WOLSKI Eugeniusz ks.
WOLSKI Eugeniusz ks. urodzony 28 stycznia 1848 r. w Otfinowie pow. Dąbrowa Tarnowska, syn Kazimierza organisty w tutejszym kościele i Julianny z domu Kęcka.
Do szkoły powszechnej uczęszczał w Otfinowie, a następnie do cesarsko-królewskiego gimnazjum państwowego w Tarnowie. Studia rozpoczął w tarnowskim Instytucie Teologicznym w latach 1867-1871, kończąc je święceniami kapłańskimi przyjętymi w dniu 8 sierpnia 1871 roku z rąk bpa Józefa Alojzego Pukowskiego. Na pierwszą placówkę, jako wikariusz został skierowany do Zdziarca gm. Radomyśl Wielki w dniu 11 września 1871 roku, gdzie przebywał do 6 listopada 1872 roku.
Następnie trafił do parafii w Zagórzu gdzie przebywał do roku 1876, po czym wrócił do Zdziarca początkowo, jako administrator później proboszcz w parafii p.w. Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny w Zdziarcu. Tutaj kontynuuje dzieło swojego poprzednika ks. Tomasza Turza, budowę nowej świątyni, a także doprowadził do wznowienia po kilkudziesięcioletniej przerwie wielu bractw kościelnych, których był gorącym orędownikiem. Następnie objął probostwo w Dębicy w roku 1885, w której spędził blisko 40 lat.
Oprócz działalności duszpasterskiej zajął się remontem i rozbudową dębickiej świątyni, prace trwały do wybuchu I wojny światowej w 1914 roku, w tym czasie odnowiono wnętrza, wybudowano wysmukłą wieżę, czego wynikiem jest wizytówka świątyni po dzień dzisiejszy. Przyczynił się także do odnowienia drewnianego kościółka p.w. św. Stanisława w Pustyni k/Dębicy, wybudowania kaplicy na dębickiej Wolicy, a także wybudował nową plebanię przy dębickiej farze. Był założycielem Towarzystwa Wstrzemięźliwości, bractw różańcowego i szkaplerznego oraz różnych grup i stowarzyszeń katolickich, mających na celu odnowienie życia duchowego i moralnego parafian np. Towarzystwo św. Józefa, św. Anny, Arcybractwo wieczystej adoracji Najświętszego Sakramentu oraz III Zakon św. Franciszka.
W czasie I wojny światowej organizował pomoc materialną i żywnościową dla osób najbardziej dotkniętych działaniami wojennymi, pełnił też funkcję przewodniczącego Miejskiego Komitetu Ratunkowego, angażował się w powstanie Stowarzyszeń Sokołów, Ojczyzna i dębickiego oddziału Naczelnego Komitetu Narodowego.
Jego działalność była dostrzeżona przez zwierzchników kościelnych, w latach 1893-1895 pełnił funkcję notariusza dekanatu ropczyckiego, a w latach 1895-1917 był jego dziekanem.
Od 1900 roku wchodził w skład Konsystorza biskupiego w Tarnowie, w którym w latach 1900-1918 był radcą honorowym, zaś w latach 1911-1918 sprawował funkcję doradcy proboszcza. W dniu 29 czerwca 1882 roku otrzymał godność kanonika a w 1891 prałata.
W uznaniu za swoje zasługi i szeroką działalność, 3 marca 1894 roku, papież Leon XIII uczynił go honorowym szambelanem papieskim a w 1905 roku cesarz Franciszek Józef I zamianował go kawalerem Orderu cesarskiego.
Zmarł 19 października 1924 roku i został pochowany na cmentarzu parafialnym w Dębicy.