WILK Roman

WILK Roman urodzony 29 października 1940 roku w Dąbiu gm. Radomyśl Wielki, syn Stanisława i Marii z domu Szczur. Rodzice byli rolnikami, prowadzili 6 hektarowe gospodarstwo rolne i liczną hodowlę. Roman do Szkoły podstawowej uczęszczał w Dąbiu, po jej ukończeniu bardzo chciał się uczyć, rodzice mieli inne plany, aby pozostał na gospodarstwie w domu. Po wielkich przekonaniach rodzice zgodzili się na naukę w Zasadniczej Szkole Zawodowej, którą ukończył w roku 1956 w specjalności ślusarz narzędziowy z wynikiem bardzo dobrym.

Nie chcąc pracować na roli podjął pracę w Tarnowie w Przedsiębiorstwie Komunikacyjnym MKS, później w Rejonie Dróg i w Zakładach Azotowych. W latach 1960-62 odbył służbę wojskową w kompanii czołgów, jako mechanik. Po powrocie pracował w Mostostalu „Zabrze” w Tarnowie, do grudnia 1968 roku. W tym czasie ożenił się z Anną z domu Król, przeniósł do Radomyśla i podjął pracę w PKS w Mielcu na stanowisku starszy mistrz w stacji obsługi. W roku 1975 na fali rozwoju drobiarstwa w gminie, zdecydował się ze wspólnikami na budowę 2 kurników po 15 tyś. sztuk.

Ukończył szkołę Przysposobienia Rolniczego w Radomyślu Wielkim w latach 1976-78 i otrzymał uprawnienia wykwalifikowanego rolnika i hodowcy drobiu. Hodowlę brojlerów prowadził z powodzeniem do roku 1998. Oprócz tego prowadził zakład ślusarski, gdzie wykonywał różne prace np. ogrodzenie kościoła w Radomyślu Wielkim.

Prowadząc hodowlę, dał się poznać, jako wielki społecznik, brał udział swoimi maszynami przy wykonaniu nawierzchni na płycie głównej boiska sportowego, trybun i ławek. Był zawsze do dyspozycji, jeśli były jakiekolwiek prace do wykonania na stadionie. Był motorem napędzającym przy budowie wodociągów w mieście, za jego sprawą powstała pierwsza nitka wodna do 32 zabudowań wzdłuż ulicy Wałowej i Leśnej. Był członkiem Społecznego Komitetu Gazyfikacji w Radomyślu, miał wyznaczony swój teren na byłej Wólce Duleckiej, gdzie nadzorował wykopy, położenie rur, wpłaty od mieszkańców i inne sprawy związane z gazyfikacją. Pracował społecznie przez dwie kadencje (1995-2003) w Radzie Osiedla, był społecznym członkiem Zarządu w Banku Spółdzielczym w Radomyślu Wielkim w latach 1983 – 1987, a następnie członkiem Rady Nadzorczej Banku w latach 1987 – 1991.

Gdy w latach 70-tych nastał wyż demograficzny, a szkoła w Radomyślu nie zapewniała odpowiedniego miejsca dla wszystkich uczniów, był aktywnym członkiem Społecznego Komitetu Budowy Szkoły. Cegła na szkołę była produkowana czynem społecznym przez członków komitetu w Cegielni w Podborzu, którą wykorzystano na budowę szkoły podstawowej, a później, Gimnazjum.

Wykonywał różne prace na rzecz kościoła i otoczenia, znany był z tego, że wspierał finansowo wszystkie akcje podejmowane przez społeczeństwo na rzecz miasta. Obecnie jako emeryt cieszy się rodziną, interesuje się sukcesami Radomyślanki, jest szanowany i poważany przez sąsiadów i społeczeństwo, które zna jego dokonania.

Za pracę jako hodowca drobiu został wyróżniony przez Ministerstwo Rolnictwa odznaką „Zasłużony Pracownik Rolnictwa” (1986), za działalność na rzecz rozwoju sportu Odznaką Zasłużonego Działacza LZS (1996). Od Burmistrza Miasta otrzymał Podziękowanie za zaangażowanie i wkład w rozwój miasta pracując w Radzie Osiedla (2003), Medal za „Długoletnie Pożycie Małżeńskie” (2018).

Zmarł 6 kwietnia 2019 roku, żegnany przez liczną rzeszę przyjaciół, pochowany na cmentarzu parafialnym w Radomyślu Wielkim.