WOSIEWICZ Leszek

WOSIEWICZ Leszek urodzony 1 listopada 1947 roku w Radomyślu Wielkim, syn Feliksa i Pauliny z domu Konieczna. Ojciec był przedsiębiorcą prowadził młyn i tartak, matka nauczycielką w miejscowej szkole podstawowej. Kiedy był małym chłopcem lubił zapisywać wydarzenia rodzinne w notatniku zatytułowanym „Kroniki domowe”. Zawsze dużo czytał i od małego interesował się teatrem. Duża w tym zasługa matki, polonistki, która prowadziła amatorski, szkolny zespół teatralny. Ojciec Leszka pomagał przy tworzeniu scenografii do przedstawień. Leszek kończy Szkołę podstawową w 1962 roku i zdaje egzamin do I Liceum Ogólnokształcącego im. K. Brodzińskiego w Tarnowie, które po czterech latach kończy świadectwem dojrzałości. W 1967 zostaje przyjęty na studia o kierunku chemicznym na Politechnice Śląskiej w Gliwicach, po czterech latach studiów przenosi się do Krakowa na Uniwersytet Jagielloński gdzie studiuje psychologię na Wydziale Historyczno – Filozoficznym. Podczas studiów zostaje szefem Studenckiego Twórczego Klubu Filmowego przy Uniwersytecie i kieruje również teatrem studenckim „Wędrujący”, w którym realizuje własną adaptację sztuki J. Andrzejewskiego „Bramy Raju”.

Po ukończeniu psychologii w 1977 roku, rozpoczyna studia na Wyższej Szkole Filmowej, Telewizyjnej, Teatralnej w Łodzi, którą kończy w 1982 roku, pracą dyplomową filmem dokumentalnym „Być ptakiem”, za który otrzymuje dyplom z wyróżnieniem i stopień, magistra sztuki. Już w trakcie studiów realizuje trzy filmy, dwa dokumentalne i jeden fabularny, jego pierwszy filmem zawodowym jest „Korowód z morałem”. Następny to „Wigilia 81”, niedopuszczony do rozpowszechniania z uwagi na cenzurę stanu wojennego, pokazany dopiero w 1987 roku na Festiwalu Filmów Fabularnych w Gdyni.

Był także autorem scenariusza filmu fabularnego „Dom świętego Kazimierza” (1983), wyreżyserowanego przez Ignacego Gogolewskiego. Film ten poświęcony był życiu Cypriana Kamila Norwida. Był jednym ze współzałożycieli Studia Filmowego im. K. Irzykowskiego, pełnił też funkcję Wiceprezesa Stowarzyszenia Filmowców Polskich w latach 1990-1994.

Poza działalnością artystyczną dr. hab. Leszek Wosiewicz był wieloletnim wykładowcą w szkołach filmowych m.in. Uniwersytecie Śląskim w Katowicach, Warszawie i Łodzi.

Na zaproszenie Zespołu Szkół w Radomyślu Wielkim, odwiedził w kwietniu 2002 roku swoje rodzinne miasto i spotkał się z młodzieżą. Opowiadał o swojej pracy, zachęcał do nauki i pracy, do realizowania swoich marzeń i pragnień.

Ostatnim jego filmem uznawanym przez niego, jako „film życia” był Raport Pileckiego. Nad scenariuszem pracował wiele lat od roku 2014 pierwsza wersja liczyła 270 stron i przedstawiała najpełniejszą historię życia Pileckiego. Zdjęcia rozpoczęto kręcić w 2019 roku. Pozostało do dokręcenia kilkanaście dni zdjęciowych, pochwalony przez ministra Piotra Glińskiego, nagle pewnej grupie osób się nie spodobał i został wstrzymany w produkcji. Zarzucano mu, że jest za długi, akcja się nie klei i jest drogi. Po roku zdjęć Wosiewicza  odsunięto od swojego filmu, a jego miejsce zajął nowy reżyser – Krzysztof Łukaszewicz.  Mówi się, że między innymi ta historia była przyczyną nagłej śmierci reżysera.

Jego twórczość:

Etiudy filmowe: Miejsce (1976), Ucieczka (1976), Non omnis.. (1977).

Filmy: Smak wody (1980), Wigilia 81 (1982), Kornblumenblau (1988), Wigilia (1990), Cynga (1991), Dekalog – Polska 93 (1993 serial), Kroniki domowe (1997), Przeprowadzki (2000-2001 telewizja), Przełamując ciszę (2002), Miłość w cieniu Big Brothera (2003), Rozdroże Cafe (2005), Klinika samotnych serc (2005 serial, telewizja), Pełną parą (2005 telewizja), Z miłości (2007). Taniec śmierci, sceny z Powstania Warszawskiego (2010), Był sobie dzieciak (2012).

Filmy dokumentalne krótkometrażowe: Korowód z morałem (1978), Być ptakiem (1979), Ptak (1982), Przypadek Hermana palacza (1986), Dekalog Polska-93 (1993), Przełamując ciszę (2002), Miłość w cieniu Big Brothera (2003).

Teatr telewizji: Dunia (1992), Don Juan (1995), Listy do Sary (1995), Rap-łap-baja (1996), Cesarska miłość (1998), Kuszenie cichej Weroniki (2000), Moja córka, moja miłość (2000).

Nagrody i wyróżnienia:

Złoty Medal na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym Szkół Artystycznych we Frankfurcie za etiudę „Miejsce” (1976), nagroda Złote Lwy Gdańskie i 3 nominacje za „Kornblumenblau” (1988), dwie nominacje do nagrody Złote Lwy za filmy „Wigilia 81” (1982) i „Cynga” (1991), Nagroda Główna oraz Wyróżnienie Jury na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Krótkometrażowych w Oberhausen, nagroda za scenariusz na Ogólnopolskim Festiwalu Filmów Krótkometrażowych w Krakowie, nagroda Szefa Kinematografii w dziedzinie filmu dokumentalnego, II nagroda w Kategorii Filmu Krótkiego na festiwalu Młode Kino Polskie w Gdańsku za Przypadek Hermana palacza (1987), nagroda specjalna i 3 nominacje za „Kroniki domowe” (1997), „Złota Korona” za całokształt twórczości podczas Lata Filmów w Kazimierzu Dolnym (1998), Dyplom Honorowy w Konkursie Ogólnopolskim za film „Przełamać ciszę” (2002), nagroda Złote Lwy za film Rozdroże Cafe oraz 2 nominacje (2005), nominacja do nagrody Złote Lwy za film „Z miłości” (2007).

Leszek Wosiewicz był człowiekiem życzliwym, szlachetnym z poczuciem humoru, dystansem do świata, a jednocześnie bardzo wrażliwym. Zmarł nagle 29 grudnia 2023 roku w warszawskim szpitalu. Prawdopodobnie pomogły mu w tym, problemy z ostatnim jego życiowym filmem „Raport Pileckiego”, z którego w ostatniej chwili został wycofany. Pochowany został na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.