konina, stacjonował w koszarach 6 Baonu Taborów. W tym czasie otrzymał również awans na sierżanta tytularnego. Z początkiem września 1939 r., razem z grupą został wcielony do Armii Pomorze, 16 dywizji piechoty i poprzez Kutno na wschodnie skrzydło Armii Poznań, bierze udział w potyczkach z Niemcami wycofując się w stronę Warszawy. Po kapitulacji Warszawy, przebrany w cywilne ubranie udaje się do Brześcia do żony, po czym, po kilku dniach z kolegami udają się do Rumunii do tworzących się oddziałów polskich pod dowództwem Rydza-Śmigłego. Jednak po przekroczeniu granicy okazuje się to nieprawdą, żołnierzy polskich rozbrajają i internują, wraca z powrotem do Polski w swoje rodzinne strony. Tutaj zostaje zwerbowany do ZWZ przez brata Grzegorza ps. „Mściwy” i zaprzysiężony w 1940 r. przez księdza Stanisława Kaczmarczyka ps. „Zimny” w Zgórsku i przyjmuje ps. „Sosna”. Były to czasy łapanek i sołtysi musieli wyznaczać osoby do wywozu na roboty do Niemiec. Bał się używać swojego nazwiska, więc postarał się o wyrobienie kenkarty na nazwisko Stanisław Dzik. W tym pomógł mu Stanisław Jarosz wójt z Radomyśla Wielkiego. W lutym 1941 r. ZWZ został przemianowany na AK i dowództwo naszego rejonu objął por. Józef Bury ps. „Mocny” a jego zastępcą został por. M. Kilian ps. „Grom” i już wtedy organizacja miała kontakt z głównym dowództwem w Warszawie, od którego otrzymywała broszury. Miejscem spotkań była gajówka jego ojca w Schabowcu, a w 1942 r. również jego dom, który wybudował dziadek w Schabowcu. Tam odbywali różne szkolenia w lesie i brali udział w akcjach na zbyt gorliwych sołtysów, wójtów i folksdojczów. W marcu 1943 r. brał czynny udział w akcji rozbicia więzienia w Mielcu w ubezpieczeniu akcji partyzanckiej Jędrusiów komendy majora „Jagry” od strony Wisłoki. W 1944 r. brał udział w napadzie na magazyny niemieckie w Woli Mieleckiej i mleczarnię w Rudzie. Akcją dowodził por. J. Bury i por. rotmistrz i L. Woźniak ps. „Grot Szczerba”. Jak wspominał, często odwiedzali ich las jak i jego dom; pułkownik Wojciechowski, kapitan Konstanty Łubieński ps. „Marcin, Sowa”, Józef Piszczek, ps. „Józef Flur”, Edward Mazur ps. „Silny”. Ukrywali się też u niego żołnierze radzieccy ”Wasyl” i „Mikołaj”, którzy później przeprowadzili się na Przybysz. W kwietniu 1945 roku został przewodniczącym Komisji Parcelacyjnej pola dworskiego, a w maju wybrany zastępcą sołtysa wsi Partania (sołtysem został Wincenty Suchy). 20 maja 1945 roku została powołana Gminna Spółdzielnia Samopomocy Chłopskiej w Partyni, której został wiceprezesem (prezesem Czesław Kilian). Od 1 czerwca przez rok czasu, pracował w Inspektoracie Świadczeń Rzeczowych jako poborca. W 1946 roku założył Kółko Rolnicze w Partyni i został jego prezesem. W 1949 roku podejmuje pracę w Gminnej Spółdzielni w Radomyślu Wielkim, pełnił też funkcję członka Zarządu, pracując tam do roku 1951. Później rozpoczął pracę w WSK Mielec, gdzie pracował do emerytury. Z chwilą podjęcia pracy w Radomyślu założył z Osakiem koło Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego i pełnił funkcję prezesa do roku 1953. W roku 1963 założył zlewnię mleka Związku Spółdzielni Mleczarskiej, a gdy w 1966 powstaje Kółko Rolnicze w Schabowcu, jest jego udziałowcem i dla niego zakupuje sprzęt rolniczy. Od czerwca 1969 roku był członkiem koła ZBoWiD w Radomyślu Wielkim, gdzie pełnił funkcję skarbnika. W roku 1975 zostaje ponownie wybrany prezesem koła ZSL. Był człowiekiem niezwykle utalentowanym o doskonałej pamięci, pozostawił po sobie piękne wiersze i wspomnienia, spisywane na bieżąco. Za swoją pracę został wyróżniony szeregiem dyplomów i podziękowań oraz Medalem Zwycięstwa i Wolności (1978), medalem „Za Udział w Wojnie Obronnej 1939” oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł dnia 7 czerwca 1991 r. i został pochowany na cmentarzu parafialnym w Zgórsku.